talibowie(strona 2/61)

Płomień z papieru i gałązek to jedyne ciepło, jakie Gulnaz może zapewnić swojemu 18-miesięcznemu dziecku. 28-letnia Afganka żebrze na głównej trasie na odcinku Pul-i-Alam-Kabul. Od czasu do czasu jakiś kierowca zwolni i ofiaruje kobiecie kilka afgani. Gulnaz jest w stanie uzbierać do 300 afgani dziennie. To równowartość niecałych 3 dolarów (ok. 12 zł). Pomaga jej 16-letnia siostra Khalida. - Nie mamy w domu żadnego pieca grzewczego. Dzieci nie mają co jeść, żyją w głodzie. Jest zima, a my nie mamy drewna do ogrzewania, nie mamy nic – tłumaczy w rozmowie z Associated Press Gulnaz, 28-letnia przesiedlona Afganka. - Niezależenie od tego czy pada deszcz czy śnieg, przychodzimy i siedzimy tutaj codziennie – dodaje. W 2020 r. ok. 700 tys. Afgańczyków zostało przesiedlonych. Wielu z nich żyło w rozpaczliwych warunkach na obrzeżach miast, w parkach lub na otwartych przestrzeniach. Wszędzie tam, gdzie udało im się zbudować prowizoryczne schronienie. Dojście talibów do władzy w Afganistanie w sierpniu 2021 r. spowodowało odcięcie miliardów dolarów międzynarodowej pomocy. Naród spustoszony przez wojnę, susze lub powodzie zmierza w kierunku katastrofy humanitarnej. - Skala obecnego problemu w Afganistanie jest ogromna. 23 mln ludzi są pozbawione bezpieczeństwa żywnościowego. To oznacza, że tyle milionów osób nie wie, skąd będzie pochodził ich następny posiłek – podkreśla Shelley Thakral ze Światowego Programu Żywnościowego w Afganistanie. - Musimy dotrzeć do rodzin w trudno dostępnych rejonach. Jest zima, jest zimno i mamy śnieg – dodaje. W ostatnich tygodniach najuboższym szczególnie dokucza mroźna zima. Międzynarodowe organizacje społeczne robią wszystko, by uratować miliony potrzebujących przez głodem lub zamarznięciem. Sam WWF będzie potrzebował w tym roku na pomoc dla Afganistanu 2,6 mld dolarów. - Ludzie potracili prace, dla kobiet obowiązują pewne ograniczenia. Nie mogą pracować w urzędach państwowych, a nawet w niektórych prywatnych firmach. Sytuacja pogarsza się z dnia na dzień – opowiada Hussain Andisha z centrum dystrybucji żywności WFP w prowincji Logar.

Jedną z osób ewakuowanych z Afganistanu do Polski Sabur Shah Dawod Zau. Swoją historią podzielił się w rozmowie z Wirtualną Polską. O kulisach polskiej misji ewakuacyjnej dziennikarzowi WP Patrycjuszowi Wyżdze mówiła także Joanna Kluzik-Rostkowska. - Sprawami afgańskimi interesuję się od bardzo dawna. Mam wielu znajomych, wielu z nich poznałam dzięki Twitterowi, m.in. był to właśnie Sabur. Od bardzo dawna było jasne, że w momencie, kiedy wojska amerykańskie będą wychodziły z Afganistanu, tam sytuacja stanie się bardzo trudna - komentowała w programie "Newsroom" WP posłanka KO, członkini sejmowej komisji obrony narodowej. - W momencie, gdy minister Michał Dworczyk zdecydował, że Polska będzie brać udział w ewakuacji z Afganistanu, zgłosił się do mnie kontroler lotów, który poprosił, żebym przekazała informację o dwóch tłumaczach, z którymi on współpracował. (...) Ja te informacje przekazałam ministrowi Dworczykowi, który powiedział, że jeśli mam wiedzę o kimś jeszcze, to mam mu przekazać. Na pierwszej liście, którą wspólnie sporządziliśmy było 78 osób. Potem to jeszcze wzrosło, było to coś pomiędzy 150 a 200 nazwiskami - tłumaczyła parlamentarzystka. - Mieliśmy świadomość, że ewakuacja jest bardzo ograniczona w czasie. Amerykanie powiedzieli, że do 31 sierpnia zamkną cały proces, co oznaczało, że trzeba będzie wycofać się kilka dni wcześniej, żeby nie zostać samemu - przekazała Kuzik-Rostkowska. - Na lotnisku w Kabulu od samego początku było bardzo trudno i to stopniowo zamieniało się w coraz większe piekło. Każda kolejna doba była trudniejsza. Przeciętny czas przejścia do check pointu talibów do dostania się na lotnisko wynosił od osiem godzin do nawet 2-3 dób. (...) Z grupy 5 tys. osób, które znajdowały się pod polskim gatem, trzeba było wyłowić konkretne osoby. Różne były sposoby, czasem była to literka "P", innym razem znaczek Legii. (...) Najbardziej wąski punkt to odcinek już po check pointach talibów a przed wejściem na lotnisko, którego pilnowali Brytyjczycy, którzy byli bardzo surowi. Lotnisko było na noc zamykane, więc ci ludzie przez całą noc koczowali, licząc na to, że rano im się uda wejść. Mam świadomość, że nie ewakuowaliśmy wszystkich, którzy byli na naszych listach, ale pewnym momencie to było tak trudne i niebezpieczne, a my nie mieliśmy żadnej możliwości wsparcia, aby zabierać tych ludzi bezpośrednio z miasta - relacjonowała Kluzik-Rostkowska.