Watykańscy eksperci przewidują, kto zostanie nowym papieżem

Cały świat żegna papieża Franciszka, tłumy w Watykanie. Śledź naszą relację NA ŻYWO

Śmierć papieża uruchamia precyzyjnie zaplanowaną sekwencję działań, mających zapewnić ciągłość funkcjonowania Kościoła i godne pożegnanie jego zwierzchnika. Franciszek jeszcze w przeddzień śmierci pojawił się na balkonie bazyliki św. Piotra, by udzielić błogosławieństwa Urbi et Orbi, a następnie wsiadł do papamobile i długo objeżdżał plac - jak się później okazało, była to jego ostatnia publiczna obecność (zobacz ostatnie zdjęcia papieża).

Zaraz po stwierdzeniu zgonu rozpoczynają się ściśle określone rytuały - ciało zostaje przeniesione do Bazyliki św. Piotra, a osoba pełniąca funkcję kamerlinga wypowiada trzykrotnie imię papieża i dotyka jego czoła srebrnym młoteczkiem, co symbolicznie potwierdza śmierć głowy Kościoła (opis rytuałów po śmierci papieża).

Za przejęcie władzy w Watykanie odpowiada w tym czasie kamerling – obecnie Amerykanin kard. Kevin Farrell - który m.in. niszczy papieski pierścień Rybaka i koordynuje przygotowania do konklawe, czyli wyboru nowego papieża (kto rządzi Watykanem po śmierci papieża?).

Konklawe rozpoczyna się kilka dni po pogrzebie i przebiega w ścisłej tajemnicy - kardynałowie-elektorzy zamykani są w Kaplicy Sykstyńskiej i głosują aż do momentu wyboru nowej głowy Kościoła, zgodnie z wielowiekową procedurą i precyzyjnym protokołem (jak wygląda wybór nowego papieża).

Lista kandydatów została opracowana przez "The College of Cardinals Report" - projekt międzynarodowego zespołu katolickich dziennikarzy i badaczy.

Papabile (z włoskiego: "papabili", czyli "ci, którzy mogą zostać papieżem" - red.) to określenie stosowane wobec kardynałów, którzy uchodzą za realnych kandydatów do objęcia papieskiego tronu w czasie konklawe. Termin nie ma charakteru oficjalnego – używają go najczęściej media, watykaniści i komentatorzy Kościoła, analizując układy sił wśród kardynałów i możliwe scenariusze wyboru nowego papieża.

Inicjatywa, wspierana przez "Sophia Institute Press" i magazyn "Cardinalis", dostarcza kardynałom szczegółowych profili papabili, odpowiadając na potrzeby duchowieństwa i świeckich. Projektem kierują watykańscy dziennikarze Edward Pentin, autor książki The Next Pope (2020), oraz Diane Montagna, dyrektor wykonawcza.

Kardynał Pietro Parolin (ur. 17 stycznia 1955, Schiavon, Włochy) to Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej od 2013 roku. Jego doświadczenie dyplomatyczne obejmuje pracę w Meksyku i Nigerii.

Parolin jest umiarkowanym zwolennikiem linii Franciszka, cenionym za pragmatyzm, choć krytykowanym za brak duszpasterstwa. Może być faworytem na konklawe.

Parolin odegrał kluczową rolę w negocjacjach między Watykanem a Chinami w sprawie nominacji biskupów, co było jednym z bardziej kontrowersyjnych osiągnięć jego kadencji. Jego zdolności administracyjne i dyskretny styl zarządzania sprawiają, że jest postrzegany jako bezpieczny wybór dla kardynałów, którzy szukają stabilności i kontynuacji.

Matteo Zuppi (ur. 11 października 1955, Rzym) to arcybiskup Bolonii i przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch. Znany jako "kapłan ulicy", działa we Wspólnocie Sant’Egidio.

Zuppi, wysłannik Franciszka na Ukrainę w 2023 roku, jest progresywny i otwarty na dialog, co czyni go kandydatem na kontynuację obecnego kursu Kościoła.

Jego zaangażowanie w pomoc bezdomnym i migrantom, a także praca na rzecz pokoju w Afryce Subsaharyjskiej, przyniosły mu szacunek wśród wiernych i hierarchów. Zuppi jest także autorem licznych publikacji na temat duchowości i dialogu społecznego, co podkreśla jego intelektualne podejście do wiary.

Kardynał Luis Antonio Tagle (ur. 21 czerwca 1957, Manila, Filipiny) jest pro-prefektem Dykasterii ds. Ewangelizacji. Nazywany "azjatyckim Franciszkiem" za liberalne podejście.

Jego szanse zmalały po aferze z Caritas Internationalis, ale charyzma i doświadczenie w Azji wciąż czynią go mocnym kandydatem na papieża.

Tagle jest znany z umiejętności przemawiania – jego kazania często poruszają tłumy, a media społecznościowe pełne są jego inspirujących wystąpień. Pochodząc z Filipin, kraju o głęboko zakorzenionym katolicyzmie, Tagle może być symbolem rosnącej roli globalnego Południa w Kościele katolickim.

Robert Sarah (ur. 15 czerwca 1945, Gwinea) to były prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego. Znany z konserwatywnych poglądów, sprzeciwia się reformom Franciszka.

Jego tradycyjne podejście przyciąga konserwatystów, ale może odstraszyć progresywnych kardynałów. Sarah symbolizuje rosnący wpływ katolicyzmu w Afryce.

Sarah jest autorem kilku książek, w tym "Bóg albo nic", gdzie krytykuje sekularyzację i wzywa do powrotu do tradycyjnych wartości chrześcijańskich. Jego głęboka duchowość i surowy styl życia, inspirowany ascetyzmem, zyskały mu wielu zwolenników wśród tych, którzy pragną bardziej ortodoksyjnego pontyfikatu.

Pierbattista Pizzaballa (ur. 21 kwietnia 1965, Cologno al Serio, Włochy) jest łacińskim patriarchą Jerozolimy. Mediator w konfliktach w Ziemi Świętej. Jego konserwatyzm i doświadczenie w dialogu międzyreligijnym mogą przyciągnąć kardynałów szukających lidera zdolnego działać w kryzysie.

Pizzaballa, jako franciszkanin, przez wiele lat służył w Kustodii Ziemi Świętej, zanim został patriarchą w 2020 roku, co dało mu unikalną perspektywę na konflikty religijne. Jego praca na rzecz ochrony chrześcijan na Bliskim Wschodzie oraz wsparcie dla lokalnych wspólnot zyskały mu szacunek w Watykanie i poza nim.

Jean-Marc Aveline (ur. 26 grudnia 1958, Sidi Bel Abbès, Algieria) to metropolita Marsylii. Wyróżnia się łagodnością i dialogiem międzyreligijnym. Jego progresywne podejście i młody wiek (66 lat) mogą być atutem, choć kardynałowie mogą preferować starszego kandydata na papieża.

Aveline, wychowany w rodzinie o algierskich korzeniach, ma głębokie zrozumienie wielokulturowości, co czyni go orędownikiem inkluzywnego Kościoła. Jego zaangażowanie w edukację katolicką i promowanie dialogu z islamem w Marsylii zyskało mu uznanie jako hierarchy otwartego na współczesne wyzwania.

Anders Arborelius (ur. 24 września 1949, Sorengo, Szwajcaria) to biskup Sztokholmu i pierwszy szwedzki kardynał. Łączy tradycję z otwartością.

Jego doświadczenie w zsekularyzowanej Szwecji jest atutem, ale mniejsza rozpoznawalność międzynarodowa może ograniczyć szanse na wybór.

Arborelius, były luteranin, jest symbolem ekumenizmu – jego nawrócenie na katolicyzm i praca w Szwecji pokazują, jak Kościół może działać w mniejszości.

Jest także mnichem karmelitą, co wpływa na jego duchowość, kładącą nacisk na kontemplację i prostotę w relacjach z wiernymi.

Péter Erdő (ur. 25 czerwca 1952, Budapeszt) to metropolita Esztergom-Budapeszt. Znany z konserwatyzmu i sprzeciwu wobec przyjmowania uchodźców.

Jego doświadczenie w Europie Środkowej jest mocną stroną, ale brak charyzmy może wpłynąć na jego szanse w konklawe. Erdő jest cenionym kanonistą – jego doktorat z prawa kanonicznego i praca akademicka na Uniwersytecie Katolickim w Budapeszcie świadczą o jego intelektualnym zapleczu.

Jego kadencja jako przewodniczącego Synodu Biskupów w 2015 roku pokazała jego zdolności organizacyjne, choć niektórzy zarzucają mu zbyt sztywne podejście.

Willem Eijk (ur. 22 czerwca 1953, Duivendrecht, Holandia) to metropolita Utrechtu. Krytykował reformy Franciszka, nazywając je "zinstytucjonalizowanym cudzołóstwem".

Jego konserwatyzm przyciąga tradycjonalistów, ale ostra krytyka liberalizmu może odstraszyć progresywnych elektorów w konklawe. Eijk, z wykształcenia lekarz i teolog, wnosi unikalną perspektywę – jego prace na temat bioetyki, w tym sprzeciw wobec eutanazji, zyskały mu uznanie w kręgach konserwatywnych.

Jego rządy w Utrechtcie były jednak kontrowersyjne – redukcja liczby parafii i surowe podejście do duchowieństwa wywołały krytykę wśród wiernych.

Malcolm Ranjith (ur. 15 listopada 1947, Polgahawela, Sri Lanka) to metropolita Kolombo. Konserwatysta, kładzie nacisk na tradycyjną liturgię.

Jego przywództwo po zamachach w 2019 roku pokazało siłę w kryzysie, ale konserwatyzm może być przeszkodą w zdobyciu szerszego poparcia. Ranjith, były sekretarz Kongregacji ds. Kultu Bożego, ma doświadczenie w Watykanie, co daje mu szeroką perspektywę na globalny Kościół.

Jego wysiłki na rzecz odbudowy wspólnot chrześcijańskich po zamachach na Sri Lance oraz promowanie tradycyjnej liturgii łacińskiej zyskały mu lojalnych zwolenników.

Charles Bo (ur. 29 października 1948, Mohla, Mjanma) to arcybiskup Rangunu. Zaangażowany w prawa człowieka i dialog w Mjanmie.

Jego centrowa postawa i doświadczenie w trudnych warunkach mogą przyciągnąć kardynałów z globalnego Południa, mimo mniejszej rozpoznawalności. Bo jest głośnym krytykiem prześladowań Rohingya, co przyniosło mu międzynarodowe uznanie jako obrońcy praw człowieka i promotora sprawiedliwości.

Jego skromność i bezpośredni kontakt z wiernymi w Mjanmie, mimo zagrożeń, pokazują jego oddanie duszpasterskie i gotowość do działania w trudnych realiach.

Angelo Bagnasco (ur. 14 stycznia 1943, Pontevico, Włochy) to emerytowany arcybiskup Genui. Centrowiec, który może być kandydatem kompromisowym. Jego wiek i mniejsza rozpoznawalność w porównaniu z innymi mogą jednak ograniczyć szanse na wybór na papieża.

Bagnasco był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch w latach 2007–2017, gdzie musiał zmierzyć się z sekularyzacją i spadkiem liczby powołań kapłańskich.

Jego umiarkowane podejście do reform Franciszka oraz doświadczenie w zarządzaniu włoskim Kościołem czynią go potencjalnym kandydatem na krótkotrwały, przejściowy pontyfikat.

Źrodło: The College of Cardinals Report