odkrycie(strona 13/28)

Według najnowszych badań przeprowadzonych przez naukowców z kilku amerykańskich uniwersytetów, rozrastający się od niemal 13,8 mld lat Wszechświat, może wkrótce stanąć w miejscu, a następnie powoli zacząć się kurczyć. Jest to odkrycie przełomowe, ponieważ dotychczas wśród badaczy istniała teza, że Wszechświat będzie rozszerzał się w nieskończoność. W nowym artykule opublikowanym w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences naukowcy próbowali modelować naturę ciemnej energii. To tajemnicza siła, która wydaje się powodować coraz szybsze rozszerzanie się Wszechświata. Według badań, ekspansja może gwałtownie zakończyć się w ciągu następnych 65 milionów lat, a w ciągu 100 milionów lat Wszechświat może całkowicie przestać się rozszerzać i zamiast tego może wejść w erę powolnego kurczenia się, która zakończy się śmiercią lub odrodzeniem czasu i przestrzeni. Jeśli przypuszczenia badaczy okażą się prawdziwe, to nasz obecny Wszechświat może nie być pierwszym ani jedynym Wszechświatem, ale po prostu najnowszym z nieskończonej serii Wszechświatów, które rozszerzyły się i skurczyły przed naszym.

Największy średniowieczny skarb w Polsce odkryto w Środzie Śląskiej. Cały artykuł o niezwykłym znalezisku o wartości ponad 300 mln złotych przeczytasz na portalu WielkaHistoria.pl. Historia skarbu średzkiego ma swój początek na placu budowy centrali telefonicznej i sięga schyłku PRL-u. Znaczącą rolę odegrał tu operator koparki Ryszard Widurski, który dwukrotnie był świadkiem odkopania skarbu. Depozyt ze Środy Śląskiej według ekspertów jest zaliczany do najważniejszych jakie odkryto w XX wieku w Europie. Materiał powstał we współpracy z portalem WielkaHistoria.pl.

Naukowcy odkryli złamany ząb i szczątki jednego z największych drapieżników, jakie kiedykolwiek żyły Ziemi. Mowa o ichtiozaurze. Niezwykłego odkrycia dokonano w Kössen w Alpach Szwajcarskich – formacji skalnej o wysokości 2800 m, która istniała na dnie triasowego morza. Ząb, mierzący około 60 mm szerokości u nasady i 100 mm wysokości od korzenia do złamanego końca korony, należał do gigantycznego ichtiozaura – mięsożernego gada morskiego, który patrolował morza w późnym okresie triasu, około 205 mln lat temu. Według badań opublikowanych 28 kwietnia w Journal of Vertebrate Paleontology, istnieją częściowe braki w koronie zęba, jednak mimo to jest on dwa razy szerszy, niż jakikolwiek inny znany dotąd ząb ichtiozaura. Poza tym, w formacji Kössen odnaleziono także żebra i kręgi, które są jednymi z największych skamieniałości ichtiozaurów, jakie kiedykolwiek odkryto w Europie. - Trudno powiedzieć, czy ząb pochodzi od dużego ichtiozaura z gigantycznymi zębami, czy od gigantycznego ichtiozaura o średniej wielkości zębach – powiedział główny autor badania P. Martin Sander z Uniwersytetu w Bonn w Niemczech. Wiele jednak wskazuje na to, że odkryty został największy, mięsożerny potwór morski jaki kiedykolwiek żył na Ziemi.

Nawet 2,8 mln zł – tyle może być wart średniowieczny skarb odkryty w niewielkiej wsi na terenie Dolnego Śląska. Tamtejsza policja uczestniczyła w czynnościach po odkryciu glinianego naczynia pełnego starych monet. Trwają ich badania, ale już wiadomo, że takiego znaleziska nie było w Polsce od ponad 100 lat. Za przypadkowym odkryciem stoi pies, który odkopał skarb w trakcie spaceru leśnymi ścieżkami. Właściciele psa natychmiast zgłosili odkrycie. Monety prawdopodobnie pochodzą z początku XIII wieku. Ze wstępnych ustaleń wynika, że są to w większości dobrze zachowane brakteaty wybite w ówczesnych mennicach na terenie Brandenburgii, Saksonii lub Śląska. O sensacyjnym odkryciu poinformował Dolnośląski Wojewódzki Konserwator Zabytków. W badaniach uczestniczą także eksperci z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Do sprawy odniosła się dolnośląska policja, która podkreśliła rekordową wartość średniowiecznego skarbu. Funkcjonariusze poinformowali też, że monety posiadają rangę zabytku archeologicznego. W związku z tym są własnością Skarbu Państwa i trafią w najbliższym czasie do jednego z muzeów. Zgodnie z obowiązującym prawem każde tego typu znalezisko należy niezwłocznie zgłosić właściwym organom. Przywłaszczenie odkrytego zabytku jest przestępstwem.

zwaną capacocha. Podczas rytuału Inkowie składali w ofierze dzieci i młode kobiety. Wierzono, że pomoże to zapobiec trzęsieniom ziemi, erupcjom wulkanów czy suszom. Hiszpańscy kronikarze wspominali, że ważne jest, aby dzieci przybyły szczęśliwe na spotkanie z bogami. Być może dlatego właśnie, ofiary przed śmiercią żuły liście koki i były odurzane podczas ceremonii o nazwie ayahuasca. Inkowie mogli świadomie wykorzystywać odurzające właściwości ayahuaski, aby zmniejszyć stany lękowe i depresyjne dzieci podczas wejścia na szczyt wulkanu, gdzie składano je w ofierze. Ayahuasca to rytuał, podczas którego podaje się psychodelik zażywany w formie napoju. Najczęstszą kombinacją roślin, którą stosują południowoamerykańscy szamani do przyrządzenia wywaru jest Banisteriopsis caapi oraz Psychotria viridis lub Diplopterys cabrerana, zawierające DMT - potężną substancję psychoaktywną powodującą silne doświadczenie, które obejmuje wyraźne zmiany percepcyjne, euforię, intensywne efekty wizualne i halucynacje. Stosowanie ayahuaski w celach magicznych znane jest od tysięcy lat.

To sensacja archeologiczna prosto ze średniowiecza. Podczas prac budowlanych w Tallinie, stolicy Estonii, dokonano wyjątkowego odkrycia. Pod ulicami miasta odnaleziono statek z XIII wieku, który należał do Ligi Hanzeatyckiej – potężnej sieci handlowej rozciągającej się od Anglii po Rosję w czasach średniowiecza i na początku ery nowożytnej. Statek został znaleziony 1,5 metra pod ziemią, w pobliżu portu w Tallinie i dawnego ujścia rzeki Härjapea, a datowanie drewna pomogło w ustaleniu wieku wraku. Statek pochodzi z 1298 roku. - Ma 24 metry długości i 9 metrów szerokości. Deski są nienaruszone do trzech metrów od dna statku - powiedział archeolog Mihkel Tamme, który opublikował w sieci zdjęcia z prac archeologicznych. - Znaleźliśmy materiał wełniany używany do pakowania, narzędzia i fragmenty średniowiecznych skórzanych butów - dodał. Ten wspaniale zachowany statek jest niezwykle rzadkim odkryciem. Poza nim wcześniej odkryto tylko jeden statek należący do Ligi Hanzeatyckiej, Bremen Cog, znaleziony w Niemczech w 1962 r. Estońskie odkrycie jest w jeszcze lepszym stanie. W najbliższym czasie wrak zostanie przeniesiony z placu budowy do muzeum morskiego lub do obszaru ochrony wraków w Zatoce Tallińskiej, by umożliwić wznowienie prac budowlanych.

To unikat i prawdopodobnie najstarsze takie odkrycie na tych ziemiach. Podczas badań w rejonie podbielskich Kobiernic i Porąbki archeolodzy odkryli wyroby z brązu i żelaza. Według Bogusława Chorążego z Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej pochodzą one sprzed 2600 lat i mogą być to najstarsze przedmioty na tych ziemiach. W trakcie prac odkryto tu kilkadziesiąt wyrobów z brązu i żelaza datowanych na okres wczesnej epoki żelaza (750–400 p.n.e.). Prehistoryczne skarby mają niezwykle istotną wartość naukową. Odkryto między innymi zapinki, szpile, bransolety spiralne i naszyjniki, a także grzywny żelazne, które były importowane z obszarów dorzecza górnego Dunaju i górnego Renu. Na ziemiach polskich, a także na terenie Europy Środkowej zabytki te występują sporadycznie. Były produkowane na obszarze górnodunajsko-reńskich ośrodków produkcyjnych, leżących na terenie dzisiejszej Szwajcarii, Lotaryngii, Alzacji i Bawarii. Odkrycie wskazuje być może na funkcjonowanie ważnego szlaku komunikacyjnego, który mógł przebiegać doliną rzeki Soły. Niewykluczone jest, że łączył on tereny dorzecza Dunaju z obszarami położonymi na północ od Karpat. Prace w rejonie podbielskich Kobiernic i Porąbki trwały dłuższy czas, jednak dopiero niedawno eksperci ze Stowarzyszenia Eksploracyjno-Historycznego Szaniec 1863 poinformowali o swoich znaleziskach. Będzie je można oglądać w Muzeum Historycznym w Bielsku-Białej od 30 kwietnia.

W posadzce XVIII-wiecznego kościoła św. Ludwika we Włodawie w woj. lubelskim, znaleziono tajemniczą skrytkę. Po podniesieniu uchwytu przy pilastrze, w pobliżu chrzcielnicy, dostrzec można niewielką przestrzeń wypełnioną popiołem. Jest to tzw. sacrarium. W przeszłości było to specjalne miejsce, do którego trafiały zużyte podczas obrzędów liturgicznych resztki na przykład święconej wody czy popiołu ze spalonej waty, którą dokonywano namaszczeń. Sacrarium najczęściej znajdowało się w pobliżu ołtarza głównego, prezbiterium czy zakrystii i mogło mieć kształt małej chrzcielnicy, okienka wykutego w murze czy otworu w posadzce z przepuszczalnym spodem, np. piaskiem, żwirem. - We włodawskiej świątyni sacrarium występuje w formie najprostszej, czyli otworu w posadzce przy pilastrze na styku nawy prawej i prezbiterium – w pobliżu chrzcielnicy - tłumaczył Wirtualnej Polsce Paweł Wira, kierownik chełmskiej delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie. - Otwór przykryty jest kamienną płytką posadzkową, którą dyskretnie wyróżnia spośród pozostałych płytek posadzki metalowe kółeczko służące do jej podnoszenia – dodał konserwator. Dzisiaj sacraria są już rzadkością. Zniknęły po decyzjach podjętych na Soborze Watykańskim II.

To może być średniowieczna sensacja archeologiczna z czasów Bitwy pod Grunwaldem. W Łeknie pod Wągrowcem (woj. wielkopolskie) przypadkowo dokonano niezwykłego odkrycia. W trakcie prac budowlanych w okolicy rynku natrafiono na dwa metalowe średniowieczne toporki. O nietypowym znalezisku na swoim profilu na Facebooku poinformował Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Wągrowcu. Istnieje podejrzenie, że toporki mogą pochodzić z czasów Bitwy pod Grunwaldem. Konieczne są jednak dalsze badania potwierdzające prawdziwość tych informacji. Pracami zajmują się m.in. eksperci z Muzeum Regionalnego w Wągrowcu, którzy wstępnie oszacowali, że toporki pochodzą z XV-XVI w. Już wcześniej w Łeknie odkryto okucia starych pasów oraz monety. Prace powoli przenoszą się w kierunku rynku, który stanowi najstarszą część tego wielkopolskiego miasteczka. Niebawem możemy dowiedzieć się o kolejnych wyjątkowych odkryciach.

To odkrycie to prawdziwy skarb. Poznaliśmy nową datę. Archeolodzy w Gwatemali ujawnili najstarsze dowody istnienia kalendarza Majów. Okazuje się, że jest on starszy o ponad 1000 lat od dotychczasowego rekordzisty. Fragment kalendarza Majów odkryto na starożytnym mezoamerykańskim malowidle ściennym, które kiedyś zdobiło ścianę świątyni w fundamentach piramidy Las Pinturas, w San Bartolo. Pod czarną kropką i ciągłą linią na muralu widać ślady głowy zwierzęcia – to symbole przedstawiające “7 jeleni”, jeden z 260 dni kalendarza Majów. Odkrycie jest bardzo rzadkim przykładem wyraźnego hieroglificznego dnia w roku, który został zapisany między 200 a 300 r. p.n.e. Malowidło jest więc ponad tysiąc lat starsze, niż inne oznaczenia kalendarzowe znalezione dotychczas w Gwatemali. Naukowcy podejrzewają jednak, że kalendarz był używany na długo przed zapisaniem tej jednej daty. Piramida Las Pinturas w San Bartolo kryje w sobie kilka warstw historii cywilizacji Majów, z których każda ułożona jest jedna na drugiej, sięgając około 800 lat p.n.e.

To perła architektury gotyku i sensacyjne odkrycie w centrum Gdańska. W kościele pw. św. Mikołaja dokonano aż dwóch wyjątkowych odkryć. Podczas prac polegających na usunięciu wtórnych tynków z kaplicy pw. Świętego Józefa w południowej nawie świątyni, odnaleziono relikt dawnej klatki schodowej, prowadzącej w średniowieczu na lektorium oraz zachowane na ścianach historyczne, wielobarwne polichromie. Jak zaznacza w rozmowie z Wirtualną Polską o. Michał Osek, przeor dominikanów w Gdańsku, jest to, na obszarze Polski, odkrycie elektryzujące. Dotychczas można się było tylko domyślać, gdzie się takie schody znajdowały i jak w rzeczywistości wyglądały. Z kolei ukryte pod warstwami farb polichromie pochodzą z okresów zarówno gotyckiego barokowego, jak i neogotyckiego. - To są kolory, których dzisiaj byśmy się pewnie bali używać w kościele. Intensywne czerwienie, głębokie odcienie niebieskiego, żółcie i kontrastująca z tym biel. Okazuje się, że ludzie średniowiecza takich kolorów się nie bali. – podkreślił o. Osek. Polichromię wyróżnia niezwykle rzadki typ przedstawienia Chrystusa i Maryi z wstawiennictwem za grzesznikami. Do tej pory w całej Polsce znane były tylko trzy takie przykłady. Prace konserwatorskie w kościele św. Mikołaja trwają już kilka lat. Jest to jedyna świątynia w centrum Gdańska, która nie została zniszczona podczas II wojny światowej. Średniowieczny obiekt wciąż skrywa masę nieodkrytych jeszcze skarbów. W 2018 roku w wielu miejscach kościoła popękały filary, sklepienia oraz posadzka nawy bocznej, przez którą wchodziło się do środka. Świątyni groziło zawalenie. Kościół został wówczas zamknięty i pozostawał niedostępny dla wiernych przez kolejne 22 miesiące. Dziś dominikanie pragną oddać do użytku całą świątynię i przywrócić wiernym niezwykłą, barwną przestrzeń. Wymaga to jednak dużego wkładu finansowego. W związku z tym dominikanie zachęcają wszystkich zainteresowanych do wsparcia zbiórki na renowację świątyni. Wpłat można dokonywać na dane: Klasztor Dominikanów, ul. Świętojańska 72, Gdańsk, 50 1140 1065 0000 3926 9300 1019, tytułując przelew: kaplica gotycka.