Mieszkał razem z bezdomnymi i alkoholikami
Św. Albert Chmielowski (Brat Albert) (ur. w 1846 r.) franciszkanin, założyciel zgromadzenia albertynów i albertynek, powstaniec i malarz był znany z pełnej poświęcenia pracy dla biednych i bezdomnych. Powtarzał, że "trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież; bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia".
Jako 18-latek brał udział w powstaniu styczniowym, został ranny w przegranej bitwie pod Mełchowem, w wyniku czego amputowano mu nogę. Wydostawszy się z niewoli, uciekł do Paryża. Po amnestii w 1865 r. przyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które kontynuował w Monachium. Zaprzyjaźnił się wtedy z wieloma sławnymi artystami: Stanisławem Witkiewiczem, Józefem Chełmońskim, Aleksandrem Gierymskim, Leonem Wyczółkowskim i innymi. Wróciwszy do kraju w 1874 r. tworzył dzieła, w których coraz częściej pojawiała się tematyka religijna. Najbardziej znane z nich to "Wizja św. Małgorzaty", a przede wszystkim "Ecce Homo".
W 1880 r. wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat z powodu silnej depresji i załamania nerwowego. Na Podolu związał się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 r. wrócił do Krakowa. Centrum jego działalności stanowiły ogrzewalnie miejskie dla bezdomnych. W sposób pełny oddania się posłudze ubogim, na których utrzymanie zdobywał pieniądze kwestując i sprzedając swoje obrazy. Zakładał również domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Służbę na rzecz bezdomnych i nędzarzy uważał za formę kultu męki Pańskiej. Mieszkał w ogrzewalni miejskiej przy ul. Skawińskiej na Kazimierzu razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami. Sprzeciwiał się jałmużnie, której nie uznawał za prawdziwą pomoc, ale nierozwiązującym problemu biedy doraźnym zabiegiem uspokajającym sumienie bogatszych.
25 grudnia 1916 r. zmarł w opinii świętości. Miał wtedy 70 lat. 22 czerwca 1983 r., podczas mszy św. na krakowskich Błoniach papież Jan Paweł II ogłosił Brata Alberta Chmielowskiego błogosławionym, a następnie 12 listopada 1989 r., podczas kanonizacji w Rzymie - świętym.