Makowski: "Cisza przed burzą? Jaka będzie strategia PiS na pierwsze miesiące nowych rządów?" [OPINIA]

Jeśli ktoś zadaje sobie dzisiaj nerwowo pytanie - co z tą Polską, gdy Prawo i Sprawiedliwość po raz drugi przejmuje większość w Sejmie - scenariuszy nie musi daleko szukać. Wbrew pozorom, nie ma ich również zbyt wiele. Na pewno nie na tyle, aby konieczne było uciekanie się do wizji rodem z najtęższych głów celebryckiej opozycji, z cenzurowaniem internetu i delegalizacją Platformy włącznie.

Czy to znaczy, że szykuje nam się na dniach drugi etap prawicowej rewolucji Jarosława Kaczyńskiego? Tej zapowiadanej w najnowszym programie, ukazującym nihilizm jako jedyną alternatywę dla cywilizacji chrześcijańskiej? Przynajmniej do czasu wyborów prezydenckich nic na to nie wskazuje. Mając bowiem nieznaczną przewagę w Sejmie i przegrany Senat, trzeba będzie mierzyć siły na zamiary. Choćby po to, aby zbytnim dokręcaniem śruby nie zrazić elektoratu "normalsów" ze średnich miast, którzy stali się świeżym nabytkiem PSL-u. A może bardziej niż samej partii, konsekwencją świetnych występów na finiszu kampanii Władysława Kosiniaka-Kamysza. Szczególnie, że to dzisiaj on ma - moim zdaniem - największe szanse na równą walkę z prezydentem Andrzejem Dudą w 2020 roku.

Co zatem będzie robił PiS do tego czasu, i co może robić dalej, jeśli okaże się, że sprzyjająca mu głowa państwa utrzyma się na stanowisku? O ile w stosunku do pierwszej części pytania da się powiedzieć dzisiaj niewiele więcej niż - meblowaniem rządu, grami wewnątrz frakcji Solidarnej Polski i Porozumienia, obserwowaniem potknięć opozycji i nowym rozdaniem w spółkach skarbu państwa, druga jego część jest znacznie ciekawsza.

O tym bowiem co Jarosław Kaczyński może zadecydować w dłuższej perspektywie, nieco już wiemy. To walka o cztery filary, które swego czasu Grzegorz Schetyna - na taśmach ujawnionych przez "Newsweek" w 2016 r. - określił mianem realnej siły i zaplecza opozycji. Chodzi zatem o sądy, media, uczelnie wyższe i samorządy.

Właśnie na tych płaszczyznach, jak mówił mi na niedzielnym wieczorze powyborczym jeden z polityków prawicy, powinna się rozegrać prawdziwa walka PiS-u o długotrwałe przemodelowanie układu III RP i zabezpieczenie "zdobyczy" pierwszej kadencji.

W środowisku młodszych polityków partii oraz dużej części twardego elektoratu rośnie bowiem coraz trudniej skrywana uraza, że partia okazała się zbyt miękka i za mało skuteczna w burzeniu status quo. Co z kolei wykorzystała odważniejsza w "obietnicach rozliczeniowych" Konfederacja. W końcu politycy Platformy Obywatelskiej z zarzutami prokuratorskimi otrzymują mandaty poselskie i senatorskie, żaden "aferzysta" nie siedzi, media - poza toporną narracją TVP - jakie były, takie są, więc na co czekać?

Równocześnie - we wspomnianej narracji - na uczelniach wyższych, a zwłaszcza kierunkach humanistycznych, coraz widoczniejszy jest monopol badaczy, którzy nie skrywają niechęci do władzy. Idą oni w parze z przytłaczającą przewagą prywatnych mediów, o czym wielokrotnie w kampanii (i po niej) przypominał premier Mateusz Morawiecki oraz prezes Jarosław Kaczyński.

To one mają być tamą przed dotarciem z programem PiS-u do wszystkich Polaków. W końcu jak powiedział poseł Marcin Horała na debacie w TVN24, to "TVN jest największą partią opozycyjną w Polsce". - To oni dyktują opozycji spin i przekaz dnia, są od niej mądrzejsi w kreowaniu narracji i bardziej konsekwentni - usłyszałem w niedzielę od jednego z polityków PiS-u.

Nie bez powodu prof. Kazimierz Kik stwierdził w Onecie w poniedziałek, że partia Jarosława Kaczyńskiego, wobec nadciągającego spowolnienia gospodarczego musi zrobić priorytetowo dwie rzeczy: obok reformy personalnej wymiaru sprawiedliwości, koniecznie zabrać się za media. Być może w modelu węgierskim, czyli "kuszenia" kapitału prywatnego, aby był bardziej władzy uległy i sprzyjający. Motyw Węgier - co ciekawe - wobec niezbyt optymistycznych nastrojów polityków rządu, coraz częściej wraca. Patrzy się na niego jak na niedościgniony jeszcze model, w którym gdy George Soros zagraża zdobyczom rządu, po prostu na twardo zamyka się jego sponsorowaną zza granicy uczelnie i wypowiada wojnę bez cofania kroku wstecz.

Czy PiS stać jeszcze na taką ofensywę, i dlaczego teraz miałaby się zakończyć sukcesem, skoro przez cztery lata nie mogła? Nie wiem. Ale jedno wydaje się pewne; trwanie w bezruchu i stagnacja byłaby początkiem końca Prawa i Sprawiedliwości. Szczególnie, że patrząc na to jak na tle konfliktów personalnych może się rozsypać Lewica i Konfederacja, a sam Senat być może uda się z czasem odbić, wystarczy po prostu cierpliwie czekać na błędy przeciwników. A potem zacząć robić swoje.

Marcin Makowski dla WP Opinie