II wojna światowa(strona 3/1)

Kolejny skarb z czasów II wojny światowej odkopany w Łodzi. Tym razem Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Łodzi pochwalił się nowym odkryciem na oficjalnym koncie na Facebooku. Do sieci trafiły zdjęcia znalezisk, na które przypadkowo natrafili robotnicy podczas prac na ul. Północnej. Widać na nich przedmioty codziennego użytku, monety, torebki z metalowej siatki, zegarki, fragment żyrandola, a także przedmioty związane z judaizmem. Niewykluczone, że znalezione artefakty należały niegdyś do jednej z rodzin żydowskich. "Odkryto przedmioty codziennego użytku ukryte najprawdopodobniej podczas lub tuż przed II wojną światową. Wśród znalezisk znajdowały się różne przedmioty związane z judaizmem – świeczniki, kubki i kielichy kiduszowe, kadzielnice" - poinformował na Facebooku Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Łodzi. Robotnicy natrafili na zakopane przedmioty na niewielkiej głębokości pod ziemią, a wszystkie z nich zostały "przykryte papą oraz luźno ułożonymi cegłami". Najprawdopodobniej ludzie, którzy schowali te rzeczy zrobili to przed lub w trakcie wojny i zapewne mieli nadzieję, że jeszcze po nie wrócą.

W pobliżu Starogardu Gdańskiego kolejny raz natknięto się na dowody zbrodni niemieckich z II wojny światowej. Jak poinformował oddział IPN w Gdańsku, w Lesie Szpęgawskim odnaleziono kolejną zbiorową mogiłę ofiar zbrodni niemieckich dokonanych w pierwszych miesiącach II wojny światowej. Na oficjalnej stronie internetowej IPN pojawiło się nagranie z prac archeologicznych, a także fotografie Daniela Frymarka z tego miejsca. Widać na nich, że pod ziemią jest sporo ludzkich szczątków, biżuterii ofiar, w tym wiele złotych obrączek. "Czynności doprowadziły do odnalezienia zbiorowej mogiły o długości 10 m, szerokości 5 m i głębokości 2 m, w której znajdowały się szczątki 84 osób. Ujawniono ponadto ślady świadczące o zacieraniu przez oprawców śladów zbrodniczej działalności" - brzmi fragment oświadczenia IPN. Niemieccy zbrodniarze w 1944 r. dokonywali ekshumacji zwłok z masowych mogił, a następnie poddawali je działaniom wysokiej temperatury celem spopielenia, co miało uniemożliwić odnalezienie w przyszłości miejsc pochówków ofiar oraz udowodnienie zbrodniczej działalności okupantów wobec polskich cywilów. Zabezpieczony materiał kostny zostanie przekazany teraz do analiz w celu ustalenia DNA osób pomordowanych, a także ich identyfikacji. Z kolei odnalezione artefakty zostaną poddane konserwacji.

Ada Mucha nie była komunistką. Była żołnierką Wojska Polskiego, wywiezioną na Sybir w 1940 r. Cały artykuł przeczytasz na portalu wielkahistoria.pl. Wyrwała się jednak z tego piekła, wróciła do Warszawy i dalej służyła wojsku. 20 stycznia 1945 r. wraz z innymi kobietami z armii została wezwana do sądu. Żołnierki powołano w charakterze ławniczek w procesie dezertera. Rozprawa trwała 20 minut. Wyrok? Kara śmierci. Ada razem z żołnierkami złożyła jeden podpis i po chwili wyszła. Wojna kończy się kilka miesięcy później, ale ta konkretna sprawa wróciła do niej po 57 latach w 2002 roku. Okazało się, że skazanym w 1945 r. pod pretekstem dezercji był Edward Nowicki, stryj innej żyjącej żołnierki Armii Krajowej. 21-letnia Ada w 1945 r. wzięła więc nieświadomie udział w procesie, który sam w sobie był przestępstwem, skazując polskiego bohatera na śmierć. "Byłam najgłębiej przekonana, że uczestniczę w procesie dezertera" - tłumaczyła po latach nieświadoma swojego czynu żołnierka. To była rzecz, której najbardziej żałowała.

Książka "Zbrodnia bez kary" to historie nie tylko niemieckich oprawców z okresu II wojny światowej, ale również ich ofiar. - Jednym z najpiękniejszych epizodów tej książki jest historia dziewczyny, która wyskoczyła z pociągu jadącego do obozu zagłady - opowiadał w programie "Newsroom" WP Michał Gostkiewicz, dziennikarz Wirtualnej Polski i współautor książki. - Była w grupie kilkorga ocalałych Żydów. Jej prześladowca zniknął bez śladu. Do pewnego momentu. W 1945 r. łatwo było zniknąć. Nie trzeba było nawet specjalnie się chować. Człowiek, który niszczył miasto naszej ocalonej, zrobił rzecz jeszcze bardziej diaboliczną. Ukrył się w świetle reflektorów. W maju 1945 zniknął Claus Volkmann i narodził się Peter Grubbe. Zniknął nazistowski propagandzista, a narodził się bardzo dobry lewicowy dziennikarz piszący do największych tygodników. Nerwowość wychodziła, gdy koledzy poruszali temat byłych nazistów. Pisał recenzje sztuk na ten temat. Pilnował, by nikomu o tym nie powiedzieć. Ukrywał się tak przez kilka dekad - dodał. 16 stycznia o godz. 19:00 w Faktycznym Domu Kultury przy Gałczyńskiego 12 w Warszawie odbędzie się spotkanie z autorami.

Książka "Zbrodnia bez kary" to efekt wspólnej pracy polsko-niemieckich dziennikarzy, którzy zbadali losy bezkarnych wojennych oprawców.- Zbrodnia o której mało kto słyszał, bo ci, którzy ją popełnili, postanowili po wojnie zrobić najmądrzejszą rzecz, czyli zniknąć. Mówimy o nazistach w pierwszych i ostatnich stron gazet, którzy po wojnie nie byli ścigani. Z dwóch powodów. Po pierwsze, sami bardzo dobrze zadbali o to, żeby się nie wychylać - z jednym wyjątkiem. Po drugie, nikt w niemieckim państwie, które po wojnie było pełne dosłownie milionów ludzi z legitymacją NSDAP, nie chciał ich ścigać - opowiadał w programie "Newsroom WP" Michał Gostkiewicz, dziennikarz Wirtualnej Polski oraz współautor książki. - Można dowiedzieć się jak skończył kat bydgoskiej inteligencji. Straszny morderca, gestapowiec. Można dowiedzieć się, że stareńka córka jednego z katów Woli nadal uważa, że jej tatuś był "człowiekiem honoru". Sprawdziliśmy i nie był. To powtarza się w wielu historiach rodzin nazistów, do których dotarliśmy - wielu z tych ludzi było ciepłymi ojcami, ale musieli zmywać krew, zanim brali dzieci na ręce. Dla wielu informacja o tym, co robili ich rodzice, była kompletnym szokiem. Postawy są różne - dodał Michał Gostkiewicz. 16 stycznia o godz. 19:00 w Faktycznym Domu Kultury przy Gałczyńskiego 12 w Warszawie odbędzie się spotkanie z autorami książki.