koronawirus raport z frontu

Chorobę przyniosłam do domu z zakładu pracy, a zakład pracy się na mnie wypiął. Zero wsparcia, zero realnej pomocy. Od trzech tygodni wraz z rodziną siedzimy w domu odizolowani od świata. Nikt się nami nie zainteresował. Sanepid miał dzwonić, nie zadzwonił. Ktoś miał przyjechać po wymazy, nie przyjechał.

Są chwile, w których zaczynam wątpić w wiarygodność testów. Kierownik pogotowia z sąsiedniego miasta miał wynik pozytywny. Kwarantanny, izolacje, dekontaminacje. Badanie kilkudziesięciu osób. Trzy dni później ponowny test. I jaki wynik? Negatywny. Na skierowaniach wciąż pojawiają się prośby o powtórne pobranie materiału z dopiskiem: rezultat wątpliwy.

Choćbyśmy trzy dni mieli roznosić te wyborcze pakiety, rozniesiemy je. To nie problem. Problem leży w innym miejscu. Chodzę po domach od 30 lat. Widzę, jak strasznie ludzie się podzielili. Bywam świadkiem karczemnych awantur o podłożu politycznym. Jedna rodzina, jeden dach, a kilka partyjnych opcji. Babcia jest za Dudą, wnuczek za Kidawą, córka za Biedroniem, a ojciec na dokładkę za Kosiniakiem. Teraz ci ludzie w jednym momencie, pod jednym dachem, dostaną do rąk karty do głosowania. Oby to tylko nie doprowadziło do żadnej tragedii.

Słyszałem już docinki, że jedną z nielicznych branż, które zyskają na pandemii, będzie ta pogrzebowa. Mnie to nie rusza. Pewnie dlatego, że gdy trzeba się zająć ofiarami wypadków samochodowych, morderstw, rzucającymi się pod pociągi samobójcami, wisielcami, topielcami, jakoś nikt nie ma nic śmiesznego do powiedzenia. Wszyscy odwracają wzrok, a my pracujemy. Zanim więc rzucisz głupim żartem, zastanów się choć przez chwilę, jak ważną w czasie epidemii koronawirusa robotę wykonujemy.

Jestem przekonana, że cel był jasny: pozbycie się pani z domu na czas świąt. Dla spokoju. Gdy się na to patrzy, robi się naprawdę przykro. Wysłanie dziś do szpitala seniora w takim stanie to pogodzenie się z faktem, że może już do domu nie wrócić. Chcę wierzyć, że zachowania, których jestem świadkiem, to w obecnej sytuacji margines.

Stałem w szpitalnej sali, rozmawiałem z żoną przez telefon. Zrobiłem kilka kroków w stronę okna, zerknąłem na podwórko. Na podjeździe parkował karawan. Przyjechali po kogoś, kto przegrał walkę. To było wstrząsające, poczułem wtedy bliskość zagrożenia. Nigdy nie powiem, że wygrałem drugie życie. Bez przesady, w porównaniu do innych chorobę przechodziłem w miarę łagodnie. Gdy jednak patrzyłem na ten karawan, przejąłem się na poważnie.

Gdy w skażonej strefie umiera pacjent podłączony do respiratora, wdrażamy specjalną procedurę. Rurkę intubacyjną, cewniki zostawiamy w ciele zmarłego. Zwłoki jeszcze na szpitalnym łóżku obmywamy płynem dezynfekcyjnym. Następnie zawijamy je w nasączone płynem płótno. Na widoku zostaje tylko głowa, dla ułatwienia procesu identyfikacji. Jeden foliowy worek, dezynfekcja, drugi, dezynfekcja. Na worek kładziesz wypełnioną dokumentację. Przyjeżdżają chłopaki z prosektorium.

Człowiek, który z kryminałem nigdy nie miał nic wspólnego, strażnika więziennego ma za tłuka i sadystę. Takie jest powszechne, bardzo niesprawiedliwe wyobrażenie. Większość nie zdaje sobie jednak sprawy, jak ważne zadanie mamy do wykonania. Musimy zapewnić osadzonym bezpieczeństwo, jesteśmy odpowiedzialni za ich zdrowie i życie podczas odbywania kary. Gdy za murami szaleje epidemia, zyskuje to zupełnie nowy kontekst. Taki, z którym nigdy wcześniej nie mieliśmy do czynienia.

Dyżur trwa już 20 godzin. Siadam w dyżurce, wyciągam jedzenie, zerkam na telewizor. Pokazują obrazki sprzed kilku dni. Posłowie paradują po Sejmie w maskach z filtrem FFP3. Maski, które są dla nas na wagę złota, zakładają sobie na czoła. Maski, których niedostatek uziemia karetki pogotowia! Maski, dzięki którym jesteśmy bezpieczni i zdolni do pracy, są traktowane jak atrybut do selfie. To policzek dla całego systemu ochrony zdrowia. Chciałabym, żeby wszyscy – 460 osób – przyjechali kiedyś na SOR i po 24- albo 36-godzinnym dyżurze spojrzeli nam w twarz. Bez masek, które wkładają na co dzień.

Zamknęliśmy się przed światem. Strach myśleć, co by było, gdyby wirus się tu pojawił. Trzydziestu pacjentów. Słabych, schorowanych, powoli gasnących… Robimy wszystko, by nie umierali teraz w całkowitej samotności, z dala od najbliższych. Organizujemy wideokonferencje, by choć przez chwilę mogli pobyć z ukochanymi. Zobaczyć syna, uśmiechnąć się do wnuczki. Kto wie, może ostatni raz? Jesteśmy przy nich, dajemy całych siebie w codziennej opiece. To wszystko, co możemy dla nich zrobić tuż przed odejściem.

Wiesz, co jest najgorsze? Gdy siedzisz na kasie, mija kolejna godzina, patrzysz na przewijających się ludzi i czujesz, że robi ci się gorąco. Zaczynasz czuć objawy typowe dla wirusa, o których słyszałeś w telewizji. Przynajmniej ja tak mam. Podpowiada mi to psychika. Mam poczucie, że się gotuję w środku, skóra jest gorąca. Starasz się kontrolować ruchy, by nie dotykać twarzy rękawiczką, ale wszystko nagle zaczyna cię swędzieć. A ty nie możesz się podrapać.

Cały kraj wciąż tylko o koronawirusie, epidemii, maseczkach. A w naszym ratowniczym środowisku tego dnia mówi się tylko o dźgnięciu naszego kolegi. O przemocy, agresji wobec nas. Gdy ktoś, komu ratuję życie, nazywa mnie kur** – a zdarza się to częściej niż ci się zdaje – w myślach zawsze dopowiadam: "Dla ciebie: Pani Kur**". Gdy ktoś pyta, czy położę się koło niego i zaspokoję jego potrzeby seksualne, musi się liczyć z tym, że w 36 godzinie nieprzerwanej pracy moje klocki hamulcowe są wytarte.

Gdy protestowałyśmy, całe społeczeństwo miało nas gdzieś. A gdy dziś idę do pracy, ludzie biją mi brawo z balkonu. Krzyczą, że jestem bohaterką. Gratulują. To hipokryzja! Czego wy mi ludzie gratulujecie? Tej pensji? Jeszcze rok temu wielu z was krzyczało, że w dupach nam się przewróciło, bo podwyżek chcemy. Jesteśmy upokorzone przez system, jesteśmy codziennie upokarzane przez zwykłych ludzi. Nienawidzę tej roboty. Przegrałam życie za 3,5 tysiąca. Nienawidzę jej, ale jej nie rzucę. Mam trójkę małych dzieci. Potrzebuję pieniędzy.

Ludzi, do których przyjeżdżamy, łączy jedno: pilot od telewizora. Za każdym razem leży na stoliku, celuje w huczący kanał informacyjny. Wszyscy nasłuchują, oglądają. Wiem, że przed chwilą wszyscy siedzieli razem, całymi rodzinami śledzili doniesienia. Kobieta po pobraniu wymazu płacze. To otwiera mi oczy na inną perspektywę. Nie szpitalną. Po prostu ludzką. Jak człowiek sobie z tym wszystkim radzi. Albo nie radzi.

Ludzie kłamią na potęgę, zatajają, oszukują. Nie mówią, że ktoś dopiero wrócił z zagranicy. Że miał kontakt z zarażonym. Boję się tego, bo kłamstwo prowadzi do wysyłania na kwarantannę całych zespołów.

- Patrzę na twarze kolegów. Widzę, że walczą. Wybierają między dobrem swoim, swoich rodzin, a pozostawieniem zespołu z jednym w pełni profesjonalnym kombinezonem ochronnym. Wiedzą, że nie są dostępne, że nie można ich kupić, że nie będzie odwrotu. Wbijają wzrok w podłogę.