Unia Pracy

Unia Pracy powstała jako kontrast z jednej strony dla „Solidarności”, z drugiej zaś dla PZPR. Przedstawia program w duchu socjaldemokracji, opowiadając się za równouprawnieniem płci czy wizją państwa opiekuńczego.

Unia Pracy – historia

Inicjatywa utworzenia Unii Pracy narodziła się jeszcze za czasów Sejmu X kadencji, jednak faktyczne działania organizacyjne rozpoczęły się w 1991 roku, po porażce w wyborach parlamentarnych niewielkich ugrupowań lewicowych niezwiązanych z SLD. Wizja nowej partii miała odbiegać od wyraźnego podziału między NSZZ Solidarność i ruchów postkomunistycznych.

Statut Unii Pracy zakładał przyjmowanie osób o poglądach liberalnych oraz lewicowych, które jednak nie brały udziału represjach na opozycji w czasach PRL. Ostatecznie do Unii Pracy przystąpili byli członkowie dwóch partii wywodzących się z „Solidarności” - Solidarność Pracy i Ruch Demokratyczno-Społeczny, a także Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, reformatorskiego odłamu PZPR.

Wielkim sukcesem nowo utworzonej Unii Pracy było zdecydowane przekroczenie progu wyborczego w wyborach parlamentarnych w 1993 i zdobycie 41 mandatów poselskich oraz 3 senatorskich. Partia przystąpiła do rozmów koalicyjnych z SLD i PSL, jednak różnica światopoglądowa sprawiła, że do przystąpienia do sojuszu nie doszło. Unia Pracy stała się krytycznym oponentem partii rządzących, szczególnie w kwestii polityki gospodarczej.

W wyborach parlamentarnych w 1997 roku Unia Pracy nie przekroczyła wymaganego progu wyborczego. Wciąż jednak jej politycy byli aktywni zwłaszcza w kwestii daleko idących zmian gospodarczych wprowadzanych przez rząd Jerzego Buzka.

W 1998 roku Unia Pracy zawiązała sojusz z Krajową Partią Emerytów i Rencistów pod nazwą Przymierza Społecznego. W ten sposób w kilku województwach uzyskała mandaty w wyborach samorządowych.

W wyborach parlamentarnych w 2001 roku Unia Pracy uzyskała 16 mandatów poselskich i 5 senatorskich. Weszła w koalicję z SLD, tworząc tym samym rząd premiera Leszka Millera.

Rok 2003 był dla Unii Pracy trudny ze względów personalnych. Po wykluczeniu z partii Janusza Lisaka, a także odejściu niektórych posłów (np. Krystyny Sienkiewicz), Unię Pracy w Parlamencie reprezentowało jedynie 11 posłów i 2 senatorów.

W latach 2005-2009 Unia Pracy znów znalazła się poza Parlamentem. Powróciła w 2009 roku na jedną kadencję. Start w wyborach w 2011 roku zakończył się fiaskiem. W 2015 roku Unia Pracy wzięła udział w wyborach z ramienia komitetu wyborczego Zjednoczonej Lewicy, jednak z negatywnym skutkiem.

Unia Pracy – postulaty

Głównymi celami Unii Pracy jest:

• zniesienie uchwalonego w 1998 roku konkordatu między Watykanem a Polską oraz rozdział Kościoła Katolickiego od państwa,
• opowiadanie się za systemem parlamentarno-gabinetowym, osłabienie roli prezydenta,
• równouprawnienie płci, tolerancja dla mniejszości narodowych i wyznaniowych,
• złagodzenie prawa aborcyjnego,
• progresja podatkowa,
• wstrzymanie procesów prywatyzacyjnych.

Unia Pracy – członkowie i przewodniczący

Kolejnymi przewodniczącymi Unii Pracy byli:

• Ryszard Bugaj (1993–1997),
• Aleksander Małachowski (1997–1998),
• Marek Pol (1998–2004),
• Izabela Jaruga-Nowacka (2004–2005),
• Andrzej Spychalski (2005–2006),
• Waldemar Witkowski (od 2006).

Do najważniejszych członków Unii Pracy zaliczyć można: Zbigniewa Bujaka, Wiesławę Ziółkowską, Jana Orkisza, Ewę Kralkowską, Andrzeja Puzio, Adama Gierka, Marka Balickiego czy Andrzeja Aumillera.