Święta, która chodziła boso
Św. Jadwiga Śląska (ur. między 1178 a 1180 r., obok na rysunku Jana Matejki) była żoną Henryka I Brodatego, księcia wrocławskiego. Oboje byli bardzo religijni, prowadzili pobożne życie i dbali o rozwój Kościoła. Jadwiga była fundatorką kościołów i klasztorów, w tym klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy, prowadziła też działalność dobroczynną, starała się o pomoc chorym i ubogim. Po 19 latach małżeństwa z Henrykiem Brodatym oboje złożyli śluby czystości. Po śmierci męża w 1238 r. zamieszkała w trzebnickim klasztorze. Wkrótce zaangażowała się w ożywienie życia religijnego Śląska, sprowadzając do tamtejszych kościołów duchownych z Niemiec. Wspierała też sprowadzanie niemieckich osadników na słabo zaludnione rejony Śląska, wspierając tym samym rozwój rolnictwa.
Według podań Jadwiga była osobą wielkiej skromności, co ilustruje legenda, według której Jadwiga, aby nie odróżniać się od reszty swego ludu oraz w imię pokory i skromności, chodziła boso. Irytowało to bardzo jej męża, wymógł więc na spowiedniku, aby ten nakazał jej noszenie butów. Duchowny podarował swej penitentce parę butów i poprosił, aby zawsze je nosiła. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku.
Zmarła 15 października 1243 r. w Trzebnicy w opinii świętości. 24 lata później, 26 marca 1267 r. została kanonizowana.