kościół katolicki(strona 18/22)

Motto Światowych Dni Młodzieży w Krakowie to otwarcie ludzkich oczu i serc na to, o czym przypominała św. Faustyna już przed II wojną światową: że ludzkość nie zazna spokoju, jeśli nie zwróci się do Bożego Miłosierdzia. Przekonuje o tym w wywiadzie dla Wirtualnej Polski prymas Polski abp Wojciech Polak. Motto ŚDM brzmi: "Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5,7)". W rozmowie z Wirtualną Polską ksiądz prymas ocenia, że Światowe Dni Młodzieży mają już formułę maratonu. Obejrzyj pierwszą część wywiadu z abp. Wojciechem Polakiem.

- Dziękuję, tak, dzień dobry, chleb - mówi uczestniczka Światowych Dni Młodzieży z USA, pytana, czy zna jakieś polskie słowa. - Polska jest piękna. Ludzie są bardzo mili i przyjaźni, bardzo dobrze nas karmią - dodaje. Wśród potraw, które poznała, wymienia "polskie hot-dogi" i pierogi. Co jeszcze pielgrzymi wiedzą o Polsce?

Ekscytowanie się tym, że Franciszek zrobił coś na przekór wszystkim, może się łatwo obrócić przeciwko nam. Jaką gigantyczną władzę mu dajemy, gdy on robi coś sam z siebie, bo go tak natchnęło, a my do tego klaszczemy w ręce i krzyczymy: „Tak, olej prefekta Kongregacji takiej i siakiej, i rób co ci się żywnie podoba, Franciszku!”. Akurat w jednej sytuacji zrobi coś po mojej myśli, ale co zrobię, jak mi za chwilę przestanie pasować? Nie zapominajmy o tym, że Kościół to gra zespołowa - mówi teolożka Zuzanna Radzik w rozmowie z WP Opiniami.

- Odnoszę wrażenie, że tak Benedykt XVI, jak i Franciszek nie do końca odnajdują się w formule Światowych Dni Młodzieży. Myślę, że Franciszek nie potrafi tak mocno jak Jan Paweł II wykorzystywać tego spotkania z młodzieżą całego świata. Formuła tych spotkań, które były nowością w Kościele, wypływała ze szczególnego charyzmatu Jana Pawła II. Kościół istniał bez ŚDM i w przyszłości też być może tak będzie. Ten fenomen zapoczątkowany przez Jana Pawła II nie musi trwać wiecznie - mówi Zbigniew Nosowski, szef miesięcznika "Więź", w latach 2001 i 2005 świecki audytor Synodu Biskupów w Watykanie i konsultor Papieskiej Rady ds. Świeckich (2002-08).

- Od osób, które mają przyjechać na Światowe Dni Młodzieży, otrzymujemy wiele pytań o bezpieczeństwo. Staramy się rozwiewać wątpliwości, ale ostateczna decyzja należy do uczestników. Apelujemy, aby nie ulegać emocjom i nie podejmować decyzji pod ich wpływem. Zapewniamy, że będzie bezpiecznie - mówi Dorota Abdelmoula, rzeczniczka Światowych Dni Młodzieży. Jak dodaje, wszystkich wolontariuszy ŚDM sprawdzała Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a pielgrzymów z otoczenia papieża Franciszka - Biuro Ochrony Rządu.

Z zakonu odchodzi się przez furtkę do wyrzucania śmieci, bez pożegnania. Po prostu ktoś znika. - Nikt tak bardzo jak byłe siostry nie wie, co czeka byłą siostrę w świeckim życiu - z jakimi pytaniami i dylematami będzie się mierzyć. Nie było w Polsce książki ani publicznej dyskusji na ten temat. Nie ma żadnego stowarzyszenia działającego na rzecz byłych zakonnic, choć jest takie, które działa na rzecz byłych księży i ich rodzin. W związku z czym, każda z tych kobiet jest sama - mówi Marta Abramowicz w wywiadzie udzielonym Krytyce Politycznej.

Zmarł wybitny polski socjolog i filozof, profesor Zygmunt Bauman - twórca koncepcji płynnej nowoczesności. Naukowiec zmarł w wieku 92 lat w Leeds. W ostatniej książce Bauman zajął się m.in. kryzysem imigracyjnym. - Częstotliwość powoływań na terroryzm dla legitymacji owych poczynań kusi by zasugerować, że gdyby nie było terrorystów, trzeba by ich było wymyślić - mówił prof. Bauman w wywiadzie ze Sławomirem Sierakowskim dla WP Opinii.

W ciągu dwóch stuleci od reformacyjnej eksplozji kraje protestanckie zdystansowały gospodarczo państwa katolickie. W Polsce rzadko stawiano pytanie o to, co by było, gdyby to jednak obóz reformacyjny odniósł w I Rzeczpospolitej zwycięstwo. Co ciekawe, najbardziej radykalnej odpowiedzi udzielił myśliciel polityczny związany z nacjonalistyczną - i neopogańską! - "Zadrugą" Jan Stachniuk. Lider marginalnej grupy polskich nacjonalistów był tak radykalny w swoich ocenach, że skłonny był twierdzić, że za cywilizacyjną stagnację Polski, która ostatecznie doprowadziła do jej rozbiorów, w największym stopniu jest odpowiedzialny właśnie katolicyzm - pisze Robert Jurszo w artykule dla WP.

Przypadek ks. Charamsy to wyjątkowo niepokojący sygnał. Pokazuje, że opowieści o wpływach „homoseksualnego lobby” w Watykanie to nie wyssane z palca bajki. Głośne skandale i coming outy mają z jednej strony skompromitować Kościół, z drugiej - wymusić na nim zmianę nauczania. Żeby się temu przeciwstawić trzeba wielkiej odwagi, siły charakteru i woli. Tylko czy są to cechy obecnych hierarchów Kościoła? – pisze Paweł Lisicki w felietonie dla Wirtualnej Polski.

- W czasie rządów PiS znajdą się posłowie, którzy w każdej możliwej ustawie będą chcieli zapisać wartości chrześcijańskie, katolickie projekty społeczne i kulturalne będą dotowane przez państwo hojniej niż dotychczas, a czołowi politycy będą gorliwie klękać i nosić baldachimy przed kamerami. Kaczyński nie zaryzykuje urażenia swojej katolickiej bazy, ale nie zaryzykuje też dla niej znaczącego konfliktu – pisze Jakub Majmurek dla Wirtualnej Polski. Publicysta przygląda się retorycznej ofensywie Kościoła w ostatnich miesiącach, cytuje wystąpienia hierachów oraz zastanawia się, czy czeka nas powtórka z lat 90., kiedy Kościół bezpośrednio ingerował w polską politykę. Majmurek pyta również o to, jak się ma „agresja biskupów” do stale rosnącej liczby niewierzących Polaków.

We wczesnym średniowieczu klasztory stawały się coraz zamożniejsze. Rozluźniała się też przez to mnisia dyscyplina. Otoczeni zbytkiem zakonnicy bardziej niż o rozwój duchowy dbali o zaspokajanie swoich rozlicznych pragnień, wśród których chuć nie zajmowała wcale ostatniego miejsca. Mnisi z włoskiego opactwa Farfa publicznie uznali swoje konkubiny. We Francji, niemal każdy zakonnik z klasztoru w Trosly miał żonę, a w opactwie Ruits prawie wszyscy braciszkowie utrzymywali oficjalnie swoje konkubiny i dzieci. W całej Europie działali reformatorzy, których marzeniem i zadaniem było przywrócenie życiu monastycznemu jego pierwotnej czystości, również celibatu - pisze Robert Jurszo w artykule dla WP.

W czasach PRL jedną z metod walki z Kościołem katolickim w Polsce było rozbijanie go od wewnątrz. W tym celu starano się utworzyć grupę księży, którzy lojalność okazywaliby nie swoim kościelnym przełożonym, ale aparatowi komunistycznemu. Według niektórych źródeł z pomysłem tym wystąpił w 1947 r. minister Hilary Minc, późniejszy wicepremier. Prawdopodobnie jednak pomysłodawcą był gen. Iwan Sierow, będący przez pewien czas głównym doradcą radzieckiego NKWD przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie - pisze ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski w artykule dla WP.PL.

Sejm PRL uchwalił nadanie osobowości prawnej Kościołowi katolickiemu, zagwarantował wolność wyznania oraz ustalił ubezpieczenia socjalne dla duchownych.

Kościoły prawosławny i katolicki po raz pierwszy próbują wspólnie odczytać znaki czasu, jednym głosem wskazują, że świat odchodzi od wartości podstawowych - uważa przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski i metropolita przemyski abp Józef Michalik.

Zarzuty molestowania seksualnego dwóch chłopców w 2002 i 2003 r. postawiła lubelska prokuratura 53-letniemu księdzu Bogusławowi P. Ksiądz został zatrzymany. Przeciwko niemu toczy się już proces, w którym oskarżony jest o podobne przestępstwo.

Na karę do 6 lat więzienia skazał sąd w Filadelfii miejscowego prałata katolickiego Williama Lynna, uznanego winnym ukrywania przypadków nadużyć seksualnych dokonywanych przez ksieży.

"Politykom potrzebny jest umiar" - pouczyli swego czasu biskupi. I to oficjalnie, w dokumencie Konferencji Episkopatu Polski. Trudno się z meritum nie zgodzić, choć byłbym ciekaw reakcji biskupów, gdyby o nich tak powiedział prezydent Komorowski, albo premier Tusk. O pośle Palikocie nie wspominając... Mnie jednak korci by biskupom odpowiedzieć: i kto to mówi? - pisze w felietonie dla Wirtualnej Polski Wiesław Dębski. Czyżby nie ci, którym tego umiaru brakuje najbardziej, którzy tak się skupili na dobrach doczesnych, że można odnieść wrażenie, iż wierni niewiele w dzisiejszych czasach dla nich znaczą.