upa(strona 3/5)

• 11 lipca mijają 73 lata od tzw. krwawej niedzieli na Wołyniu
• Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) dokonała skoordynowanego ataku na około sto wsi i miejscowości zamieszkałych głównie przez Polaków w Galicji Wschodniej i na Wołyniu
• Zbrodnia Wołyńska to czystka etniczna, której dokonali nacjonaliści ukraińscy z UPA oraz frakcji Stepana Bandery (OUN-B)
• Działania UPA w latach 1943-1944 Instytut Pamięci Narodowej określił mianem ludobójstwa

- W lipcu br. mija 73. rocznica kulminacji Zbrodni Wołyńskiej, w wyniku której na Wołyniu i w Galicji Wschodniej

- W latach 1943-45 zginęło ok. 100 tys. Polaków, zamordowanych przez oddziały Ukraińskiej Armii Powstańczej i miejscową ludność ukraińską

• Nie wszyscy Ukraińcy wystąpili przeciwko Polakom; w rzeczywistości inicjatywa i organizacja czystek spoczywała w rękach kierownictwa OUN-B - mówi prof. Grzegorz Motyka z IPN
• 11 lipca 1943 r. banderowcy rozpoczęli ataki na Polaków na Wołyniu i w Galicji Wsch., w których zginęło ok. 100 tys. osób

Kulminacja zbrodni nastąpiła 11 lipca 1943 r., gdy oddziały UPA wspierane przez miejscową ludność ukraińską zaatakowały około 150 polskich miejscowości. Zginęło ponad 100 tys. osób.

• Senat debatuje nad projektem uchwały ws. rzezi wołyńskiej
• 11 lipca miałby być Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa
• "Masowe mordy nie zostały nazwane - zgodnie z prawdą historyczną - ludobójstwem"
• Jan Rulewski: to mógłby pisać Władimir Żyrinowski
• Jan Maria Jackowski: PiS nie ulegnie szantażowi opozycji

• Szef ukraińskiego IPN: na Ukrainie jest świadomość, że w UPA byli ludzie, którzy dopuszczali się zbrodni wojennych
• To już trzecia wymiana opinii ws. historii dotyczącej Polaków i Ukraińców
• Na początku czerwca Ukraińcy napisali w liście, że "tragedie przeszłości wymagają pokuty"
• W odpowiedzi, 200 polityków PiS opublikowało list
• Zwrócili w nim uwagę, że "w Polsce nie upamiętniamy ludzi, którzy mają na rękach krew niewinnej ludności cywilnej"

• 15 czerwca 1934 r. Hryhorij Maciejko zastrzelił ministra Bronisława Pierackiego
• Był to najwyższy rangą urzędnik państwowy II RP, który zginął z rąk ukraińskich nacjonalistów
• Ten mord był końcem nadziei na dialog Polaków z Ukraińcami

"Przyznam, że nie rozumiem idei przepraszania w cudzym imieniu. Kajać powinien się ten, kto dopuścił się zła. Tylko wtedy ten akt ma sens. Przecież to nie patriarcha Filaret przeżynał Polaków piłami w 1943 r., ani nie Juszczenko roztrzaskiwał główki polskim dzieciom. Nie jesteśmy odpowiedzialni za błędy naszych przodków" - o liście ukraińskich polityków, duchownych i intelektualistów do Polaków pisze Robert Jurszo, Wirtualna Polska.

• Pod koniec II wojny światowej Polaków wcielano do tzw. "istriebitielnych batalionów" NKWD
• Często do jednostek rekrutowano siłą, nie pozostawiając miejsca na wybór
• Celem istriebitielnych batalionów była walka z UPA pod sowieckim kierownictwem
• Historycy spierają się, jak oceniać tę formację: jako ''kresowe orlęta'' czy raczej z ''enkawudzistów'?'

• W latach 1968-1988 KGB infiltrowało ukraiński ruchu nacjonalistyczny
• W tych działaniach KGB było wspierane przez polskie MSW
• Akcja zakładała również dezinformację zachodnich służb wywiadowczych
• Operacja "Bumerang" skompromitowała emigracyjną OUN

- Do nogi wszystkich Polaków wybijemy! - wspomina okrzyki ukraińskich nacjonalistów jedna z niedoszłych ofiar ze wsi Sławentyn w województwie tarnopolskim. Jednak pośród bezlitosnych ukraińskich siepaczy można było znaleźć także nielicznych bohaterów. Mieszkańcy wsi Hnilcze ocalili swoich polskich sąsiadów. Prawdopodobnie wcześniej ustalili na zebraniu, że nie będą mordowali Polaków. Wielu z nich zapłaciło za to wysoką cenę, bo wówczas za niewykonanie rozkazu UPA groziła śmierć.

Gen. Karol Świerczewski wpadł w zasadzkę zorganizowaną przez UPA i zginął na polu walki - mówi oficjalna wersja przedstawiana przez propagandę PRL. Niektórzy zakładają jednak, że UPA mogła wiedzieć o podróży Świerczewskiego, według innej wersji generał mógł zostać zamordowany przez politycznych konkurentów. Mimo tych wszystkich zagadek i hipotez, wydaje się, że Świerczewski zginął podczas dość przypadkowej walki - pisze Szymon Nowak w artykule dla WP.

Ukraińscy nacjonaliści bestialsko spacyfikowali polską miejscowość. 17 kwietnia 1945 r. uderzyli na wieś Wiązownica w powiecie jarosławskim w dawnym województwie lwowskim. W masakrze zginęło co najmniej 76 osób, a około 150 gospodarstw spłonęło. Dzień później oddziały podziemia narodowego dokonały odwetu w zamieszkanej w większości przez Ukraińców wiosce Piskorowice. Śmierć poniosło tam około 100 ludzi. Te dwa tragiczne i wciąż nieznane szeroko wydarzenia stanowiły kulminację krwawych starć ukraińsko-polskich i rzezi w centralnej części ziemi lwowskiej w ostatnich dniach wojny.

Przeżyła najazd służących Hitlerowi Kałmuków, rzeź UPA i dwukrotnie przejście Armii Czerwonej. Jednak największa krzywda spotkała ją ze strony Polaków, już po zakończeniu wojny. - Kiedy Kałmucy dotarli do Brzyskiej Woli, ojciec Krysi zamknął córkę wraz z jej koleżanką na strychu, a wejście pozabijał deskami. Trzy dni przesiedziały tam ukryte. A przez ten czas słyszały dochodzący ze wsi jeden wielki krzyk rozpaczy i pisk gwałconych dziewcząt - pisze Szymon Nowak w artykule dla WP.

W slangu sowieckich służb specjalnych diezą nazywano dezinformację, połączoną często z kompromitacją. Szeroko rozumiana dezinformacja była niezbędnym elementem tzw. aktywnych przedsięwzięć zagranicznych, czyli gier operacyjnych mających na celu wywarcie pożądanego wpływu psychologicznego oraz propagandowego na wrogą opinię publiczną, ośrodki opiniotwórcze i media, a tym samym władze polityczne. W okresie zimnej wojny ZSRR osiągnął w tej dziedzinie prawdziwe mistrzostwo - pisze Robert Cheda w artykule dla WP.PL.

Gdy Niemcy zdobyli Kijów, metropolita lwowski abp Andrzej Szeptycki wysłał gratulacje do Hitlera. Udzielił też poparcia dla zbrodniczej 14 Dywizji SS "Galizien", która w kwietniu 1943 r. świętowała swoje powstanie we lwowskiej katedrze greckokatolickiej. - Najbardziej szokujące jest jednak to, że jego postawa w czasie wojny nie przeszkadza obecnym władzom obrządku greckokatolickiego starać się o beatyfikację metropolity. W 1958 i 1962 r. planom tym przeciwstawił się prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński. Jednak obecnie sprawa znów powróciła. Będzie ona przyczyną kolejnych zagorzałych sporów - pisze ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski w artykule dla WP.PL.