Obchody święta Niepodległości i Jedności Ukrainy
Święto Niepodległości i Jedności Ukrainy uczcili w Lublinie mieszkający tu Ukraińcy, przedstawiciele władz samorządowych i wojewódzkich, konsulatu Ukrainy oraz duchowni Kościoła prawosławnego.
Uroczystość odbyła się przy pomniku ku czci żołnierzy armii Ukraińskiej Republiki Ludowej na lubelskim cmentarzu prawosławnym. Orkiestra wojskowa odegrała hymny państwowe Ukrainy i Polski. Następnie arcybiskup prawosławnej diecezji lubelsko-chełmskiej Abel przewodniczył modlitwom za poległych w walce o wolność, oraz o pokój i pojednanie między narodami. Przy pomniku złożono wieńce i kwiaty, zapalono znicze.
Dla Ukraińców, po pomarańczowej rewolucji, ich święto nabiera szczególnego znaczenia. To jest święto radości, bo piękne wydarzenia z historii Ukrainy dzisiaj są nie tylko wspomnieniem, ale stają się symbolem pięknej przyszłości - powiedział prezes Towarzystwa Opieki nad Grobami Żołnierzy Ukraińskich w Lublinie Grzegorz Kuprianowicz.
Te wydarzenia w przeszłości stały się fundamentem dla pomarańczowej rewolucji. W tej chwili jest nadzieja, że Ukraina wejdzie na drogę rozwoju, w pełni suwerennego bytu, budowania własnej przyszłości - dodał.
22 stycznia jest dla Ukraińców świętem narodowym. Tego dnia w 1918 r. ukraiński parlament Ukraińska Centralna Rada Narodowa proklamowała w Kijowie niepodległość państwa - Ukraińskiej Republiki Ludowej. Rok później, także 22 stycznia, doszło do zjednoczenia dwóch państw ukraińskich - powstałej nad Dnieprem ze stolicą w Kijowie Ukraińskiej Republiki Ludowej oraz obejmującej obszar Galicji Wschodniej, proklamowanej we Lwowie Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Na początku lat dwudziestych XX w. walka o niepodległą Ukrainę nie powiodła się. Jednak dzień 22 stycznia pozostał dla Ukraińców symbolem dążenia do suwerennego i zjednoczonego państwa.
Na lubelskim cmentarzu prawosławnym pochowani są żołnierze Ukraińskiej Republiki Ludowej atamana Semena Petlury, która w 1920 r. była sojusznikiem Polaków w wojnie z bolszewikami. Po tej wojnie wielu ukraińskich żołnierzy, którzy nie mogli wrócić do swej ojczyzny, osiedliło się w Polsce. W Lublinie stanowili przed drugą wojną światową aktywną kulturalnie mniejszość.