Hu Jintao

W 1959 r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynieryjnym Uniwersytetu Tsinghua w Pekinie – najlepszej chińskiej uczelni technicznej. Ukończył je w 1965 r. jako specjalista ds. inżynierii wodnej.

W czasie studiów zaangażował się w działalność polityczną. W 1964 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Chin (KPCh) oraz Komunistycznej Ligi Młodzieży Chin (KLMC), ukończył kurs instruktora politycznego. W okresie tzw. rewolucji kulturalnej (koniec lat 60.) został zesłany do pracy jako zwykły robotnik na chińską prowincję. Od połowy lat 70. pełnił funkcje we władzach prowincji Gansu – m.in. w komitecie rozwoju regionalnego oraz budownictwa. Powrócił do działalności politycznej – w 1982 r. wybrano go sekretarzem komitetu regionalnego KLMC w prowincji Gansu, w latach 1982-84 we władzach ogólnokrajowych organizacji, a w latach 1984-85 jej pierwszym sekretarzem. Sprawował także funkcję przewodniczącego Chińskiej Federacji Młodzieży. W 1982 r. został zastępcą członka Komitetu Centralnego KPCh, a wkrótce pełnoprawnym jego członkiem jako najmłodsza osoba w historii.

Od 1985 r. sprawował funkcję sekretarza komitetu regionalnego KPCh w prowincji Guizhou. Dał się wówczas poznać jako śmiały reformator, wprowadzając rozwiązania, które później KPCh wprowadziła w całym państwie – znacznie zliberalizował gospodarkę centralnie planowaną. W 1988 r. został przeniesiony do Tybetu również jako sekretarz tamtejszego komitetu regionalnego KPCh. Wszedł na miejsce liberalnego przywódcy prowincji, wkrótce dokonał brutalnej rozprawy z antychińskimi buntami. W obu prowincjach dał się poznać z bardzo aktywnych kontaktów z działaczami terenowymi, co wedle komentatorów było ważne z punktu widzenia późniejszej pozycji w KPCh.

W 1992 r. został odwołany z funkcji w Tybecie i powołany – ponownie jako najmłodszy w historii – w skład Biura Politycznego Komitetu Centralnego KPCh. Stało się to na mocy decyzji przywódcy Deng Xiaopinga, zaskakującej dla obserwatorów. Rok później został prezydentem Szkoły Partyjnej przy KC. Hu Jintao należy do pokolenia „młodych” liderów komunistycznych, których Deng Xiaoping promował jako przyszłość KPCh i Chin, twierdząc, że jeśli kraj ma się rozwijać, dawnych dogmatyków muszą zastąpić młodsi pragmatycy, dobrze wykształceni – jest to tzw. pokolenie technokratów.

Od połowy lat 90. należał do czołowych polityków Chin, jednak zajmował się działalnością na zapleczu partii. Uznawany był za osobę niezwykle zdolną i pracowitą, a przy tym zręczną politycznie. Stanął po stronie Jiang Zemina w jego konflikcie z konkurentami o władzę, co wzmocniło jego pozycję w obozie rządzącym. Wiele zawdzięcza także nieformalnym koneksjom z czaśów studiów i działalności jako regionalny przywódca KPCh. Z upływem czasu zajmowął coraz silniejszą pozycję w partii. W 1998 r. został wiceprezydentem Chin, a rok później wiceprzewodniczącym Centralnych Komisji Wojskowych Chin i KPCh. W roku 2002 zastąpił Jiang Zemina na stanowisku sekretarza generalnego KPCh, a w marcu 2003 wybrano go prezydentem Chińskiej Republiki Ludowej. Jesienią 2004 r. objął funkcję przewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej KPCh, a wiosną 2005 CKW Chin.

W marcu 2008 r. został wybrany przez delegatów KPCh na kolejną kadencję prezydencką. Jest uważany za polityka „środka”. Z jednej strony podejmuje wiele działań na rzecz modernizacji Chin – zwraca uwagę na konieczność zminimalizowania regionalnych dysproporcji dochodów, duży nacisk kładzie na kwestie ochrony środowiska, promuje w łonie KPCh odejście od modelu „dynastycznego” i nieformalnych powiązań na rzecz merytorycznych kryteriów wyboru, zwalcza partyjną korupcję. Z drugiej strony zawiódł oczekiwania dotyczące liberalizacji mediów, polityki wobec Tajwanu i Tybetu oraz przestrzegania praw człowieka. Obserwatorzy uważali przed jego wyborem na stanowisko prezydenta, że jest „skrytym liberałem”, jednak po przejęciu władzy okazał się obrońcą dotychczasowych zasad funkcjonowania reżimu.

W 2007 r. uplasował się na 35 miejscu listy stu najbardziej wpływowych ludzi świata według tygodnika „Time”. Prowadzi bardzo aktywną politykę zagraniczną, mającą na celu rozwój gospodarczy Chin (porozumienia handlowe) oraz poszerzanie strefy wpływów, m.in. w Afryce – za jego rządów Chiny w coraz większym stopniu zyskują status mocarstwa.

Żonaty z koleżanką ze studiów, mają córkę i syna. Prywatnie bardzo lubi grę w ping-ponga oraz jest miłośnikiem tańca towarzyskiego i śpiewu. W 2004 r. odwiedził Polskę.

„PKB Chin wzrósł o 10,4% w pierwszej połowie tego roku. Ale pojawia się coraz więcej wątpliwości i niestabilnych czynników w środowisku naturalnym. Doszliśmy do wniosku, że chcąc zachować nasz najwyższy priorytet – szybki wzrost gospodarczy – musimy dołożyć starań w zakresie ochrony środowiska, oszczędności energii i redukcji emisji zanieczyszczeń, bo tylko w ten sposób można całościowo poprawić warunki życia ludności”. (Wypowiedź na konferencji prasowej dla zagranicznych dziennikarzy, 1 sierpnia 2008 r., za stroną internetową chińskiej ambasady w Indiach) „Rok 2008 dla Chińczyków jest rokiem bardzo ważnym. Będziemy uroczyście obchodzić 30 rocznicę reformy i otwarcia. W 1978 roku Chiny zaczęły wprowadzać w życie politykę reformy i otwarcia. Był to kluczowy wybór decydujący o losie nowoczesnych Chin, dzięki któremu, socjalistyczne Chiny zmieniły się historycznie. Będziemy stanowczo i niezachwianie wysoko dzierżyć wybitny sztandar socjalizmu o specyfice chińskiej, głęboko wcielać w życie pogląd naukowego
rozwoju, nadal wyzwalać pomysły, prowadzić politykę reformy i otwarcia, rozwijać rynkową gospodarkę socjalistyczną, demokratyczną politykę socjalistyczną i zaangażowaną kulturą socjalistyczną, nadal poprawiać życie obywateli, czynić wysiłki na rzecz zapewnienia obywatelom edukacji, pracy, ubezpieczenia medycznego, emerytur i mieszkań oraz sprzyjać harmonii społecznej”. (przemówienie noworoczne 31 grudnia 2007 r., za: http://azja.biznes.net)

1942 – urodzony 21 grudnia w Jiangyan

1964 – wstąpił do Komunistycznej Partii Chin

1982 – zastępca członka Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin

1984 – pierwszy sekretarz Komunistycznej Ligi Młodzieży Chin

1988 – lider regionalny partii komunistycznej w Tybecie

1992 – członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego KPCh

1998 – wiceprezydent Chin

2002 – sekretarz generalny partii komunistycznej

2003 – prezydent Chin

2008 – druga kadencja prezydencka

Źródła: wikipedia.pl, wikipedia.org, www.bizneschiny.pl, www.przeglad-tygodnik.pl, news.bbc.co.uk, www.chinaview.cn, www.chinavitae.com, www.chinatoday.com