Unia Polityki Realnej (UPR)

Unia Polityki Realnej to partia prawicowa o orientacji konserwatywno-liberalnej. Najważniejszą postacią w historii ugrupowania jest jej założyciel i dwukrotny przewodniczący, polityk Janusz Korwin-Mikke.

Unia Polityki Realnej – historia

Początkowo Unia Polityki Realnej była stowarzyszeniem. Jako partia polityczna została zarejestrowana w 1990 roku. Założycielami UPR byli Janusz Korwin-Mikke, Ryszard Czarnecki, Stefan Kisielewski, Robert Smoktunowicz, Stanisław Michalkiewicz i Andrzej Sadowski. Partia podjęła próbę startu w wyborach parlamentarnych w 1990 roku, jednak nie uzyskała wystarczającej ilości podpisów umożliwiającej rejestrację.

Po wyborach parlamentarnych w 1991 roku, w Sejmie zasiadło trzech polityków Unii Polityki Realnej – Janusz Korwin-Mikke, Lech Pruchno-Wróblewski oraz Andrzej Sielańczyk. Posłowie ci poruszali przede wszystkim kwestę prywatyzacji majątku państwowego, ale ich najważniejszym przedsięwzięciem w tej kadencji był projekt uchwały lustracyjnej, który jednak spotkał się ze sprzeciwem partii rządzącej, a co za tym idzie, stał się bezpośrednią przyczyną upadku rządu Jana Olszewskiego. Uchwała lustracyjna zakładała ujawnienie współpracy wysokich urzędników państwowych z Urzędem Bezpieczeństwa i Służbami Bezpieczeństwa w okresie PRL.

Kolejne wybory parlamentarne w 1993, 1997, 2001, 2005 i 2007 roku zakończyły się porażką Unii Polityki Realnej, podobnie jak start Janusza Korwina-Mikke w wyborach prezydenckich 1995 i 2000 i 2005 roku.

W 2005 roku doszło do zawirowań w strukturze UPR. Ówczesny przewodniczący, Stanisław Wojtera, został wezwany do ustąpienia ze stanowiska. W odpowiedzi na jego upór zgromadzenie partyjne postanowiło usunąć go ze stanowiska z pomocą straży. Od tej pory funkcję przewodniczącego sprawował Jacek Boroń, a po jego dymisji Wojciech Popiela.

Cztery lata później z partii odszedł założyciel i pierwszy lider UPR, Janusz Korwin-Mikke, a niedługo po tym nastąpił rozłam w ugrupowaniu. Przyczyną podziału w Unii Polityki Realnej był wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii. Jedna z frakcji działała pod przewodnictwem Magdaleny Kocik, a następnie jej prezesem został Bartosz Jóźwiak. Druga frakcja, opowiadająca się za Stanisławem Żółtkiem, połączyła się w 2010 roku z partią Wolność i Praworządność, a w konsekwencji wspólnie utworzyły Kongres Nowej Prawicy.

Unia Polityki Realnej podejmuje luźną współpracę z Ruchem Narodowym oraz ugrupowaniem Kukiz'15.

Unia Polityki Realnej – postulaty

Program Unii Polityki Realnej opiera się na:

• poparciu prywatyzacji majątku państwowego z wyłączeniem zasobów naturalnych oraz rezerw na wypłaty aktualnych i przyszłych emerytur,
• decentralizacji władzy i redukcja ministerstw do maksymalnie pięciu,
• zniesieniu podatków PIT i CIT,
• zakazie uchwalania budżetu z deficytem,
• dobrowolności w ubezpieczeniach zdrowotnych i emerytalnych,
• zatwierdzeniu opłat za studia wyższe,
• wprowadzeniu ciągłości w procesach sądowych,
• zniesieniu finansowania partii politycznych i stowarzyszeń z budżetu państwa,
• dążeniu do ograniczenia ingerencji Unii Europejskiej w sprawy państwowe.

Unia Polityki Realnej – przewodniczący

• Janusz Korwin-Mikke (1990–1997, 1999-2002),
• Stanisław Michalkiewicz (1997–1999),
• Stanisław Wojtera (2002–2005),
• Jacek Boroń (2005),
• Wojciech Popiela (2005–2008),
• Stanisław Żółtek — pełniący obowiązki (2008),
• Bolesław Witczak (2008–2011),
• Bartosz Jóźwiak (od 2011).