Został poćwiartowany przez polskiego władcę
Pochodzenie i data urodzin jednego z głównych patronów Polski św. Stanisława nie są znane, ale według tradycji uznaje się, że urodził się w 1030 r. w Szczepanowie. Zasłynął jako kaznodzieja i misjonarz Małopolski.
W 1072 r. za zgodą księcia Bolesława Szczodrego został biskupem krakowskim, podjął też działania, które doprowadziły do koronacji Bolesława na króla Polski w 1075 r. Wkrótce jednak doszło do konfliktu między biskupem a władcą. Jak wynika z przekazu Galla Anonima, Stanisław został skazany na obcięcie członków za zdradę. Według tradycji, bezpośrednim powodem konfliktu było to, że Stanisław bezskutecznie upominał Bolesława za niewłaściwe postępowanie wobec poddanych oraz za publiczne powodowanie zgorszenia. Król miał rozkazać swoim sługom zabicie biskupa w kościele na Skałce w czasie odprawiania przez niego mszy świętej, a gdy ci nie chcieli, sam własnoręcznie zamordował świętego. Powstała później legenda o rozbiciu dzielnicowym Polski jako karze za ten czyn, według której Polska rozpadła się tak jak członki ćwiartowanego biskupa. Oczekiwano jednak cudu za wstawiennictwem Stanisława, jako patrona zjednoczenia.
8 września 1253 r., w bazylice świętego Franciszka w Asyżu, Stanisław został kanonizowany przez papieża Innocentego IV. Wstawiennictwu Św. Stanisława przypisywał zwycięstwo w bitwie pod Grunwaldem król Władysław II Jagiełło.