Tak działa propagandowy walec PiS. Spór o notatkę MSZ pokazał jej sprawność i bezwzględność

Ta sprawa to idealne studium przypadku działania wspierającej Prawo i Sprawiedliwość medialnej machiny. W jej skład wchodzą oczywiście publiczne media, a także redakcje dowodzone przez braci Karnowskich, Tomasza Sakiewicza i o. Tadeusza Rydzyka, wspierane przez rzesze wyznawców PiS w internecie.

Niewątpliwie nasze stosunki ze Stanami Zjednoczonymi są w złym stanie. W tajnej notatce MSZ pojawia się informacja, że prezydent i premier nie mają w najbliższym czasie szans na spotkanie z Donaldem Trumpem i jego zastępcą Mikem Pencem. Dwóch naszych dziennikarzy potwierdza te informacje w swoich źródłach (tutaj i tutaj), potwierdzenie zdobywa też amerykański BuzzFeed.

Szybko zaczyna się dementowanie. Doniesieniom zaprzeczają wiceszef MSZ Bartosz Cichocki, rzeczniczka rządu Joanna Kopcińska (mówi, że nie było zagrożenia spotkań, bo żadne nie były planowane) i wszyscy zapytani o to politycy PiS, niezależnie czy mają jakieś związki z dyplomacją, czy nie. Ostatecznym potwierdzeniem ma być dementi Hether Nauert, rzeczniczki Departamentu Stanu. Problem w tym, że to nie było dementi wprost, odnoszące się do informacji Onetu. Każdy, kto choć nieco krytycznie podchodzi do rzeczywistości, uznałby że to tylko potwierdzenie napiętej sytuacji na linii Warszawa - Waszyngton.

Zobacz także: Patryk Jaki: „Nic nie wiedziałem o zakazie wstępu do Białego Domu”

Ale pracujący w związanych z PiS mediach po prostu przyjęli słowa polityków za pewnik. To kompletne odwrócenie porządków. Dotychczas przyjmowało się, że słowa polityków trzeba weryfikować i sprawdzać, a zajmują się tym dziennikarze. W obozie PiS działa to odwrotnie: dziennikarze podają niewygodną dla rządzących informację, później tych rządzących pyta się o komentarz, a ci oczywiście zaprzeczają. Komu wierzą w "Wiadomościach", wPolityce czy Niezależnej? Oczywiście politykowi.

Samo podanie zaprzeczenia jako pewnej informacji to za mało. Nieodłączną częścią takiego cyklu jest zmieszanie z błotem tych, którzy podali informację. W przypadku notatki MSZ pierwszy dzień poświęcono na nagłaśnianie kolejnych dementi, w drugim zajęto się autorami - doświadczonymi i cenionymi w środowisku Andrzejem Stankiewiczem i Andrzejem Gajcym. Równi obcesowo komentatorzy obeszli się z publikującym w Wirtualnej Polsce Marcinem Makowskim.

"Chłopcy z Onetu" - pisze o nich Krzysztof Feusette, w tekście napisanym w swoim charakterystycznym stylu, będącym połączeniem grafomaństwa i impertynencji. "Przeprosił za fake newsa? Nic z tych rzeczy! Stankiewicz idzie w zaparte" - pisze autor, który chyba wstydzi się ujawnić tożsamości. Prof. Sławomir Cenckiewicz, którego trudno uznać za wroga PiS, porównuje ten tekst z "przemysłem pogardy". Na wPolityce mamy też tradycyjny przegląd komentarzy internautów i tekst Ryszarda Makowskiego. Jego analiza sytuacji międzynarodowej jest zdecydowanie śmieszniejsza niż żarty, które opowiadał w "Studiu YaYo", choć nie wiem, czy to zamierzony zabieg. W tekście jest o "agenturalnej przybudówce", konsekwencjach, które powinien ponieść Onet, "skomasowanym ataku na Polskę" i obcej agenturze.

Trudno znaleźć autora tych mediów, który w ciągu ostatnich kilkudziesięciu godzin nie odniósł się do artykułu o notatce. Wszechobecny jest zwrot "fake news", który chyba w przekonaniu autorów zdejmuje z nich konieczność uzasadnienia swoich poglądów. Kiedyś napisałbym, że to naiwne przekonanie, że takie oszustwo ma krótkie nogi. Dzisiaj, przy ogromnej sile, sprawności i bezwzględności w realizowaniu politycznych celów, jakimi charakteryzuje się medialne zaplecze PiS, nie jestem już tego taki pewny.