Prokurator przeciwko reprywatyzacji. Chodzi o nieruchomość przy ul. Lwowskiej 15
Prokuratura podejmuje szereg działań, które mają na celu zapobieżenie bezprawnym skutkom tzw. dzikiej reprywatyzacji warszawskich nieruchomości.
Sprzeciw wobec reprywatyzacji gruntu położonego przy ul. Lwowskiej 15 wniósł prokurator z Prokuratury Regionalnej w Warszawie.
Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 20 listopada 2000 roku. W ocenie prokuratury decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Jednak SKO stwierdziło nieważność orzeczenia.
W sprawie tej orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 29 lipca 1967 roku odmówiono osobie fizycznej ustanowienia prawa użytkowania wieczystego całości gruntu położonego przy ulicy Lwowskiej 15 w Warszawie. Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy stwierdziło jednocześnie, że wszystkie budynki znajdujące się na tym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że odmowa przyznania prawa użytkowania wieczystego z jednoczesnym przejęciem na własność Państwa znajdujących się na nim budynków nastąpiła na podstawie art. 7 ust. 5 dekretu z 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.
Decyzją z 20 listopada 2000 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, stwierdziło nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 29 lipca 1967 roku.
Dekret z 1945 roku
Zgodnie z art. 7 ust. 1 dekretu z 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie – użytkownicy gruntu, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną.
Na podstawie art. 7 ust. 2 tego dekretu gmina zobowiązana była uwzględnić złożony wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania - obecnie planu zagospodarowania przestrzennego.
Naruszenie prawa?
W planie obowiązującym w 1967 roku większa część nieruchomości położonej przy ulicy Lwowskiej 15 znajdowała się na terenie przeznaczonym na cele administracji, zaś mniejsza jej część, około 30 proc., znajdowała się na terenie przeznaczonym pod zabudowę wielorodzinną. W konsekwencji, w ocenie prokuratury, funkcja administracyjna, jaka na znacznej części tej nieruchomości miała być realizowana, ze swej istoty nie mogła być wykonywana przez podmioty prywatne w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Wykluczało to możliwość uwzględnienia wniosku dawnych właścicieli nieruchomości i przyznania im prawa, o którym mowa w art. 7 ust. 2 dekretu, co najmniej do 70 proc. części tej nieruchomości.
W swoim sprzeciwie prokurator wskazał, że kwestia ta nie została w sposób wyczerpujący wyjaśniona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w toku postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 29 lipca 1967 roku, zakończonego wydaniem decyzji dotyczącej nieruchomości położonej przy ulicy Lwowskiej 15 w Warszawie. Zgodnie zaś z art. 7, 77 i 80 kodeksu postępowania administracyjnego organ administracji ma obowiązek podjąć wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać materiał dowodowy. W tej sprawie stan faktyczny, będący podstawą wydania decyzji, nie został ustalony w sposób właściwy.
W ocenie prokuratora doszło zatem do rażącego naruszenia art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 par. 3 kodeksu postępowania administracyjnego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie w sposób niewyczerpujący ustaliło stan faktyczny w sprawie. W konsekwencji SKO błędnie przyjęło, że sformułowania planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w chwili wydania orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 29 lipca 1967 roku nie mogły stanowić podstawy do ustalenia, że korzystanie z gruntu przez dotychczasową właścicielkę nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zabudowania. Skutkowało to naruszeniem art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 29 lipca 1967 roku.
Sprzeciw
Prokuratura, po skierowaniu sprzeciwu, skieruje odpis wniosku do Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich wydanych z naruszeniem prawa, celem podjęcia działań prawnie przez nią przewidzianych.
W każdym przypadku kierowania przez prokuraturę sprzeciwu dotyczącego zapobieżenie bezprawnym skutkom tzw. dzikiej reprywatyzacji warszawskich nieruchomości prokuratura powiadomi Komisję o takich działaniach w związku z jej ustawowymi uprawnieniami.
We wszystkich przypadkach kierowania wniosków przez prokuraturę do innych organów, kopia tych wniosków będzie przekazywana do przedmiotowej Komisji.
źródło: PAP
