Najwierniejszy przyjaciel człowieka od 14 tysięcy lat

Najnowsze analizy anatomiczne i datowanie, przeprowadzone przez zespół naukowców z Uniwersytetu w Tybindze w Niemczech, dowodzi, że kość należała do psa i pochodzi sprzed 14 100 - 14 600 lat.

Naukowcy w tym samym artykule dowodzą, że znaleziska z innych stanowisk archeologicznych, które uważano za starsze, są kośćmi wilków.

Autorzy badań Hannes Napierala i Hans-Peter Uerpmann argumentują, że kość różni się budową od fragmentów kostnych należących do wilków, które odnaleziono w tej samej jaskini. Zdaniem badaczy, podczas początkowych stadiów udomowienia, pyski psów skracały się na tyle szybko, że zęby początkowo miały nieregularne ułożenie, które stopniowo nabierało regularności wraz ze zmniejszaniem się rozmiarów zębów.

Według interpretacji ewolucjonistów, skracanie się psich pysków miało istotne znaczenie podczas udomowienia. Dzięki temu psy mogły skupiać wzrok na punkcie znajdującym się na wprost, czyli np. na ludzkiej twarzy.

Badacze z Tybingi odkryli również podobne przypadki w Niemczech. Na stanowisku w Bonn-Oberkassel, wśród pochówków prehistorycznej kultury, natrafili na fragmenty kości psa.

Naukowcy dowodzą zarazem, że kilka znalezisk datowanych jako starsze, m.in. kości sprzed 31 700 lat, które odnaleziono ponad sto lat temu w grocie Goyet w Belgii, należały do wilków. W 2009 r. ogłoszono, że znalezisko z Goyet to najstarsze świadectwo udomowienia psa.

Ich wnioskom sprzeciwia się Susan Crockford z kanadyjskiego University of Victoria. Jej zdaniem, w jaskini Kesslerloch znajduje się zbyt wiele kości wilków. Nie wiadomo, czy i jak udomowione psy mogły przeżyć wśród dzikich wilków.

Według niektórych badań genetycznych, do udomowienia psa mogło dojść w południowo-wschodniej Azji. Inni genetycy uważają, że nastąpiło to w Europie Wschodniej lub na Bliskim Wschodzie.