Ślubowała dozgonne dziewictwo
Św. Kinga (ur. w 1234 r., obok na obrazie Jana Matejki), córka węgierskiego króla Beli IV i żona księcia krakowsko-sandomierskiego Bolesława V Wstydliwego słynęła z wielkiej pobożności i wrażliwości społecznej. Wraz z mężem złożyła śluby dozgonnej, dziewiczej czystości (stąd wziął się przydomek księcia). Wniosła swemu małżonkowi wielki posag w wysokości 40 tys. grzywien, który przeznaczony został na walkę z Tatarami i na odbudowę kraju ze zniszczeń wojennych (to dzięki jej funduszom odbudowano Kraków). Obdarowywała także kościoły, fundowała klasztory, zakładała przytułki dla starych chorych. Założyła najsłynniejszy w Polsce klasztor klarysek w Starym Sączu, do którego owdowiawszy - po 40 latach białego małżeństwa - sama wstąpiła i spędziła w nim 12 lat.
Według legendy, gdy Bolesław Wstydliwy poprosił o rękę królewny Kingi, ta zwróciła się do swego ojca, aby w wianie nie dawano jej złota i kosztowności, gdyż niosą za sobą pot i łzy ludzkie. Nie chciała też roju służby, bo ta jest znamieniem pychy. Życzyła sobie tylko jednego skarbu - soli, którą chciała dać swej przyszłej ojczyźnie. Król Węgier podarował jej więc najbogatszą kopalnię Siedmiogrodu w Marmarosz (Prajd). Kinga biorąc ją w posiadanie, wrzuciła do szybu swój zaręczynowy pierścień, zaś w drodze do kraju swego męża zabrała ze sobą doświadczonych górników węgierskich. W Polsce kazała im szukać soli. Znaleźli ją - jak pisze Ksiądz Piotr Skarga - "w pierwszym bałwanie (bryle) soli, który wykopano, pierścień się on jej znalazł, który ujrzawszy Kunegunda i poznawszy, dziękowała Panu Bogu, który dziwy czyni tym, którzy Go miłują".
Została beatyfikowana w 1690 r., natomiast kanonizował ją Jan Paweł II 16 czerwca 1999 r. w Starym Sączu.