"Po raku nic już nie jest ta­kie samo"

Zdecydowała się na operację. W szpi­ta­lu po­twier­dzo­no dia­gno­zę i usu­nię­to jej ner­kę. Prze­bie­gła po­myśl­nie, zo­sta­ła wy­ko­na­na na tyle wcze­śnie, że guz, mimo iż zło­śli­wy, nie dał prze­rzu­tów. Ten nowo­twór zmie­nił jednak wszyst­ko. "Ten, kto ma za sobą po­dob­ne prze­ży­cie, wie, o czym mó­wię. Zmie­nia się świa­do­mość. Po raku nic już nie jest ta­kie samo. Nie umia­łam się uwol­nić od my­śli, że nie może być tak, że ży­cie do­bie­gnie koń­ca, a ja nig­dy nie będę kobie­tą. Kie­dy po dzie­wię­ciu dniach od ope­ra­cji wy­cho­dzi­łam ze szpi­ta­la, już zu­peł­nie in­a­czej pa­trzy­łam na świat. Po­czu­cie bezsensu, któ­re za­czę­ło mi to­wa­rzy­szyć, było prze­ogrom­ne. Żyje się tak szybko, czło­wie­ka wcią­ga każ­dy dzień, nie ma żad­ne­go memen­to mori. Po wyj­ściu ze szpi­ta­la nie mo­głam prze­stać myśleć o Ani, o tym, że już nig­dy, nig­dy nie będę mo­gła być sobą. I to za­bo­la­ło bar­dzo, i bo­la­ło co­dzien­nie co­raz bar­dziej. Może to zabrzmi in­fan­tyl­nie czy pom­pa­tycz­nie,
ale gdy wy­obra­ża­łam so­bie swój na­gro­bek z imie­niem Krzysz­tof, dłu­go nie mo­głam uwol­nić się od smut­ku. Chcia­łam mieć wy­ry­te na ka­mie­niu imię Anna. Bo jestem Anią".

"Bar­dzo chcia­ło mi się żyć. Spo­strze­głam tak­że wów­czas, że w tym prag­nie­niu ży­cia co­raz mniej umiem po­wstrzy­mać eks­pan­sję Ani. Ona też chcia­ła żyć. Może na­wet bar­dziej niż Krzy­siek. Tak mało jej było w re­al­nym świe­cie. Ale po­tem za­czę­ło się dziać co­raz go­rzej. Upadł waż­ny pro­jekt za­wo­do­wy, nad któ­rym pra­co­wa­łam ponad rok. Po­czu­łam, że tra­cę grunt pod no­ga­mi, i Ania wró­ci­ła ze zdwo­jo­ną ener­gią. Moc­no, moc­no. Wró­ci­ła myśl, że umrę jako facet, że nig­dy nie po­czu­ję się ko­bie­tą, że nie bę­dzie mi to dane. Nie mo­głam tych my­śli znieść. Ania rwa­ła się do ży­cia". Na sądowe ustalenie prawidłowej płci i fizyczny proces zmiany płci zdecydowała się jednak dopiero, gdy jej syn był już dorosły, a małżeństwo zakończyło się rozwodem.