Ryszard Czarnecki: W głosowaniu na szefa Rady Europejskiej wygra Polak. Jestem tego pewien

Ryszard Czarnecki: Jestem spokojny o to, że polski rząd podjął właściwą decyzję wystawiając własnego kandydata, a nie kandydata, który przez dwa i pół roku robił wszystko, aby przypodobać się największym krajom Unii. Zwłaszcza w sprawie przymusowej relokacji określonych z góry kwot uchodźców, na co Polska nie wyrażała zgody i nie ma warunków.

Nie widzę specjalnych zasług, ponieważ Donald Tusk nie starał się pogodzić interesu polskiego z interesem Wspólnoty. Skupił się podczas piastowania swojej funkcji na walce o reelekcję, nie przedstawiając żadnego programu dla Europy i wizji przyszłości Starego Kontynentu. Nie wskazał, jak Unia powinna się zmieniać w czasach permanentnego kryzysu, a wydaje się, że od jednego z jej liderów należałoby podobnych działań wymagać. Zwracam uwagę, że przez pierwsze półtorej roku Tusk właściwie nie pokazywał się opinii publicznej, nie odbywał znaczących spotkań.

Nie wiem, co przez ten czas robił, ale publicznie nie istniał. Może grał w piłkę, nie wnikam, ale proszę porównać jego agendę przez ten czas z agendą poprzednika - Hermana van Rompuya. Belg harował od świtu do nocy, tymczasem kalendarz Polaka świecił pustkami. Tusk to zero idei, zero programu, tak koniecznego w dzisiejszych czasach.

I co w tym liście było? Przecież Donald Tusk jako zagrożenie dla Unii, obok Rosji i Chin, przedstawił Stany Zjednoczone. Każdy logicznie myślący ekspert zgodzi się z twierdzeniem, że szarpanie za wąsy amerykańskiego tygrysa to polityczne szaleństwo, gdy to Europie bardziej ze względów bezpieczeństwa zależy na relacjach z Ameryką, niż odwrotnie. Ponadto wspomniany przez pana list powstał jako element walki wyborczej, inaczej pewnie Tusk by go nie napisał, bo jest na to zbyt leniwy. On chciał pokazać tradycyjnie antyamerykańskiej europejskiej lewicy, że niewiele się od niej różni. „Okej, jestem taki sam jak wy towarzysze. Równy chłop, który tych Jankesów też nie trawi”. To nie jest poważna polityka, tylko lobbing na rzecz utrzymania stołka. Poza tym proszę pamiętać, że Donald Tusk to również twarz Brexitu. Spryciarz Jean-Claude Juncker wyczuł pismo nosem i wiedział, w którym momencie się wycofać, a Tusk naiwnie wierząc w „remain”, nieświadomie firmował pierwsze w historii Unii odejście jednego z jej członków. To jest bilans jego rządów w Radzie Europejskiej: lenistwo przemieszanie z PR-em plus łamanie zasady neutralności względem polityki wewnętrznej jednego z krajów czyli Polski. Człowiek, który powinien być pod tym względem bezstronny, został tubą propagandową antyrządowej opozycji.

Porównując dwóch kandydatów to niebo a ziemia. Tusk po swojej kadencji, jako insider polityki unijnej w dalszym ciągu ma zaskakująco dużą niewiedzę jak funkcjonuje administracja, którą współrządził. W kontrze do niego Saryusz-Wolski to weteran, który zjadł zęby na polityce europejskiej - najpierw jako teoretyk, później jako praktyk. Niemal w każdym polskim rządzie doradzał w sprawach integracji i od lat 90’ nadzorował ten proces. Był jednym z trzech negocjatorów układu stowarzyszeniowego podpisanego w 1991, a ratyfikowanego w 1992 roku. To on wraz z premierem Pawlakiem składał wniosek o akcesję Polski do Unii Europejskiej w 1994 roku. To on wreszcie za czasów rządów AWS-u samodzielnie negocjował z Unią…

Perspektywa polskiego kandydata na szefa Rady to wizja Europy solidarnej w aspektach fundamentalnych, takich jak polityka energetyczna, klimatyczna, zagraniczna, imigracyjna. Nikt w niej jednak nikogo na siłę nie przegłosowuje, tylko fundamentalne decyzje podejmowane są na podstawie konsensusu. Mówiąc w skrócie: Europa ojczyzn i państw narodowych, które ściśle ze sobą współpracują, z akcentem na strategiczny sojusz z Ameryką.

Europa dwóch prędkości już istnieje, choćby dlatego, że istnieje strefa euro. Widoczne są realne dysproporcje w rozwoju i integracji krajów starej i nowej Unii. Ja jednak odbieram Wersal jako element gry wyborczej, która toczy się w poszczególnych krajach, a skierowana jest na użytek wewnętrzny. We Francji i Włoszech nie podjęto przecież żadnych realnych działań, to był PR-owski wybieg w stylu: „Słuchajcie, leci z nami pilot, mimo, że samolot nie ma jednego silnika a skrzydło związane jest sznurkiem”.

Witold Waszczykowski lobbował za naszą kandydaturą w Brukseli wśród innych szefów MSZ krajów Unii. Telefonicznie i bezpośrednio robiła to również pani premier Beata Szydło. Dla mnie ważne jest przede wszystkim to, że minął czas, kiedy można było Polsce narzucić jakąś decyzję siłą i szantażem, lub po prostu pomijać zdanie naszego kraju.

To się wszystko rozstrzygnie jutro. Ja rozumiem potrzebę szeregu przywódców państw Unii, aby mieć Donalda Tuska u boku jako wygodniejszego przewodniczącego Rady. Takiego, którym łatwiej sterować, a w kuluarach mówi się nawet, że szefa Rady Europejskiej „na telefon”.

Grupa Wyszehradzka została wyrzucona na śmietnik przez rząd PO-PSL, a dopiero PiS postanowił zawalczyć o jej wskrzeszenie. To jasne, że będziemy się różnić w wielu kwestiach, czasami być może personalnych, natomiast nadal większość interesów mamy wspólnych, co sprawia, że jako grupa jesteśmy silniejsi. Jedno głosowanie tego nie przekreśla.

Nie zgadzam się, że jesteśmy skazani na sytuację w stylu: „gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta”. Nie ma trzeciej drogi. Jestem na 100 proc. przekonany i stawiam wszystkie pieniądze, że szefem Rady Europejskiej będzie Polak. Jest zagrożenie, że decyzja zostanie odroczona, choć uważam, że to mało prawdopodobne. Paradoksalnie zgłoszenie Jaska Saryusza-Wolskiego zabiło politycznie wszelkie próby zgłoszenia kandydata socjalistów, którzy nie byli przygotowani na podobny rozwój wypadków.

O przyszłość naszego kandydata się nie boję, dzisiaj skupiamy się na głosowaniu. Spekulować będziemy „one day after”.

Rozmawiał Marcin Makowski, WP Opinie