"Było mi to potrzebne jak narkomanowi"

Opisuje, jak kie­dyś, kie­dy za­trzy­ma­ła się na skrzy­żo­wa­niu, zobaczy­ła dużą ko­bie­tę, mniej wię­cej w swoim wie­ku. "Nie była pięk­na. Była na­wet tro­chę do mnie po­dob­na. Roz­pła­ka­łam się jak dziec­ko - z żalu i z... za­zdro­ści" - wyznaje. Z bie­giem lat co­raz gorzej to­le­ro­wa­ła swo­je mę­skie cia­ło i mę­ski wi­ze­ru­nek. "Co­raz bardziej po­trze­bo­wa­łam choć­by ja­kie­goś sym­bo­lu swo­jej kobiecości, choć­by tyl­ko na wła­sny uży­tek. Ta­kie­go, o któ­rym wiedzia­łam tyl­ko ja - wi­sior­ka, bie­li­zny czy raj­stop pod mę­skim ubra­niem. Do­cho­dzi­ło do tego, że gdy nie mia­łam na so­bie cze­goś ta­kie­go, sta­wa­łam się roz­trzę­sio­na, ner­wo­wa i tra­ci­łam ocho­tę życia, a na­wet pła­ka­łam. Cze­ka­łam na chwi­le, kie­dy mo­głam być sama. Wte­dy Ania roz­kwi­ta­ła w peł­nej kra­sie. Było mi to po­trzeb­ne jak nar­ko­ma­no­wi mi­ni­mal­na daw­ka. Wte­dy czu­łam się lek­ka, odprężo­na, spo­koj­na, skon­cen­tro­wa­na na pra­cy. Po­trze­ba "daw­ki" stawa­ła się co­raz więk­sza. Po raz
set­ny obie­cy­wa­łam so­bie nie być Anią i po raz set­ny wy­cią­ga­łam z sza­fy swo­je ciusz­ki i z radością biegałam w nich po miesz­ka­niu".