Marcin Makowski: Adamowicz ofiarą amnezji. O Amber Gold nic nie wiedział, o niczym nie decydował

- Proszę się tak nie ekscytować, dopiero zaczynamy - powiedziała do Pawła Adamowicza Małgorzata Wassermann, przewodnicząca sejmowej komisji śledczej ds. Amber Gold. Tak, w dużym skrócie, wyglądało całe, wielogodzinne przesłuchanie prezydenta Gdańska. Komisja dociskała, samorządowiec Platformy Obywatelskiej próbował kontrować, ale w większości przypadków zamiast kontrargumentów, zasłaniał się niewiedzą oraz skalą stojących przed nim wyzwań. Dla przykładu: gdy komisja pytała o darowiznę przekazaną przez małżeństwo P. na rzecz gdańskiego ZOO, Adamowicz odpowiadał, że nie słyszał o sprawie, nie wydawał żadnego wniosku i o niczym nie decydował. Choć właściciele Amber Gold mówili otwarcie w swoich zeznaniach, że przekazywali pieniądze, aby pozyskać przychylność władz miasta, prezydent stanowczo zaprzeczał i twierdził, że o przelanych środkach poinformowano go w sierpniu 2012 roku. Robił to nawet wtedy, gdy Małgorzata Wassermann zacytowała maila, z którego wynikało, że już w marcu dyrektor ZOO pisał do włodarzy Amber Gold: ”Miło mi zakomunikować, że zgoda prezydenta została wydana”. Chodziło o dni otwarte parabanku, które we wrześniu miały być zorganizowane właśnie w tym miejscu. Paweł Adamowicz odpierał zarzuty brakiem możliwości decydowania o wszystkich podległych mu instytucjach. Zapytany o to, czy w takim razie nie ma świadomości ani wpływu na to, jacy urzędnicy załatwiają spraw jego imieniu, nabrał wody w usta.

Niestety pod względem konkretów, przesłuchanie prezydenta Gdańska wypadło blado. Widać było wyraźnie, że trzyma się on konsekwentnie obranej strategii unikania odpowiedzi na pytania, bądź odbijania politycznej piłeczki w kierunku posłów Prawa i Sprawiedliwości. A większych niż samorządowe ambicjach Pawła Adamowicza mówi się już od dawna. Swoim wystąpieniem chciał on zapewne udowodnić władzom PO, że nie tylko dobrze zadba o matecznik partii, ale również - jeśli zajdzie potrzeba - weźmie w swoje ręce stery ministerialne, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Czy ten sygnał był czytelny, a plan się udał? Jeśli już, to bardzo połowicznie. Szczególnie w momentach, w których na czyjeś barki należało przerzucić odpowiedzialność za przeoczenie patologii Amber Gold.

- Zostałem tak samo wprowadzony w błąd, jak miliony Polaków. Mogę i mam pretensje do wszystkich służb państwowych, które wtedy zawiniły - bronił się Adamowicz, gdy poseł Nowoczesnej Witold Zembaczyński próbował ustalić, dlaczego promował i uwiarygadniał swoim autorytetem firmę, która oszukała setki tysięcy Polaków. Kto wtedy nadzorował owe służby, nietrudno się domyślić. Choć prezydent nie chciał wprost krytykować Donalda Tuska, ewidentnie temat relacji z byłym premierem - również z Gdańska - mu nie leżał. Wręcz filozoficznie zrobiło się, gdy poseł Kukiz’15 Tomasz Rzymkowski zapytał o znajomość z Michałem Tuskiem. - Co to znaczy kogoś znać? - dopytywał Adamowicz. Faktycznie, temat godny rozpraw sofistów.

Oczywiście nie można zamykać oczy na fakt, że maglowanie na wszystkie strony Pawła Adamowicza miało charakter walki partyjnej. Członkowie komisji śledczej z Prawa i Sprawiedliwości pytali znacznie dłużej od opozycji, jej przewodnicząca wielokrotnie ustawiała do pionu przesłuchiwanego świadka. Trudno było jednak nie odnieść wrażenia, że napięcie wynikało głównie z postawy prezydenta Gdańska. Raz po raz próbował on bowiem nie tyle umniejszać swoją rolę w całej sprawie - ale w wielu przypadkach po prostu odwracać kota ogonem. Posłowie pytają: ”znał pan Marcina P.?”. ”Nie znałem” - odpowiada prezydent, a za sekundę przychodziła kontra: ”To dlaczego zaprosił go pan na loże VIP na stadionie w Gdańsku podczas Euro 2012”? I cisza, a po chwili replika: ”Normalny ludzki gest - może powinienem mieć skaner i przejechać po twarzy człowieka i sprawdzić, czy jest uczciwy”. Powiedzmy sobie szczerze, to nie było poważne, podobnie jak atmosfera całego, pełnego politycznych emocji przesłuchania.

Jest coś niezwykle pesymistycznego we wnioskach, które wypływają z odpowiedzi Pawła Adamowicza. Pomimo tego, że jest on prezydentem Gdańska przez 19 lat, a Amber Gold powstała i rozwijała się najprężniej właśnie w tym mieście, prezydent próbował udowadniać, że miał o właściwie taką samą wiedzę na temat państwa P., jak cała reszta obywateli. Coś usłyszał z reklam, coś przeczytał w internecie, nikt go przed niczym nie ostrzegał, a za hol samolotu OLT Express wraz z partyjnymi kolegami ciągnął z odruchu serca. Tak samo - troszcząc się o Gdańsk - prosił właścicieli piramidy finansowej o wsparcie pieniężne filmu Andrzeja Wajdy o Lechu Wałęsie. Jeśli takim stopniem wnikliwości wykazują się władze samorządowe, a za nimi służby ogólnopolskie i rząd, coś strukturalnie z państwem polskim było wtedy nie tak. Właśnie tak odbieram kilka godzin wymiany ciosów, które padały z obu stron w trakcie przesłuchania prezydenta Gdańska.

Marcin Makowski dla WP Opinie