Kształcił się w kolegiach jezuickich i pijarskich w Podolińcu, Jarosławiu, Lwowie i Rawie Mazowieckiej. Po ukończeniu nauki wstąpił do zakonu pijarów, ze względu na maryjny charakter tego zgromadzenia. W 1656 roku ojciec Papczyński złożył śluby zakonne, a w 1661 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował wtedy jako duszpasterz i wychowawca w Warszawie.
Był cenionym spowiednikiem (spowiadał m.in. nuncjusza papieskiego w Polsce Antonio Pignatellego, późniejszego papieża Innocentego XII). Zrażony jednak panującą wśród zakonników tendencją do łagodzenia reguły, w 1670 roku poprosił o zwolnienie ze ślubów i przystąpił do zakładania nowego dzieła apostolskiego. W 1671 przyjął biały habit na cześć Niepokalanego Poczęcia NMP i założył pierwszą wspólnotę w Puszczy Korabiewickiej, później nazwanej Mariańską.
W 1673 roku biskup Jacek Święcicki zaaprobował wspólnotę zakonną w Puszczy Mariańskiej. Od tego momentu liczy się historię Zgromadzenia Księży Marianów. Niedługo później biskup poznański Stefan Wierzbowski zaprosił marianów do tworzonej właśnie Nowej Jerozolimy (obecnie Góry Kalwarii). Ojciec Papczyński wraz ze swoją wspólnotą prowadził tam opiekę duszpasterską nad pielgrzymami. Stopniowo opuszczały go siły, dożył jednak zatwierdzenia marianów w 1699 roku jako zakonu o ślubach uroczystych, składanych na pochodzącą z Francji Regułę 10 Cnót NMP.
Szerzenie czci Matki Bożej Niepokalanej, modlitwa za dusze czyśćcowe, pomoc proboszczom - to trzy cele nowego zgromadzenia.
O. Papczyński zmarł 17 września 1701 roku w Górze Kalwarii. Dekret o heroiczności cnót o. Papczyńskiego Stolica Apostolska wydała w 1992 roku.
