Kaja Godek: "Czy PiS jest 'pro-life', każdy widzi. Gdyby to ode mnie zależało, każdy miałby prawo do życia" [WYWIAD]

Kaja Godek to jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiego ruchu pro-life, od lat składająca kolejne projekty społeczne ustaw zaostrzających prawo antyaborcyjne. Obecnie, 15 kwietnia, Sejm zajmuje się jednym z nich. Inicjatywa "Zatrzymaj aborcję" zakłada zniesienie tzw. "przesłanki eugenicznej", umożliwiającej dokonanie aborcji na płodzie, u którego orzeczono znaczny stopień upośledzenia lub groźną chorobę.

Z wykształcenia anglistka po Uniwersytecie Warszawskim, jak sama pisze o sobie na Facebooku - szczęśliwa matka trójki dzieci. Medialnie zaistniała w 2012 r. w programie Tomasza Lisa, działając w Fundacji Pro przedsiębiorcy Mariusza Dzierżawskiego. W 2019 roku Kaja Godek postanowiła włączyć się aktywnie w działalność polityczną, otwierając w wyborach do Europarlamentu listę Konfederacji w okręgu podwarszawskim. Bezskutecznie. Następnie wycofała się ze związków z partią, którą oskarżyła o bagatelizowanie postulatów ruchów pro-life. W tej rozmowie pytam Kaję Godek, jak doszła do swoich poglądów i do czego zmierza w swojej aktywności społecznej.

Kaja Godek: W jakimś sensie przeszłam "przyspieszony kurs obrony życia" gdy byłam w pierwszej ciąży i u dziecka wykryto niepełnosprawność. W jednym zdaniu powiedziano mi wtedy, że ma zespół Downa, a w drugim, że mam się nie przejmować, bo jest wcześnie i "jeszcze mogą mnie z tej sytuacji wyciągnąć". Czyli zamordować mojego syna. To było przeżycie, które bardzo zmieniło moje patrzenie na aborcję. Oczywiście informacja o niepełnosprawności nie była tą, na którą czekałam, bo chciałam urodzić zdrowe dziecko. Myślę, że zareagowałam w tej sytuacji typowo - szokiem, ale zobaczyłam, że normą jest w Polsce zabijanie dzieci i to mną wstrząsnęło. Później normalnie wychowywałam syna, a wejście w ruch pro-life zaczęło się realnie dopiero w 2012 roku.

Urodziłam dziecko, ponieważ byłam w ciąży, a nie dlatego, że o tym zadecydowałam. Poród jest następstwem zajścia w ciążę i kolejnych dziewięciu miesięcy. Niektóre środowiska chciałyby dzisiaj móc decydować, komu życie darować, a komu je brutalnie odebrać. Właśnie o to walczymy, aby prawo do życia było dostępne dla każdego. Tak jak nie można zabić noworodka poza łonem matki, tak nie można zabić człowieka, który się jeszcze nie urodził. Analogicznie, jak nikt nie mówi o "podejmowaniu decyzji" w przypadku pozostawieniu przy życiu albo zabiciu trzylatka, tak samo trzeba przestać mówić o decydowaniu o życiu dzieci nienarodzonych.

Kwestia tego, kiedy zaczyna się człowiek, nie ma w sobie nic z arbitralności, nie jest również kwestią filozoficzną. To sprawa naukowa. O tym, że człowiek zaczyna się w momencie połączenia plemnika z komórką jajową, czyli od poczęcia, mówią środowiska naukowe. Jeśli ktoś uważa inaczej i sądzi, że sam może określić kto jest, a kto nie jest człowiekiem, nawiązuje do najgorszych tradycji.

Na przykład związanych z niewolnictwem. Wtedy też można było decydować o człowieczeństwie drugiego człowieka i posiadać niewolników, "bo to nie są ludzie". Podobnie zmieniano percepcję społeczeństwa niemieckiego w III Rzeczy, aby akceptowało Holokaust. Żydzi byli podludźmi. Jeśli ktoś ma dzisiaj problem, kiedy zaczyna się życie, to jest kwestia douczenia się biologii.

Ta sprawa w świecie naukowym nie podlega dyskusji. Podlega natomiast w środowiskach feministycznych ze względów światopoglądowych. Ta debata nie ma na celu dojście do prawdy, ale osiągnięcie konkretnego celu politycznego, które te osoby sobie stawiają.

Swobodne zabijanie ludzi w okresie prenatalnym, a ostatnio już nawet postulowanie zabijania postnatalnego. Są kraje, które pozwalają na eutanazję noworodków, określając ją jako "prawo do urodzenia zdrowego dziecka". Przecież w okresie prenatalnym nie da się wykryć wszystkich wad. Jeśli nastąpiła jakaś "pomyłka", daje się tam czas, aby - mówiąc brutalnie ale prawdziwie - dziecko zutylizować. To jest tego typu kwestia. Gdy zaczynam tłumaczyć, kiedy powstaje człowiek, czuję się, jakbym tłumaczyła, że Ziemia kręci się wokół Słońca, a nie odwrotnie. Raz jeszcze powtarzam - to są fakty naukowe.

Ale nie w ściśle medycznym i ściśle biologicznym. Proszę mi pokazać lekarza, który uważa, że życie nie zaczyna się od poczęcia.

Nawet nieżyjący już znany aborter Romuald Dębski mówił, że "zawsze jest człowiek". On dokonywał aborcji i wręcz lobbował za nią w mediach, ale pytany, kiedy zaczyna się człowiek, nie miał wątpliwości.

W takiej sytuacji należy ratować życie obojga do końca. Jeżeli to się nie uda, prowadzi się wszelkie procedury lecznicze, która prowadzą co ocalenia życia matki.

Nie, w ogóle nie potrzeba do tego aborcji. Ona sama w sobie nikogo nie leczy. Prowadzi się działania medyczne, które mogą prowadzić do śmierci dziecka - np. przeprowadza się skomplikowaną operację na kobiecie, która jest chora. Podaje się określone środki i ratuje się do końca, ale jeżeli w wyniku tych działań dziecko straci życie, to nie jest aborcja, tylko zasada podwójnego skutku. Jeśli ratując czyjeś życie, doprowadzi się do tego, że ktoś inny je traci, to nie jest zabójstwo. To mamy ustalone w Kodeksie karnym.

Aborcja jest zabójstwem człowieka. Od strony medycznej mamy pomocną deklarację dublińską, podpisaną przez tysiąc autorytetów naukowych z całego świata - ginekologów. Oni piszą, że nie ma takiej sytuacji, w której aborcja byłaby niezbędna do ratowania życia matki. Oczywiście, czasami w procedurze medycznej dziecko może stracić życie, ale zaznaczam, że projekt "Zatrzymaj aborcję" w ogóle nie dotyczy przypadków zagrożenia życia. Odnosimy się w nim jedynie do przesłanki eugenicznej, czyli aborcji w sytuacji, w której okaże się, że dziecko jest chore.

Każdy z nas kiedyś umrze. Jedni wcześniej, drudzy później. Jeżeli wiemy, że dziecko urodzi się z wadą, która spowoduje jego zgon zaraz po urodzeniu, to jest podobna sytuacja do takiej, w której diagnozujemy dziecko, które od kilku lat wychowujemy. Proszę sobie wyobrazić, że rodzina idzie do lekarza i dowiaduje się, że ich mała córka za dwa tygodnie umrze. To są oczywiście bardzo trudne emocjonalnie sytuacje i w żaden sposób nie chcę tych reakcji krytykować. Każdy ma prawo do swoich emocji. Natomiast tak jak nie można zabić pięciolatki, która za dwa tygodnie umrze, aby nie patrzeć na jej śmierć, tak samo nie można tego robić wobec osoby przed jej narodzinami, aby nie patrzeć, jak umiera.

Najliczniejsze manifestacje to są marsze dla życia i rodziny, które co roku przechodzą przez ulice wielu polskich miast. To jest około 200 do 300 tys. ludzi każdego roku. Nie mówmy, że "Czarny Protest", który zgromadził w swoim szczytowym okresie kilka lat temu jedną trzecią tej liczby, to były najliczniejsze manifestacje…

Ten protest bardzo mocno później zmalał, a dzisiaj zostało jeżdżenie i blokowanie gdzieś w Warszawie ulic. Ja przede wszystkim spotykam się z ogromną życzliwością ludzi, którzy chcą ochrony życia, mają wielkie serce i są wrażliwi na krzywdę dzieci. W tej sprawie mam wrażenie, że jest rzeczywistość medialna, i prawdziwa. W tej prawdziwej spotykam się z ogromnymi wyrazami sympatii. Poza tym Fundacja Życie i Rodzina to nie jestem tylko ja. Działamy w wiele osób w terenie w obronie życia i rodziny. To jest dobra cecha Polaków.

Tak się zdarzyło. Nie byłam nigdy w partii Konfederacja, tylko w Komitecie Wyborczym Wyborców, czyli takim tworze, które skrzykuje się na okoliczność wyborów, w tym wypadku europejskich. Później panowie założyli na tej bazie partię, do której rady nie chcieli nikogo ze środowisk pro-life. Jeżeli jest taka sytuacja, że nasze postulaty spychało się w radzie i na listach wyborczych, to trudno tkwić w takim układzie.

Nie jest moją rolą analizowanie tej sytuacji. Skupiam się na skutecznym działaniu. Gdybym uznała, że mój ruch może to robić w Konfederacji, zostałabym w tym miejscu. Uznałam jednak, że skuteczniejszy będzie nacisk zewnętrzny na posłów. Każdemu patrzymy na ręce i każdego obserwujemy. Bycie w Sejmie dla samego bycia w Sejmie to nie jest moja ambicja.

Co robi PiS, każdy widzi.

Jestem anglistką, ale skończyłam również studia podyplomowe z zarządzania. Proszę sprawdzić, czy w okresie, w którym pełniłam funkcję w radzie nadzorczej, uciszyłam się, jeśli chodzi o obronę życia. Nie było takiej sytuacji, w tamtym okresie powstała inicjatywa #ZatrzymajAborcję na prawie milion podpisów. To nie jest ucichnięcie.

W działalności pro-life zawsze byłam na stanowiskach zarządczych, więc nie są to rzeczy zupełnie ze sobą niepowiązane. Prowadzenie fundacji rządzi się dokładnie takimi samymi prawami, jak prowadzenie innej działalności. Mam wrażenie, że to się zawsze sobie przeciwstawia, a przecież moje doświadczenie mogę wykorzystywać na innych polach. Jeżeli ktoś uważa, że to są jakieś "granty" i cena za milczenie, niech po prostu - raz jeszcze to powiem - sprawdzi dokładnie, czy milczałam. Zebraliśmy wtedy milion podpisów. No błagam.

Nie może pan. Chyba pan żartuje. Może jeszcze mam powiedzieć, jaki mam kredyt?

A pan z czego?

To dobra praca, czy słaba?

To takie pytania…

Mogę powiedzieć tak: żyję uczciwie (śmiech)
.

Może pan pytać o majątek, o dochody, ale ja nie pełnię takiej funkcji, która wymagałaby ich ujawniania ani składania oświadczenia majątkowego.

Panie redaktorze, to z czego żyję ja i moja rodzina, jest moją prywatną sprawą. Nie zamierzam się spowiadać z dochodów.

Żyję uczciwie.

Nie, po prostu dbam o swoją prywatność.

Gdybym mogła stanowić prawo w Polsce jednoosobowo, dałabym każdemu dziecku prawo do życia, walczyłabym z ideologią LGBT, obniżyłabym podatki, dbała o wolność osobistą i o własność prywatną.

Uważam, że w Polsce za gwałt powinien być karany gwałciciel, a nie ofiara, którą jest dziecko poczęte z gwałtu. A warunkiem posiadania prawa do własności i wolności jest prawo do życia. Bez prawa do życia nie ma innych praw. To się wszystko uzupełnia.