Uroczystości religijne, które gromadzą rzesze wiernych
Procesja Boleści Matki Bożej zainauguruje uroczystości odpustu Wniebowzięcia NMP w sanktuarium pasyjno-maryjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej. Każdego roku gromadzą one rzesze wiernych. Uroczystości potrwają tydzień.
06.08.2010 | aktual.: 06.08.2010 08:55
Zasadnicza część odpustu rozpocznie się w święto Matki Bożej Kalwaryjskiej. Tego dnia po południu odbędzie się procesja Zaśnięcia Matki Bożej. Przy kościele Grobu Matki Bożej na dróżkach kalwaryjskich zostanie odprawiona msza święta pontyfikalna.
Kolejny dzień będzie poświęcony młodzieży. Wieczorem w kościele Ukrzyżowania na Górze Kalwarii zostanie odprawione nabożeństwo. Po zmroku w kierunku placu przed bazyliką wyrusza wielotysięczna procesja ze świecami, prowadzona dróżkami kalwaryjskimi.
Centralne uroczystości odpustowe Wniebowzięcia Matki Bożej zakończą się 15 sierpnia. Dróżkami kalwaryjskimi przejdzie procesja Wniebowzięcia Matki Bożej. Przy ołtarzu polowym w sanktuarium zostanie odprawiona suma pontyfikalna. Wieczorem wokół placu przed kalwaryjską bazyliką wierni przejdą w procesji z figurą Matki Bożej Wniebowziętej.
Początki odpustu sięgają XVII wieku, czyli czasów, w których powstał klasztor w Kalwarii Zebrzydowskiej. Skromna pierwotnie procesja Pogrzebu i Chwały Matki Bożej w święto Wniebowzięcia urosła do imponujących rozmiarów. Już w latach 30. XVII wieku, czyli około 30 lat po założeniu klasztoru Bernardynów w Kalwarii, w procesji brała udział kapela oraz wojsko.
W połowie XVII wieku bernardyni urządzali w Kalwarii Zebrzydowskiej już dwie procesje. Pierwsza odbywała się 13 sierpnia, w dniu pogrzebu Matki Bożej. Wierni szli dróżkami kalwaryjskimi od Domku Matki Bożej do Grobu Matki Bożej. Druga procesja była prowadzona 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia. Wierni wędrowali od Grobu Matki Bożej do kościoła klasztornego.
W drugiej połowie XVII wieku procesje stały się niezwykle barwne. Oprócz wojska i kapel pojawili się wierni z pochodniami oraz salwy armatnie. Wprowadzono także wystawne nabożeństwo i kazania przy siedmiu stacjach.
Po pierwszym zaborze z dróżek kalwaryjskich zniknęło wojsko i armatnie salwy. Zaczęły natomiast występować asysty dziewcząt z różnych miejscowości. Szczególnym znaczeniem i przywilejami od tamtego czasu po dziś dzień cieszy się Asysta Cieszyńska, która datuje się od roku 1740.
Ponowny rozkwit obrzędów związanych z Wniebowzięciem przypada na wiek XX. Obok dziewcząt na procesjach pojawiają się asysty młodych mężczyzn, a po 1946 roku także grupy regionalne w swoich strojach. Wzrosła również znacznie liczba kapel.
Po drugiej wojnie światowej program uroczystości został zmieniony. Aby uwzględnić bardziej duchowe potrzeby wiernych wprowadzono polskie nieszpory zamiast nabożeństw łacińskich. Od tego czasu procesję Wniebowzięcia kończyła też uroczysta suma pontyfikalna. Jest to najważniejszy punkt całego odpustu.
W połowie lat 40. XX wieku powstało również inscenizowane misterium Zaśnięcia Matki Bożej odtwarzane przy pierwszej i ostatniej stacji Pogrzebu. Jego twórcą był bernardyn z Kalwarii, ojciec Augustyn Chadam.
Sanktuarium kalwaryjskie jest jednym z głównych miejsc kultu maryjnego w Polsce. Wraz z klasztorem, w którym od początku przebywają bernardyni, wybudowano Dróżki Męki Pańskiej łączące ze sobą 41 obiektów sakralnych. Dróżki przypominają kompozycją topograficzną i architektoniczną miejsca święte w Jerozolimie.
