Konkurs Stalina
W marcu 1944 roku nowy radziecki nabój wszedł do produkcji. Nadeszła pora, by stworzyć broń, która będzie nim strzelała. Jako że w siłach zbrojnych ZSRR najważniejszym elementem wysiłków badawczych były konkursy (Stalin bardzo lubił to rozwiązanie, bo uważał, że motywują one konstruktorów, pomagają przesiewać pomysły i przyspieszają tempo rozwoju), również i tym razem postawiono na współzawodnictwo.
W listopadzie 1943 roku rozpisano konkurs na całą rodzinę broni na nowy nabój. Jednak spośród 15 konstrukcji udana okazała się tylko jedna - opracowany przez sławnego konstruktora Aleksieja Sudajewa prototyp karabinu szturmowego AS-44. W kolejnym konkursie w maju 1945 znów najlepszy okazał się AS-44. Jednak prace nad nowym karabinkiem przerwała nagła śmierć Sudajewa.
Do trzeciego konkursu, ogłoszonego na początku 1946 roku, zgłoszono aż 16 projektów karabinów automatycznych. Wśród nich była konstrukcja opracowana przez młodego sierżanta Michaiła Timofiejewicza Kałasznikowa. Nikt nie mógł wtedy przypuszczać, że pochodzący z Kraju Ałtajskiego samouk stworzy broń, która stanie się ogólnoświatowym fenomenem.
Na zdjęciu: rosyjski Specnaz ze zmodernizowaną wersją karabinku Kałasznikowa.