Ptasia grypa
O ptasiej grypie zaczęło się mówić w 1997 r., jednak prawdziwa epidemia wybuchła sześć lat później w Azji. W 2003 r. zginęło od wirusa lub zostało zabitych przez hodowców ok. 100 mln sztuk drobiu. Rok później nastąpił nawrót epidemii, która tym razem oprócz Azji dotknęła również Europę i Afrykę. Wszędzie wybito wielomilionowe stada ptactwa, a strach przed ptasią grypą uderzył po kieszeni sprzedawców drobiu. Jego sprzedaż znacznie spadła.
Najgroźniejszym szczepem wirusa okazał się szczep H5N1, który najprawdopodobniej wyewoluował na ogromnych azjatyckich fermach na skutek m.in. nienaturalnego zagęszczenia hodowanego drobiu i złych warunków sanitarnych. Szczep ten atakuje również ludzi, w wyniku kontaktu z chorymi ptakami, ich wydzielinami lub odchodami (nie można się jednak zakazić przez zjedzenie gotowanego, pieczonego czy smażonego drobiu – wirus H5N1 ginie w temperaturze 70 st. C). U ludzi powoduje objawy podobne do tych, które występują w przypadku pospolitej grypy, czyli: gorączkę, kaszel, ból gardła i mięśni; w poważniejszych przypadkach może dojść do zapalenia płuc i problemów z oddychaniem, co może prowadzić do śmierci.
Według danych WHO w latach 2003-2009 z powodu ptasiej grypy zmarły 262 osoby na 440 zgłoszonych zachorowań. Większość przypadków śmiertelnych zanotowano w Azji.