uzdrowienie

- Nowy regulamin komisji lekarskiej przy kongregacji spraw kanonizacyjnych
- Komisja przygotowuje opinie o domniemanych cudach wymaganych do ogłoszenia kogoś świętym
- Do kanonizacji lub beatyfikacji nie będzie już wymagane cudowne uzdrowienie
- Możliwe będzie uznanie innego niewytłumaczalnego zjawiska, wówczas jednak zajmie się nim komisja techników

W weekend amerykański charyzmatyk Neal Lozano uczył łodzian, jak przeprowadzać modlitwę o uwolnienie. Lozano, świecki Amerykanin z Pensylwanii prowadzi grupę Odnowy w Duchu Świętym. Do Łodzi przyjechał na zaproszenie grupy, działającej przy łódzkim kościele oo. Jezuitów.

Gloria ma sześć lat, Hubert wkrótce skończy cztery. Lekarze nie dawali im prawie żadnych szans na wyzdrowienie, dziś cieszą się pełnią życia. Rodzice są przekonani, że to zasługa Jana Pawła II.

- Nie muszę wierzyć, że francuska zakonnica została uzdrowiona za przyczyną Jana Pawła II, tak samo jak nie muszę wierzyć w objawienia w Lourdes, mówi "Gazecie Wyborczej" o. Wacław Oszajca, wykładowca m.in. jezuickiego Kolegium Bobolanum.

Francuska zakonnica Marie Simon-Pierre, której medycznie niewytłumaczalne uzdrowienie z choroby Parkinsona uznano za cud potrzebny do beatyfikacji Jana Pawła II, powiedziała, że wciąż zadaje sobie pytanie, dlaczego została "wybrana".

Były watykański "minister zdrowia" kardynał Javier Lozano Barragan powiedział dziennikowi "La Repubblica", że był świadkiem uzdrowienia dziecka przez Jana Pawła II. Meksykański kardynał był w komisji w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, która w poniedziałek w głosowaniu opowiedziała się za uznaniem heroiczności cnót polskiego papieża.

Jan Paweł II uzdrowił za swego życia między innymi chłopca, który ma obecnie 16 lat. O kolejnym przypadku "cudownego uzdrowienia", które miało miejsce w 2002 roku pisze watykanista włoskiego dziennika "Il Giornale" Andrea Tornielli, autor najnowszej biografii polskiego papieża.

Miał już dość. Czy to w ogóle możliwe, żeby człowieka nic nie bolało, żeby mógł swobodnie chodzić i cieszyć się życiem? Im dłużej żył, tym bardziej wydawało mu się to nieprawdopodobne. Był chory, jest chory i będzie chory do końca swoich dni. Stwardnienie rozsiane, dystrofia mięśni i epilepsja — czyż to nie za wiele na niespełna czterdziestoletniego mężczyznę? Potem doszły jeszcze poważne problemy z kręgosłupem i wzrokiem.

Rok 1988 - Maria Angelica Bedoya miała trudny wybór. Od dwóch lat, to znaczy od chwili, kiedy na świat przyszła jej córeczka, walczyła o zdrowie dziecka. Dziewczynka urodziła się z wodogłowiem i jej życiu wciąż zagrażało wielkie niebezpieczeństwo.

Tony był jednym z siedmiuset młodych ludzi, którzy przed przyjazdem Jana Pawia II do Kanady napisali listy do Biura Organizacyjnego ŚDM z prośbą o możliwość przywitania się z Papieżem na lotnisku Pearsona w Toronto.

Wszechśwtat, w którym cztowiek żyje, nie zamyka się w obrębie tego tylko porządku, dostępnego zmysłom i samemu rozumowi uwarunkowanemu poznaniem zmysłowym. Cud jest „znakiem”, iż porządek ten zostaje przewyższony „Mocą z wysokości”, a więc, że jest tej Mocy również poddany. Owa „Moc z wysokości” (por. Łk 24,49), to znaczy sam Bóg, jest ponad całym porządkiem natury. Kieruje nim, a równocześnie daje poznać, że poprzez ten porządek i ponad nim przeznaczeniem człowieka jest królestwo Boże.
(Jan Paweł II
„Cuda jako znaki porządku nadprzyrodzonego” audiencja generalna, 13.01.1988)