odkrycie

Od kilku dekad naukowcy badają błyskawicznie topniejący na Antarktydzie lodowiec Thwaites, nazywany "lodowcem zagłady". Do tej pory nie było mapy tego, co znajduje się pod jego powierzchnią. Badacze z British Antarctic Survey (BAS) zarejestrowali pola magnetyczne i grawitacyjne wokół lodowca, aby lepiej zrozumieć jego geologię. Po długich miesiącach udało im się stworzyć mapę pokazującą, co kryje pod grubą warstwą lodu Thwaites. Według naukowców BAS punkt, w którym lodowiec styka się z dnem morskim, cofnął się o 14 km od końca 1990 r. Tym samym ich wniosek mówi, że jeśli pokrywa lodowa będzie nadal topnieć, może to podnieść globalny poziom mórz o ponad pół metra w ciągu kilku stuleci. 1/5 gruntu pod lodowcem to skały osadowe, reszta to granit i inne skały. Agencja AP udostępniła nagranie z badań dr Toma Jordana, który wyjaśnił na czym polegało mapowanie tego lodowca z lotu ptaka. - Za pomocą radaru możemy mapować wzgórza, doliny i góry. My wykazaliśmy, że w dolnym biegu rzeki brakuje osadów. Ok. 100 km w górę rzeki znajduje się bardzo duży basen sedymentacyjny, który ma do 170 km długości. Jest więcej takich basenów - mówił dr Jordan. Raport z mapowania został opublikowany w czasopiśmie "Science Advances". Przełomowy moment zapoczątkowany przez naukowców BAS pozwoli innym badaczom na jeszcze dokładniejsze zbadanie tajemnic lodowca Thwaites i tego, co skrywa pod grubą warstwą lodu.

Kolejne ważne odkrycie w Pompejach. Tym razem archeolodzy natknęli się na trzy nowe szkielety na stanowisku archeologicznym Regio IX. Po wstępnych badaniach okazało się, że są to ofiary erupcji Wezuwiusza z 79 r. n.e. Szczątki należą do dwóch kobiet i dziecka. Najprawdopodobniej tych ludzi wieki temu przygniótł dach ich domu, który zawalił się w wyniku uderzenia masy rozgrzanych okruchów skał i lawy po erupcji wulkanu. Po tamtym wydarzeniu Pompeje i Herkulanum zniknęły z powierzchni ziemi. Oprócz szkieletów archeolodzy odkryli jeszcze dwie kabiny z freskami przedstawiającymi starożytne mity, czy figurki Posejdona i Amymone, Apolla, a także nimfy Dafne. Stanowisko badawcze Regio IX rozciąga się na 3,2 tys. metrów kwadratowych i jest jednym z dziewięciu obszarów, gdzie prowadzone są wykopaliska w Parku Archeologicznym w Pompejach.

Niezwykłe odkrycie w Egipcie. W rozległej nekropolii Sakkara, która jest częścią starożytnej stolicy Egiptu odkryto warsztaty wykorzystywane do mumifikacji ludzi i świętych zwierząt, a także ich grobowce. Jak poinformował Mostafa Waziri, sekretarz generalny Najwyższej Rady Starożytności, znaleziska pochodzą z okresu 30. dynastii faraońskiej z lat 380-343 p.n.e. i okresu ptolemejskiego od 305 p.n.e. do 30 p.n.e. Wewnątrz warsztatów archeolodzy znaleźli gliniane naczynia i inne przedmioty używane do mumifikacji. Znaleziono również naczynia rytualne. Według Sabri Faraga, kierownika stanowiska archeologicznego w Sakkarze, grobowce były przeznaczone dla najwyższego urzędnika ze Starego Państwa starożytnego Egiptu i kapłana z Nowego Państwa. Większość odnalezionych artefaktów jest teraz dostępna dla turystów, którzy odwiedzają kompleksy archeologiczne w Sakkarze.

Pod płytką warstwą ziemi znajdował się starożytny skarb. Na terenie gminy Lewin Kłodzki podczas prac archeologicznych badacze odkryli tajemniczy przedmiot. Po wstępnej analizie okazało się, że jest to topór, pochodzący najprawdopodobniej z przełomu X i XI wieku. Jak przekazała wójt gminy, Joanna Klimek-Szymanowicz, odkrywcami tego cennego znaleziska są poszukiwacze Konrad Oczkowski i Karol Orman. Co ciekawe, obaj panowie wcześniej znaleźli w okolicach Lewina Kłodzkiego pochodzący z XI wieku miecz. To dopiero początek wielkich odkryć, ponieważ grupa pasjonatów historii posiada oficjalne zgody na prowadzenie poszukiwań na terenie gminy Lewin Kłodzki wydane przez Dolnośląskiego Konserwatora Zabytków, Nadleśnictwo Zdroje w Szczytnej oraz przez władze gminy. Teraz ponad 1000-letni topór zostanie skrupulatnie zbadany, by poznać jeszcze więcej jego skrywanych tajemnic.

W trakcie prac konserwatorsko-restauratorskich w kościele parafialnym pod wezwaniem Św. Katarzyny w Odrzykoniu natknięto się na wyjątkowe malowidła. Na poddaszu Świątyni odnaleziono pod dwiema warstwami ponad stuletnie polichromie. Eksperci z Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Krośnie twierdzą, że znalezisko jest pierwszym takim na Podkarpaciu. - Nie mogliśmy sobie wyobrazić, że coś takiego spotkamy, bo estetyka odsłoniętych malowideł jest unikatowa w skali naszego województwa. Możemy ją porównywać jedynie do kościoła Mariackiego, czy kościoła franciszkanów w Krakowie - zdradziła Justyna Uliasz, starszy inspektor ochrony zabytków w krośnieńskiej delegaturze Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków. Wojewódzki Konserwator Zabytków informuje, że na monumentalne malowidła składają się ornamentalne partie o motywach roślinnych i geometrycznych, płaszczyzny boniowań i ugwieżdżonego błękitu nieba oraz figuralne przedstawienia. Dekoracje te wyróżniają się ponadto bogatym zestawem barwnym. Jak dodała jeszcze Uliasz, kościół został wybudowany przez "majstra ze Słowacji", Jana Klvoszka z Bardejowa, który niewykluczone, że przywiózł ze sobą do Odrzykonia malarzy.

Kolejne ważne odkrycie we Włoszech. Na terenie Parku Archeologicznego w Pompejach zespół archeologów natknął się na ludzkie szkielety. Według badaczy odnalezione szczątki należą do dwóch mężczyzn w wieku ok. 50 lat. Erupcja Wezuwiusza w 79 r. n.e. pochłonęła wiele ofiar i wszystko wskazuje, że wśród nich znalazło się też tych dwóch mężczyzn. Agencja Associated Press udostępniła nagranie z wykopalisk. Widać na nim pracę archeologów, a także ludzkie szkielety, kości czy starożytne artefakty. Według Gabriela Zuchtriegela, dyrektora Parku Archeologicznego w Pompejach, mężczyźni byli zaangażowani w projekty budowlane z wykorzystaniem gipsu i amforu wypełnionych wodą niedaleko wulkanu i w momencie erupcji nie zdążyli uciec w bezpieczne miejsce. Zawaliła się na nich ściana budynku, w którym próbowali się schronić. Jeden z mężczyzn wyciągnął rękę, którą próbował się zasłonić. Badacze przekazali, że oba szkielety są w dobrym stanie. Przez najbliższe tygodnie archeolodzy dokładnie przeanalizują odnalezione szczątki za pomocą pomocą mikrostratygrafii, czyli badaniem warstw materiału. - W ciągu ostatnich dwóch i pół wieku znaleziono ponad 1300 ofiar i dopiero dziś mamy możliwość zbadania dokładnej dynamiki, w jakiej zginęli, za pomocą mikrostratygrafii - przekazał Zuchtriegel.

Niezwykłą tajemnicę skrywało dno Morza Adriatyckiego u wybrzeży Chorwacji. Zespół archeologów z uniwersytetu w Zadarze natknął się pod pokładami morskiego błota na drogę, która ma ok 7 tys. lat i niegdyś łączyła prehistoryczną osadę kultury Hvar z wybrzeżem wyspy Korcula. Nagranie z tego zdarzenia trafiło na oficjalny kanał uniwersytetu na YouTube. Widać na nim pracę badaczy, którzy metr po metrze oczyszczają dno, odkrywając kolejne części znaleziska. Wszystko dzieje się w okolicach turystycznej wyspy Korcula, która co sezon odwiedzana jest przez tysiące turystów, w tym również Polaków. Najnowsze odkrycie tylko utwierdza chorwackich archeologów w przekonaniu, że w tym miejscu rozwijała się prehistoryczna osada, którą zamieszkiwali ludzie na ok. 4,9 tys. lat przed Chrystusem, a znaleziona droga stanowiła ważny węzeł handlowy dla okolicznej ludności.

Powstałe wiele wieków przed naszą erą piramidy w Egipcie wciąż wzbudzają wiele zainteresowania wśród badaczy. Cały artykuł przeczytasz na portalu wielkahistoria.pl. Do dziś nie ma jasnej odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób te monumentalne budowle zostały wykonane. Choć dominuje teoria o wykorzystywaniu wielkich ramp oraz drewnianych żurawi, za pomocą których ustawiano kamienne bloki, to z czasem pojawiła się inna hipoteza, mówiąca o tym, że piramidy zbudowano ze specjalnego betonu, wlewanego do drewnianych szalunków na miejscu budowy. Teza ta pierwszy raz wypłynęła w latach 70. XX wieku, kiedy Joseph Davidovits, który był chemikiem, wykonał analizę próbek pobranych z piramidy. Według wyników ta zbudowana została z betonu, który składał się głównie z wapienia oraz ziemi okrzemkowej, gliny, węglanu sodu i wapna. Nikomu jednak nie udało się znaleźć potwierdzenia dla takich wyników, stąd uznano, że naukowiec przebadał prawdopodobnie grudki kamienia albo zaprawy. Jednak teoria tajemniczego betonu powróciła na początku XXI wieku, kiedy fizyk Guy Demortier podważył możliwość postawienia olbrzymiej piramidy z bloków skalnych w zaledwie trzy dekady. Jego zdaniem to przeczyło prawom fizyki. On także wykonał analizę próbki pobranej z piramidy, jednak wykorzystał do tego celu bardziej zaawansowaną technikę, a dokładnie specjalistyczne prześwietlenia rentgenowskie oraz spektroskopię magnetyczną. Badanie potwierdziło, że głównym budulcem był wapień, jednak jego skład różnił się od tego, który można było znaleźć w pobliżu piramidy. Mimo trudnych do podważenia wyników, archeolodzy oraz egiptolodzy sceptycznie podeszli do tej teorii. Swoje podejście tłumaczyli szerszą wiedzą z zakresu kultury starożytnego Egiptu oraz wykorzystywanej wówczas technologii. Szymon Zdziebłowski autor książki “Wielka piramida. Tajemnice cudu starożytności” stwierdził, że fizyk na pewno miał dobre intencje, a wyniki badań są autentyczne, jednak nie wiadomo, skąd dokładnie pobrana została próbka. Bardzo możliwe, że fizyk nieświadomie wziął ją nie z bloku skalnego, a z zaprawy, co sprawiło, że teoria o tajemniczym betonie powróciła.

Jeden z członków Stowarzyszenia Historyczno-Poszukiwawczego "Wolica" z Izbicy z trakcie poszukiwań na terenie gminy Krasnystaw natrafił wykrywaczem metalu na sztylet z brązu. Jak informuje Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków na łamach portalu Lublin112, to sensacyjne znalezisko archeologiczne dla Lubelszczyzny, ale i unikatowe w skali kraju. - Pan Wojciech Werus ze Stowarzyszenia Historyczno-Poszukiwawczego "Wolica" z siedzibą w Izbicy przekazał do Delegatury WUOZ w Chełmie unikatowy w skali kraju zabytek archeologiczny – sztylet brązowy. Zabytek został znaleziony przez p. Grzegorza Rękasa na terenie gminy Krasnystaw podczas poszukiwań, prowadzonych przez Stowarzyszenie na podstawie pozwolenia konserwatora zabytków – przekazał Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków dr Dariusz Kopciowski. Niestety nie jest znany kontekst odnalezionego zabytku, który leżał pod płytką warstwą ziemi. Wiadomo jednak, że podobny zabytek znaleziono kilka lat temu na Podkarpaciu, łącząc go z kulturą Otomani-Füzesabony. Odnaleziony przedmiot jest zachowany w bardzo dobrym stanie, a jego krawędzie noszą ślady zużycia. Sztylet jest pierwszym tego typu znaleziskiem na obszarze działania Delegatury WUOZ w Chełmie, tj. na ternie powiatów chełmskiego, krasnostawskiego i włodawskiego. Unikatowy zabytek przekazany zostanie do zbiorów Muzeum Regionalnego w Krasnymstawie.

Najnowsze odkrycie peruwiańskich archeologów sięga czasów Preinków. Badacze natrafili w Kompleksie Archeologicznym Cajamarquilla w Limie na mumię nastolatka, która liczy ponad 1000 lat. Z pierwszych analiz wynika, że był to chłopiec w wieku ok. 12-13 lat, który żył od 1000 do 1200 lat temu. Odnalezione szczątki leżały w grobowcu i były zawinięte w pogrzebowy tobołek, wraz z ceramiką i kawałkami skóry czy włosów. Według prowadzącej zespół badawczy archeolog Yomiri Huaman, mumia została "dobrze zachowana", a to dzięki piasku, w którym znajduje się wysoki odczyn soli, co pozwoliło wygenerować naturalny proces mumifikacji. To dlatego w tak dobrym stanie zachowały się kawałki skóry i kosmyki włosów. Wyprawa pogrzebowa, znaleziona obok ciała, zawiera bolator (kamienną broń), mat (talerz), miedzianą igłę oraz materiał włókienniczy i botaniczny, taki jak kukurydza i chili. Badania będą kontynuowane, aby dowiedzieć się więcej o tym znalezisku i poszerzyć wiedzę o kompleksie Cajamarquilla i jego byłych prehistorycznych osadnikach.

Nagranie uchwyciło moment, w którym poszukiwacz z Wielkiej Brytanii dokonał unikalnego znaleziska na środku pola. Film z tego zdarzenia udostępniła agencja Reutera. 48-letni Matthew Hepworth usłyszał wyczekiwany sygnał swojego wykrywacza metali i zaczął kopać w ziemi. W pewnym momencie jego oczom ukazało się coś niezwykłego - pochodzący prawdopodobnie z XV wieku złoty pierścień. Rzadki przedmiot miał charakter ikonograficzny. Posiadał wizerunek Matki Boskiej i małego Jezusa. Znalezisko zostało zgłoszone zarówno właścicielowi pola, jak i odpowiedniemu urzędowi. Teraz trwa proces, który ma potwierdzić, czy wykopany pierścień faktycznie można uznać za skarb. Jednak mimo braku oficjalnych wyników, Hepworth już czuje się podekscytowany oraz "zaszczycony" dokonanym odkryciem. - To przywilej dla mnie, że mogłem go znaleźć i uratować - powiedział. Poszukiwacz ma już na swoim koncie kilka cennych odkryć, m.in. rzadką srebrną pieczęć czy miejsce pochówku z epoki brązu. Hepworth uważa, że oglądanie w muzeum znalezionych przez siebie artefaktów, kawałków historii jest "pięknym uczuciem". - Miło jest zobaczyć swoje imię obok tego, co znalazłeś. I będzie tam na zawsze dla przyszłych pokoleń - powiedział, dodając, że swoimi sukcesami promuje hobby związane z poszukiwaniami cennych artefaktów za pomocą wykrywacza metali. On sam zajmuje się tym już od 32 lat. W Polsce, zgodnie z obowiązującym prawem, do poszukiwań zabytków z wykrywaczem metali wymagane jest uzyskanie wcześniej niezbędnego pozwolenia.

W 1878 r. Waynman Dixon dokonał ciekawego odkrycia w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Cały artykuł przeczytasz na portalu wielkahistoria.pl. W komorze królowej znalazł tajemniczy szyb wentylacyjny, a w nim trzy przedmioty: miedziany rozdwojony hak, piłeczkę z dolerytu oraz fragment cedrowego drewna. Hak i piłkę można oglądać dziś w Muzeum Brytyjskim w Londynie, drewienko zaś zaginęło dawno temu. Pojawiły się w związku z tym teorie spiskowe. Ich zwolennicy twierdzą, że na podstawie analizy drewna można określić wiek piramidy. Wówczas mogłoby okazać się, że egiptolodzy nie mówią nam całej prawdy. Druga z teorii głosiła, że przedmiot ten, pozbawiony wartości kolekcjonerskiej, po prostu zgubił się. Przełom nastąpił w 2020 r., gdy przypadkowo odnaleziono drewienko w pudełku po cygarach w muzeum Uniwersytetu w Aberdeen w Szkocji. Okazało się, że przeleżał tak około 70 lat. Trafił tam przypadkiem, po śmierci Jamesa Granta – znajomego Dixona. On również był obecny podczas badania piramidy w 1878 r. i to do niego trafił wówczas kawałek drewna. Nie wiadomo tylko, dlaczego znalazł się on w szwedzkim muzeum w “kolekcji azjatyckiej”. Wreszcie wykonano potrzebne badania. Okazało się, że drewno jest starsze od Wielkiej Piramidy o około 500 lat. Skąd ta rozbieżność? Okazuje się, że można to wyjaśnić na dwa sposoby. Albo drewno pochodzi z centralnej części bardzo starego drzewa, albo ten trudny do identyfikacji drewniany przedmiot został wykonany z recyklingu. W Egipcie zawsze brakowało drewna i ponowne przetwarzanie go było powszechną praktyką. Niestety ze względu na kiepski stan drewnianego przedmiotu, nie da się dziś ustalić, czym dokładnie był oraz jakie znaki znajdowały się na jego powierzchni.

Makabryczne odkrycie z Egiptu w 2011 r. zostało przeanalizowane przez zespół niemieckich i austriackich archeologów. Chodzi o odcięte ludzkie dłonie odnalezione pod dziedzińcem pałacu Hyksosów w starożytnym mieście Awaris w północno-wschodniej części kraju. Po latach badań okazało się, że kończyny należały do co najmniej 12 osób w wieku od 14 do 21 lat. Jak twierdzą eksperci na łamach czasopisma "Nature", mogły one być wręczone jako trofea w ramach publicznego wydarzenia w pałacu i miały znaczenie kulturowe. Co ciekawe, wszystkie dłonie były prawymi kończynami. Były elastyczne w momencie pochówku, odnaleziono je z szeroko rozstawionymi palcami. Amputowane dłonie są pierwszym takim odkryciem i pierwszym rzeczywistym dowodem tej praktyki wśród starożytnych Egipcjan. Do tej pory informację o tym zwyczaju zawierały jedynie inskrypcje i płaskorzeźby. Według niemieckich naukowców, dłonie raczej nie należały do niewolników, ponieważ taki obrót spraw ograniczyłby ich potencjał. Naukowcy podkreślają, że w wierzeniach starożytnych Egipcjan cielesna integralność była niezbędna w życiu pozagrobowym. Praktyka odcinania dłoni mogła być symbolem triumfu nad wrogiem po walkach. Dalsze badania będą w stanie pomóc odkryć jeszcze więcej tajemnic pałacu Hyksosów.

W głębinach Oceanu Spokojnego naukowcy z Australii i Japonii dokonali przełomowego odkrycia. Pod wodą na głębokości ponad 8 km sfilmowano ryby i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że do tej pory nie zarejestrowano żadnego morskiego stworzenia aż tak głęboko. Rekordzista to osobnik z rodzaju Pseudoliparis, którego m.in. w 2008 r. zauważono 7 km pod wodą. Nowy rekordzista został nagrany w rowie Izu-Ogasawara na południowym wybrzeżu Japonii na głębokości 8336 m. - Spędziliśmy ponad 15 lat badając te ryby. Maksymalna głębokość, na której mogą przetrwać, jest naprawdę zdumiewająca - przekazał profesor Alan Jamieson. Jak widać, naukowcom zajęło sporo czasu zanim dokonali tego odkrycia, jednak oceany skrywają jeszcze więcej tajemnic, co tylko napędza ekspertów do kolejnych badań z tego zakresu.

Historyczne odkrycie w centrum Warszawy. Pomiędzy ulicą Karmelicką i aleją Jana Pawła II jeden z deweloperów planuje dużą inwestycję. Na miejsce wezwano archeologów. Podczas rutynowych prac na terenie dawnego getta zespół badaczy natknął się na fragment starej ulicy Gęsiej, w tym piwnice przedwojennej kamienicy przy ul. Gęsiej 33. Nagranie z tego miejsca udostępniła agencja PAP. Odkopano wiele fragmentów przedwojennej budowli, a do tego znaleziono też prywatne rzeczy schowane najprawdopodobniej przez żydowską rodzinę. - Mamy tutaj relikty jednej z kamienic z ulicy Gęsiej. Tu znaleźliśmy korek po piwie. Popielniczkę i kilkanaście innych zabytków - przekazał archeolog Michał Grabowski na łamach agencji PAP. Według eksperta każdy znaleziony przedmiot w tym miejscu to "inna historia". Wszystko dlatego, że Niemcy podczas II wojny światowej grabili żydowskie kamienice, stąd mieszkańcy często chowali swoje wartościowe rzeczy w piwnicach czy ścianach budynku. Prace archeologów wciąż trwają i odbywają się pod nadzorem mazowieckiego wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Administracja Lubuskiej Grupy Eksploracyjnej Nadodrze została powiadomiona przez anonimowego odkrywce o znalezionych zabytkach we wsi Pleśna w gminie Gubin. Po wydobyciu z ziemi znalezionych rzeczy okazało się, że jest to skarb z epoki brązu. Sprawa trafiła do Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Urząd opublikował zdjęcia z niezwykłego odkrycia. Według ekspertów z Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza w Zielonej Górze wydobyto m.in. pięć kompletnych siekierek, dziewięć sierpów, sześć grotów włóczni, trzy bransolety i dwa młotki. W trakcie wykopalisk natrafiono również na dużą część depozytu w formie bryły, w której znajdują się kolejne artefakty owiane tajemnicą. Badacze twierdzą, że skarb z Pleśna stanowił własność odlewnika. Należy go wiązać z wytwórstwem społeczności kultury łużyckich pól popielnicowych z epoki brązu i datować wstępnie na IV okres epoki brązu z lat 1000-800 p.n.e. Charakter odkrytych przedmiotów jest niejednorodny. Skarb z epoki brązu zawiera elementy ozdób, uzbrojenia i przedmiotów gospodarczych.