Polscy żołnierze nie pojadą na misję na Wzgórza Golan, tylko do Libanu. Spokój jest tam złudny

Polska odbudowuje zaangażowanie wojskowe w misjach pokojowych ONZ. Warszawa zastanawiała się nad wyborem jednego z dwóch miejsc, w których Polacy służyli do 2009 r. Rozważano powrót na Wzgórza Golan (misja UNDOF) lub do na południe Libanu (UNIFIL).

Z tego pierwszego wariantu Polacy zrezygnowali z przyczyn bezpieczeństwa i z powodów politycznych. O ile strona izraelska strefy buforowej jest stabilna od zakończenia Wojny Jom Kippur w 1973 r., to wojna domowa w Syrii nadal się nie skończyła. Damaszek przejął kontrolę nad obszarami przygranicznymi, lecz trudno mówić o bezpieczeństwie w miejscu, w którym Iran i wspierane przez Teheran szyickie milicje próbują zbudować pozycje na wypadek przyszłej wojny z państwem żydowskim.

Mogłyby pojawić się też komplikacje polityczne, gdyby polscy żołnierze w "niebieskich hełmach" znaleźli się w obszarze działania wojsk rosyjskich wspierających prezydenta Asada. Ponadto infrastruktura na Golanie podupadła, a komunikacja z Damaszkiem może nie być bezpieczna.

Dużo bardziej kuszące wydają się wzgórza południowego Libanu. Od listopada 2019 polska kompania zmechanizowana i instruktorzy wojskowi, w sumie nie więcej niż 300 ludzi, wejdą w skład irlandzkiego batalionu nadzorującego centralną część libańskiego pogranicza sięgającego aż po terytorium Izraela. Polacy zajmą miejsce wycofujących się Finów. Do misji przygotowują się już żołnierze z 12 brygady zmechanizowanej.

Spokój i bezpieczeństwo w Lilbanie zawsze jest złudne, a na pograniczu z Izraelem szczególnie. Od zakończenia drugiej wojny libańskiej w 2006 r. nic nadzwyczajnego się tam nie dzieje, ale nadal jest to teren Hezbollahu, potężnego ugrupowania proirańskiego, którego zrobjne ramię uznawane jest za organizację terrorystyczną. Większość wiosek i miasteczek w tej części Libanu należy do szyitów, z których wywodzi się ta organizacja, choć zdarzają się też miejscowości chrześcijańskie.

Historia wojen pomiędzy Izraelem i Libanem pokazuje, że tamtędy prowadzi jeden z głównych kierunków natarcia IDF, armii państwa żydowskiego. Tak było podczas konfliktu z Organizacją Wyzwolenia Palestyny w 1982 r., tak było podczas walk z Hezbollahem w 2006 r. i zapewne powtórzy, jeżeli Izrael raz jeszcze wkroczy na terytorium sąsiada.

Przygotowania do "kolejnej rundy" cały czas trwają. Do końca walk w 2006 r. Izraelowi nie udało się zapanować nawet nad ziemiami bezpośrednio przylegającymi do granicy państwa żydowskiego, a z licznych bunkrów i tuneli do końca wojny wyłaniali się ludzie uzbrojeni w rosyjskie rakiety przeciwpancerne śmiertelnie groźne nawet dla najnowocześniejszych czołgów Merkawa 4. Do najcięższych bitew wojny należała walka o miasteczko Bint Dżbeil, które leżeć teraz będzie w centrum "polskiego obszaru".

W ciągu 13 lat, które upłynęły od tamtej pory Hezbollah wzmocnił się i z całą pewnością rozbudował infrastrukturę zarówno nad ziemią, jak i pod ziemią. Świadczy o tym rezultaty rozpoczętej w grudniu 2018 r. operacji Tarcza Północna, której celem było zamknięcie tuneli prowadzących z Libanu na terytorium Izraela. Według armii państwa żydowskiego zlikwidowano 6 takich tuneli.

Polscy żołnierze przejmujący posterunki i zadania od Finów trafią w ładne miejsce o przyjemnym klimacie, tyle że kontrolowane przez jedną z najpotężniejszych organizacji zbrojnych na Bliskim Wschodzie. Nikt nie będzie ich wrogo traktował i nie zagrozi ich bezpieczeństwu. Do czasu.

Decyzja o ewentualnym konflikcie nie zapadnie jednak w Bint Dżbeil, ani nawet w Bejrucie, ale w Teheranie czy Jerozolimie i dopiero wtedy zrobi się groźnie. Dlatego "niebieskie hełmy" muszą być w gotowości. Nie jadą na wakacje, choć w porównaniu z misjami w Afganistanie czy Iraku, gdzie Polacy jechali na wojnę, a nie na misję pokojową, Liban może wydawać się ośrodkiem urlopowym. Historia uczy, że sytuacja może zmienić się w ciągu kilku godzin i to dopiero będzie sprawdzianem profesjonalizmu dowódców i żołnierzy.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl