Tak wyznaczono wysokość przyszłej budowli
Po powrocie do Warszawy Sigalin zreferował przebieg rozmów w Moskwie podczas narady w Belwederze, a następnego dnia wraz z Kazimierzem Secomskim, Aleksandrem Wolskim, Kazimierzem Marczewskim i Zygmuntem Skibniewskim opracowano wytyczne programowe. Zaakceptowane następnie przez wicepremiera Stefana Jędrychowskiego oraz Biuro Polityczne, zostały przekazane do Moskwy w depeszy Bieruta do Stalina, zawierającej podziękowanie za dar i zaproszenie architektów radzieckich do Polski. Program zaproponowany przez stronę polską przewidywał umieszczenie w części wysokościowej budynku jednostek Polskiej Akademii Nauk, zaś w partii niższej Sali Kongresowej, Muzeum Techniki, Młodzieżowego Domu Kultury i czterech sal kinowych. Niemal równocześnie przystąpiono do wstępnych wierceń na terenie przyszłej budowy. Podczas pobytu architektów radzieckich w Polsce (przyjechali 30 września 1951 r.) zostały im pokazane ważniejsze obiekty zabytkowe Warszawy, Krakowa, Torunia i szeregu innych miejscowości, dzięki którym mieli "nasiąknąć"
specyficznymi polskimi cechami architektury.
Ustalono także program, rozszerzając poprzednią koncepcję o cztery teatry i salę wystawową oraz wprowadzając osobne wejście do Sali Kongresowej od ulicy Emilii Plater. Podjęto również decyzję o wysokości projektowanej budowli. Notatki Sigalina opisują tryb jej wyznaczania, z udziałem samolotu pilotowanego przez porucznika Korybskiego. Pomiar odbył się 16 października 1951 r. O godzinie 8:30 miał miejsce "przelot nad punktem B (Port Praski) na wysokości 50-80 metrów. Krążenie aż do zobaczenia grupy machającej chusteczkami". Później na wysokości 160 metrów odbył się przelot równoległy do ulicy Marszałkowskiej, z zejściem nad punkt B. W ten sposób wyznaczano wysokość przyszłej budowli.