Ziobro kontra klika sprawiedliwości

Zbigniew Ziobro po prostu naruszył - jak kilka lat temu Lech Kaczyński, gdy został szefem resortu sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka - ponadpartyjne układy i mafijno-przestępcze interesy. To te interesy i układy spowodowały, że Polska wciąż jest w czołówce europejskich statystyk dotyczących najgorszych praktyk wymiaru sprawiedliwości.

Gdy Ziobro opowiedział się po stronie ofiar, a nie przestępców, po stronie prymatu prawa do sprawiedliwości zamiast prawa do resocjalizacji przestępców, został uznany za wroga publicznego numer jeden. W niepamięć poszły urazy prawniczej i inteligenckiej warszawki oraz krakówka, które utworzyły wspólny front przeciwko Ziobrze. To dowodzi tylko, jak silne były interesy, które naruszył.

Bunt trzeciej władzy?

Ziobro zakwestionował prawniczy geniusz polskiej profesury. Bo skoro prawnicy są tacy wybitni (w niektórych mediach określenia "wybitny" i "profesor prawa" są synonimami), to dlaczego napisane przez nich kodeksy są tak niedoskonałe. A są, skoro jesteśmy krajem najczęściej w Europie zmieniającym przepisy procedury karnej. Kodeks postępowania karnego (jego ojcem jest główny obecnie wróg ministra Ziobry, prof. Stanisław Waltoś) był w ciągu ostatnich kilku lat nowelizowany aż 25 razy, a tylko jedna ze zmian zawierała 250 poprawek!

Mamy nie tylko złe prawo, ale i wielu złych sędziów, objętych tak szerokim immunitetem, jakiego nie mają ich koledzy w żadnym kraju Europy. W historii III RP było kilkadziesiąt głośnych spraw, w których w roli czarnych charakterów występowali sędziowie. Na jaw wychodziły ich powiązania ze zorganizowanymi gangami, łapówkarstwo, a czasem zwykła pazerność. I właściwie żadna z tych afer nie została do końca rozliczona.

Nic dziwnego, że gdy Zbigniew Ziobro ogłosił chęć ograniczenia immunitetu, odebrania sędziowskiej korporacji decyzji w sprawach dyscyplinarnych czy rozliczania z efektów pracy, został nazwany "zamordystą" i "stalinistą". Tymczasem chodzi wyłącznie o normalność w wymiarze sprawiedliwości. I o walkę z patologami. - Znane są mi przykłady adwokatów, notariuszy, a nawet prokuratorów i sędziów uwikłanych w przestępcze układy. Chcę być tym, któremu uda się przeciąć ten wrzód i przywrócić Polakom wiarę w sprawiedliwość - mówi "Wprost" Zbigniew Ziobro. Nic dziwnego, że tego typu deklaracje wywołały bunt w środowisku sędziów i profesorów prawa, swego rodzaju wojnę państwa prawników przeciw państwu prawa.

Front pierwszy: korporacje

Co wywołało furię prawników? Sąd w Gliwicach wydał wyrok, który zwalniał właściciela katowickiej hali targowej z obowiązku odśnieżania dachu. Najprawdopodobniej pod ciężarem nie usuwanego śniegu dach się zawalił, zabijając 65 osób. Minister sprawiedliwości skrytykował orzeczenie, a wobec sędziego, który je wydał, rozpoczął postępowanie dyscyplinarne. Krajowa Rada Sądownictwa oburzyła się... ministerialną krytyką owego orzeczenia. Nie tym, że było ono niezgodne z prawem, nielogiczne i może być tragiczne w skutkach. Kilka dni później 375 osób, w tym ponad 100 profesorów, głównie prawa, opublikowało kuriozalny "Apel środowisk prawniczych". Przedrukowany w największych polskich gazetach i cytowany w mediach elektronicznych, komentowany był prawie wyłącznie przez jego sygnatariuszy. Jest to radykalny atak na ministra Zbigniewa Ziobrę i jego projekt reformy wymiaru sprawiedliwości.

"Zarówno język, jak i sposób działania obecnych władz przypominają łudząco czasy PRL" - piszą autorzy apelu. Na poparcie tego sformułowania, które jest więcej niż potępieniem, mają jeden przykład: odwołanie prof. Stanisława Waltosia ze stanowiska przewodniczącego Komisji Kodyfikacji Prawa Karnego. Dlaczego minister nie może zmienić składu komisji, która przygotowuje dla niego projekty? Tego z apelu się nie dowiemy. Profesor Waltoś nie podzielał poglądów ministra na prawo, którego reforma była jednym z najważniejszych elementów programu wyborczego PiS. Nic więc dziwnego, że ten mianował na to miejsce kogoś innego, a zasługi prof. Waltosia nie mają tu nic do rzeczy.

Dziennikarze "Wprost" odkryli, kto był inicjatorem apelu prawników. Okazuje się, że była nim... prof. Ewa Łętowska, była rzecznik praw obywatelskich, a obecnie sędzia Trybunału Konstytucyjnego. Jak to możliwe, że sędzia buntuje kolegów przeciwko własnemu ministrowi? - Można występować raz jako sędzia, a raz jako niesędzia. W tym wypadku wystąpiłam jako wiceprzewodnicząca Komitetu Nauk Prawnych - tłumaczy "Wprost" prof. Łętowska. I dodaje: - Gdybym nie była sędzią, tobym się pod tym apelem... podpisała.

Front drugi: autorytety

Można odnieść wrażenie, że sygnatariusze apelu kwestionują fundament demokracji, który polega na tym, że społeczeństwo za pośrednictwem swoich przedstawicieli tworzy prawa, a prawnicy mogą w tej kwestii jedynie służyć mu pomocą. Prawnicy podpisani pod apelem zdają się sądzić, że prawo winno się znajdować wyłącznie w ich kompetencji. "Wyrażamy głębokie zaniepokojenie zarówno formą, jak i treścią zmian wprowadzanych w prawie karnym i wymiarze sprawiedliwości. W naszym przekonaniu działania te ignorują rzeczywistą sytuację w kraju, a także dorobek nauki - wprowadzają opinię społeczną w błąd, są uzasadniane demagogicznie, a w efekcie psują prawo i naruszają zasady państwa prawnego" - napisali profesorowie.

Wypominając ministrowi sprawiedliwości metody rodem z PRL, podpisane pod listem prawnicze autorytety zapominają, że to właśnie kilkunastu sygnatariuszy tego listu tworzyło PRL-owski system prawny. Przykładem choćby prof. Wiesław Skrzydło. Ten konstytucjonalista w pierwszej połowie lat 80. pełnił funkcję sekretarza KW PZPR w Lublinie. Zanim dostąpił tego zaszczytu, spod jego pióra wyszły takie dzieła, jak "Kierownicza rola PZPR w społeczno-politycznym modelu gminy".

Dowodzi on w nim, że "Polska Zjednoczona Partia Robotnicza jako przewodnia siła narodu wytycza kierunki rozwoju i ustala zasady, na jakich winna być oparta struktura organów państwowych". Wśród sygnatariuszy protestu jest również prof. Jan Baszkiewicz. W bogatym dorobku naukowym tego historyka znajduje się wstęp do "Wojny domowej we Francji" Karola Marksa. Kończy go taka konkluzja: "Niech lektura pięknego tekstu Marksa utwierdza nas w tej moralnej solidarności z komunardami Paryża".

Wśród przeciwników ministra Ziobry jest związany z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie prof. Antoni Pieniążek, ostatni przewodniczący wojewódzkiej rady narodowej w Lubelskiem. Na początku lat 90. znalazł się on w radzie Pierwszego Komercyjnego Banku, założonego przez Davida Bogatina, biznesmena, którym interesowały się UOP, Interpol oraz amerykański wymiar sprawiedliwości. Wokół Bogatina skupiła się wtedy cała śmietanka komunistycznego establishmentu Lublina.

Inny podpisany pod apelem prawnik z UMCS to prof. Lech Antonowicz, który w latach 80. pełnił funkcję dziekana wydziału prawa i administracji. W historii uniwersytetu zapisał się m.in. związkami z SB. Dla jednego z pracowników znajomość z Antonowiczem skończyła się usunięciem z uczelni. - Wyciągnął mnie z egzaminu, który akurat przeprowadzałem. Zaprowadził do swojego gabinetu, gdzie czekało już czterech funkcjonariuszy. Oskarżono mnie o posiadanie maszyn poligraficznych, a mój pokój został bezprawnie przeszukany. Tydzień później wyleciałem z pracy - wspomina chcący zachować anonimowość były asystent - piszą Bronisław Wildstein i Grzegorz Pawełczyk w tygodniku "Wprost" - piszą Bronisław Wildstein i Grzegorz Pawełczyk we współpracy z Michałem Krzymowskim i Ewą Ornacką w tygodniku "Wprost".