Fenomen spotykany tylko w Polsce

Przez najbliższy tydzień, po raz pierwszy w Polsce, obradować będą wyżsi przełożeni zakonów z 25 krajów Europy. Zbiorą się pod przewodnim hasłem "Życie zakonne w Europie: historie pełne nadziei, nadzieją dla historii".

Polska Agencja Prasowa: Dlaczego na spotkanie reprezentantów Unii Konferencji Europejskich Przełożonych Wyższych (UCESM) wybrano Polskę?

O. Malinowski: Przedstawiciele zakonów z całej Europy przyjeżdżają do nas między innymi po to, żeby zobaczyć polski fenomen życia zakonnego. Mimo postępującego w Europie spadku w ostatnich latach powołań zakonnych, w Polsce zainteresowanie różnymi formami życia konsekrowanego w sumie prawie nie maleje. Liczba braci czy sióstr w niektórych zgromadzeniach wręcz wzrasta.

Według danych Komisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, na terenie Polski w 239 instytutach i zgromadzeniach zakonnych żyje ok. 40 tys. osób konsekrowanych. Jest 60 wspólnot męskich i 144 żeńskie. Około tysiąca osób jest członkami 35 instytutów świeckich - najmłodszej formy życia konsekrowanego. Choć w niektórych zakonach żeńskich odnotowano znaczący spadek powołań, to np. liczba karmelitanek bosych wzrosła w przez ostatnie cztery lata z 406 do 464.

Przedstawiciele UCESM chcieli już dużo wcześniej spotkać się w naszym kraju, ale były pewne kłopoty organizacyjne, gdyż nie jest łatwo zorganizować konferencję dla ponad stu osób w warunkach kościelnych. Tym razem się udało i odbędzie się ona w Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie. * Jaki jest główny cel spotkania w Częstochowie?*

- Chodzi przede wszystkim o znalezienie odpowiedzi na pytanie, jakie jest miejsce zakonów w dzisiejszej Europie, która coraz bardziej się laicyzuje. Życie zakonne jest jakąś formą nadziei dla Europy. Jego świadectwo może sprawić, że ludzie w Europie zrozumieją wartość bycia z Bogiem w swym codziennym życiu. Istotą życia konsekrowanego jest bowiem żyć na co dzień Bogiem i dawać temu świadectwo.

- Oczywiście, że tak. Świadczy o tym nawet to, że ma ona swoją siedzibę w bezpośredniej bliskości z siedzibą UE, w Brukseli. Zakony zawsze były otwarte na współpracę z UE i próbują wnieść swoje przysłowiowe trzy grosze w sposoby funkcjonowania UE, przypominając o podstawowych zasadach życia społecznego. Nie zawsze jednak spotykamy się z pozytywną odpowiedzią ze strony urzędników tej wielkiej struktury, jaką jest Unia Europejska. Jesteśmy realistami i wiemy, że ta współpraca, choć trudna, jest konieczna, jeśli chcemy, żeby Europa zachowała swoją tożsamość, swoje korzenie, z których wyrosła.

Rozmawiał: Stanisław Karnacewicz