Borowik złotopory. Grzyb, którego można spotkać w niemal każdym lesie
Wrzesień i październik to miesiące, podczas których następuje szczyt sezonu na grzyby. W tym czasie znaleźć można wiele smacznych i okazałych owocników. Wśród najbardziej pospolitych odmian znajduje się borowik złotopory. Można spotkać go nie tylko w iglastych i liściastych lasach, ale również w parkach. Jak wygląda i czy jest jadalny?
Po zebraniu grzybów warto jak najszybciej zająć się ich przyrządzeniem. Jeśli któryś z nich zbudza wątpliwość co do jego jadalności, lepiej nie ryzykować. Swoje okazy do można zanieść do najbliższej stacji sanitarno-epidemiologicznej, aby ich oceną zajęli się specjaliści. Pracujący tam grzyboznawcy i klasyfikatorzy grzybów nieodpłatnie sprawdzą, czy zebrane owocniki są jadalne, czy też nie.
Borowik złotopory. Występowanie
Borowik złotopory jest jadalnym grzybem pospolitym. Występuje w lasach iglastych i liściastych, ale nierzadko można spotkać go również w parkach. Najczęściej znaleźć go znaleźć go pod dębem, bukiem lub sosną zwyczajną. Jest rozpowszechniony na całej półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego. Do koszyka grzybiarzy trafia w okresie od czerwca do listopada. Owocnik ten jest znany pod wieloma innymi nazwami. Najczęściej spotykanymi są:
- borowik złotawy
- czerwona noga
- podgrzybek złotopory
- złoty grzyb
- grzyb zającowy
- grzyb zajęczny
Podgrzybek złotopory. Jak wygląda?
Grzyb ten może osiągać wielkość od 3 do 10 cm. Kapelusz owocnika ma zazwyczaj kolor brązowy, żółtobrązowy, oliwkowy lub bordowy i jest pokryty suchą, matową warstwą. Kształt kapelusza u młodych borowików złotawych przybiera formę półkolistą. Natomiast wraz ze wzrostem, starsze osobniki stają się płaskie i bardziej zapadnięte. Wraz z wiekiem oraz w okresach suszy skórka kapelusza pęka na mniejsze poletka i w spękaniach widoczny zaczyna być białawy albo czerwonawy miąższ. Na spodniej stronie kapelusza rurki młodych owocników posiadają jasny, żółty odcień. Z kolei starsze grzyby zmieniają kolor na bardziej zielony. Walcowaty, bordowy trzon może mieć grubość około 2 cm.
U młodych owocników miąższ jest twardy i żółtawy, u starszych osobników staje się coraz bardziej wodnisty i miękki. Przez co grzyb ten szybciej ulega rozkładowi i pleśnieje. Miąższ po przecięciu może stać się siny. Podgrzybek złotawy jest grzybem jadalnym o mało wyczuwalnym zapachu i nieco kwaskowym, niezbyt wyszukanym smaku. Z tego względu najlepiej nadaje się do zup i sosów, najlepiej w połączeniu z innymi gatunkami grzybów.
Borowik złotopory. Do jakich grzybów jest podobny?
Podgrzybek złotawy można pomylić z podgrzybkiem zajączkiem, który również jest jadalny. Różnicą między owocnikami jest to, że kapelusz podgrzybka zajączka nie pęka podczas suszy, a jego miąższ sinieje pod wpływem uszkodzeń. Inne podobne (jadalne) odmiany to podgrzybek oprószony oraz podgrzybek obciętozarodnikowy.
