Dziś partyjna konwencja PO. Donald Tusk odda Ewie Kopacz przywództwo w partii

Szef lubelskiej PO Włodzimierz Karpiński jest przekonany, że zmiana sterów w partii przebiegnie równie sprawnie, jak w rządzie Polski. Minister skarbu podkreśla, że Ewa Kopacz to właściwa osoba na właściwym miejscu.

- Pokazuje wszystkim konkurentom, ale i nam facetom, że można być kompetentnym, sprawnym, decyzyjnym i myślącym bardzo blisko o drugim człowieku szefem, politykiem, przewodniczącym - oświadczył Włodzimierz Karpiński.

Dotychczasowy szef PO Donald Tusk został przewodniczącym Rady Europejskiej. Platformą Obywatelską kierował od 2003 roku. Pod jego przywództwem partia zanotowała siedem wyborczych zwycięstw. Zdaniem premier Kopacz i marszałka Radosława Sikorskiego dla byłego premiera znajdzie się odpowiednia funkcja w partii. - Powinien zostać honorowym przewodniczącym Platformy - oświadczyli zgodnie.

Tusk był najdłużej urzędującym premierem w III RP oraz jednym z dwóch najdłużej urzędujących bez przerwy szefów partii parlamentarnej. Drugi to Jarosław Kaczyński.

W swojej karierze Tusk kierował też inną partią - Kongresem Liberalno-Demokratycznym (podobnie jak Kaczyński - Porozumieniem Centrum) i był w ścisłym kierownictwie jeszcze innej - Unii Wolności.

W 1991 r. został szefem partii, w miejsce Janusza Lewandowskiego, który objął urząd ministra w rządzie Bieleckiego. W pierwszych całkowicie wolnych wyborach parlamentarnych w 1991 r. KLD dostał się z niezłym wynikiem do sejmu, zbierając premię za popularność swojego premiera. Tusk został wtedy po raz pierwszy posłem. Miał 34 lata i już wtedy wielu wróżyło mu polityczną przyszłość.

W sejmie I kadencji (1991-93) KLD nawiązało ścisłą współpracę z Unią Demokratyczną.

Unia Demokratyczna i KLD - pomimo negocjacji - nie zdecydowały się na wspólny start w przedterminowych wyborach parlamentarnych w 1993 roku, co Kongres przypłacił znalezieniem się poza sejmem, dzieląc los niemal wszystkich partii postsolidarnościowych z wyjątkiem UD.

Była to pierwsza poważna porażka Tuska jako lidera KLD. Skłoniła ona szefów Kongresu do decyzji o połączeniu ich ugrupowania z Unią Demokratyczną. W 1994 r. Tusk został wiceszefem nowej partii, powstałej z połączenia UD i KLD - Unii Wolności, zastępcą Mazowieckiego. Jednak po roku stracił to stanowisko i znalazł się na marginesie.

Rękę do Tuska wyciągnął nowy lider UW Leszek Balcerowicz, proponując kandydowanie do senatu w wyborach w 1997 r., a potem rekomendując go na stanowisko wicemarszałka senatu z ramienia UW. To stanowisko, choć politycznie nieznaczące (to wtedy Tusk zasłynął słowami, iż senat to izba bezczynności), uratowało Tuska jako lidera środowiska dawnych liberałów w UW. Bo w tamtych latach znacznie większą rolę w samej Unii zaczął odgrywać inny przedstawiciel liberałów Paweł Piskorski.

To ze stanowiska wicemarszałka senatu Tusk wystartował w 2000 roku do rywalizacji z Bronisławem Geremkiem o fotel przewodniczącego UW, po rezygnacji Balcerowicza. To w gabinecie Tuska jako wicemarszałka odbywały się na przełomie 2000 i 2001 roku rozmowy w sprawie wyjścia liberałów z Unii, po porażce Tuska z Geremkiem i całkowitym zmarginalizowaniu dawnego KLD w nowych władzach Unii.

Utworzenie w styczniu 2001 roku Platformy Obywatelskiej, z Andrzejem Olechowskim, Maciejem Płażyńskim i Donaldem Tuskiem na czele otworzyło nową polityczną epokę.

Tusk udowodnił zdaniem ekspertów, że bardzo dobrze potrafi odczytywać polityczną koniunkturę. Po aferze Rywina Platforma stała się partią mającą na sztandarach walkę z korupcją i budowę IV RP. Symbolem tej linii był jednak Rokita.

Rok 2005 był przełomem. Podwójna porażka wyborcza mogła podważyć pozycję Tuska.

23 października 2005 roku był jednym z najczarniejszych dni w jego politycznej karierze. Tego dnia przegrał w drugiej turze wyborów prezydenckich z kandydatem PiS Lechem Kaczyńskim (w stosunku 46 proc. do 54 proc.), choć w pierwszej turze wygrał (36 do 33 proc.).

Sytuację zmieniły jednak wybory 2007 r. PO wygrała wybory uzyskując 41,51 proc. głosów. Tusk w Warszawie odniósł zdecydowane zwycięstwo nad - startującym jako jedynka na liście PiS - Jarosławem Kaczyńskim. Sukces PO zawdzięczała w dużym stopniu indywidualnie Tuskowi i jego zwycięstwie w debacie telewizyjnej z Kaczyńskim - ocenili eksperci.

W listopadzie 2007 r. Donald Tusk po raz pierwszy objął funkcję premiera III RP. Druga nominacja na tę funkcję przyszła wraz z wyborczym sukcesem 2011 r.

W 2013 Tusk został ponownie wybrany na przewodniczącego PO. W bezpośrednich wyborach pokonał Jarosława Gowina, uzyskując 79,58% głosów.