naziści

Ta ręcznie odrysowana mapa może być kluczem do odkrycia tajemnicy zaginionego w trakcie II wojny światowej skarbu. Mowa o kilku zakopanych skrzyniach pełnych biżuterii, złota, srebra i rubinów, które w 1944 roku padły łupem nazistowskich Niemiec. Holenderskie Archiwum Narodowe w Amsterdamie upubliczniło serię dokumentów, które przez lata były owiane tajemnicą. W jednej z teczek natknięto się na ręcznie narysowaną mapę i opisy miejsca, w którym może być ukryty skarb zrabowany przez nazistów. Temat szybko stał się wiralem w holenderskich mediach społecznościowych. Do niewielkiej wsi Ommeren, ok. 80 km od Amsterdamu, szturmem zaczęli zjeżdżać poszukiwacze skarbów. Przez tereny gminy Buren przetoczył się front II wojny światowej. To właśnie w okolicach Ommeren spadły niemieckie bomby na skarbiec, w którym przechowywano drogocenne przedmioty. Armia Hitlera otrzymała rozkaz grabieży holenderskich skarbów i zakopania ich w okolicznych lasach. Ta niesamowita historia budzi pewne obawy wśród mieszkańców dzisiejszej miejscowości. - Tak, to oczywiście spektakularna wiadomość, która zachwyciła całą wioskę. Przyjeżdżają tu jednak ludzie, którzy stąd nie pochodzą - przyznał Marco Roodveldt, mieszkaniec Ommeren. Od kilku tygodni poszukiwacze skarbów zjeżdżają się do gminy Buren i na własną rękę szukają artefaktów. - Kopią i robią to bez pozwolenia. Powoduje to pewien niepokój we wsi - dodał Roodveldt. Lokalne władze opublikowały na swojej stronie internetowej oświadczenie, informując, że na terenie całej gminy obowiązuje zakaz prowadzenia wykopalisk. Opublikowano również ostrzeżenie przypominające, że teren ten był linią frontu podczas II wojny światowej, a pod ziemią wciąż mogą znajdować się groźne niewybuchy.

Książka "Zbrodnia bez kary" to efekt wspólnej pracy polsko-niemieckich dziennikarzy, którzy zbadali losy bezkarnych wojennych oprawców.- Zbrodnia o której mało kto słyszał, bo ci, którzy ją popełnili, postanowili po wojnie zrobić najmądrzejszą rzecz, czyli zniknąć. Mówimy o nazistach w pierwszych i ostatnich stron gazet, którzy po wojnie nie byli ścigani. Z dwóch powodów. Po pierwsze, sami bardzo dobrze zadbali o to, żeby się nie wychylać - z jednym wyjątkiem. Po drugie, nikt w niemieckim państwie, które po wojnie było pełne dosłownie milionów ludzi z legitymacją NSDAP, nie chciał ich ścigać - opowiadał w programie "Newsroom WP" Michał Gostkiewicz, dziennikarz Wirtualnej Polski oraz współautor książki. - Można dowiedzieć się jak skończył kat bydgoskiej inteligencji. Straszny morderca, gestapowiec. Można dowiedzieć się, że stareńka córka jednego z katów Woli nadal uważa, że jej tatuś był "człowiekiem honoru". Sprawdziliśmy i nie był. To powtarza się w wielu historiach rodzin nazistów, do których dotarliśmy - wielu z tych ludzi było ciepłymi ojcami, ale musieli zmywać krew, zanim brali dzieci na ręce. Dla wielu informacja o tym, co robili ich rodzice, była kompletnym szokiem. Postawy są różne - dodał Michał Gostkiewicz. 16 stycznia o godz. 19:00 w Faktycznym Domu Kultury przy Gałczyńskiego 12 w Warszawie odbędzie się spotkanie z autorami książki.

Wilhelm Koppe był dowódcą SS i policji w Kraju Warty, później w Generalnym Gubernatorstwie. Cały artykuł przeczytasz na portalu wielkahistoria.pl. Koppe był jednym z niemieckich zbrodniarzy, którzy nigdy nie ponieśli kary za swe czyny. Odpowiadał za śmierć setek tysięcy ludzi w okupowanej Polsce w czasie II wojny światowej. Zaczynał jako handlarz słodyczami, później był posłem, a w czasie okupacji Polski brutalnym szefem aparatu policyjnego. Współodpowiadał za wiele zbrodni. Koppe zlecił m.in. powstanie obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Słynął z bezwzględności. Podległe mu służby organizowały publiczne egzekucje, zajmowały się mordowania rodzin członków ruchu oporu. Przed końcem wojny Koppe zabiegał o nową tożsamość dla siebie i rodziny. Wszyscy uciekli do Niemiec, udając, że się nie znają. W 1952 r. Niemiec zatrudnił się w fabryce czekolady. Unikał tam rozpoznania, nie mówił o przeszłości. Skupił się na pracy, stale awansując. Ostatecznie został dyrektorem. Wpadł w 1960 r., do końca udając kogoś innego. Po 2 latach wyszedł z aresztu za kaucją. Prokuratura w tym czasie zbierała dowody. W 1964 r. na 348 stronach oskarżono go o współudział w mordowaniu tysięcy osób w czasie II wojny światowej. Ostatecznie do rozprawy jednak nie doszło, a postępowanie z czasem umorzono. Wszystko przez stan zdrowia Niemca i jego rzekome liczne choroby. Koppe zmarł w 1975 r. Do końca życia nie pozostał pociągniętym do odpowiedzialności za swoje zbrodnie w Polsce.

Josef František zasłynął z tego, że w ciągu miesiąca zestrzelił 17 niemieckich samolotów. Cały artykuł przeczytasz na portalu Wielkahistoria.pl. Czeski pilot został członkiem Dywizjonu 303 po tym, jak uciekł po zajęciu przez hitlerowców swojej ojczyzny. Dołączył do polskich lotników i brał udział w słynnej bitwie o Anglię. Swój sukces zawdzięczał skutecznej, choć kontrowersyjnej taktyce. W czasie ataku odłączał się od zespołu, by nad Dover zaczaić się na Niemców. Tam samotnie atakował osłabionych walką i pozbawionych już amunicji nazistów. Sposób działania bohaterskiego Czecha był niezgodny z regulaminem - przede wszystkim dlatego, że osłabiał zespół, pozostawiając innych pilotów z Dywizjonu 303. Josef František zginął w 1940 r. na skutek zderzenia z drzewem, o które zahaczył w trakcie lądowania.

Chciał wskrzesić wymarłe zwierzę. Cały artykuł przeczytasz na portalu wielkahistoria.pl. Dowódca Luftwaffe Hermann Göring był zapalonym myśliwym. Nie wystarczyło mu jednak strzelanie do jeleni czy dzików. Zamarzyło mu się polowanie na wymarłego setki lat wcześniej tura. Pragnął polować w pierwotnej puszczy, tak jak jego zdaniem, robiły to starożytne plemiona germańskie. Od lat dwudziestych ubiegłego wieku dyrektor Ogrodu Zoologicznego w Berlinie realizował plan zachowania i rozmnożenia ostatnich żyjących w niewoli żubrów. Lutz Heck planował także aby, odtworzyć tura. To zwierzę było ogromne, większe nawet od żubra. Ze względu na jego mięso, futro, a zwłaszcza rogi, które u byków osiągały długość ponad metra, polowano na niego tak intensywnie, że już w XIII wieku był gatunkiem wymarłym. Prusach Wschodnich tur występował jeszcze do początku XVI wieku, ale wkrótce potem zanikł. Ostatnie zwierzę tego gatunku zdechło w 1627 roku w lasach pod Warszawą.