Jej imieniem nazwano jeden z kraterów na Wenus
Wanda Landowska była jedną z najsłynniejszych klawesynistek świata, pianistką i kompozytorką. Urodziła się w Warszawie w 1877 r., studiowała w Warszawie oraz w Berlinie u Henryka Urbana - nauczyciela m.in. Ignacego Paderewskiego, koncertowała na całym świecie. Marzyła o skonstruowaniu instrumentu dokładnie takiego, na jakim grywał Jan Sebastian Bach. Dążąc do uzyskania ideału, opracowała własny projekt klawesynu i przedstawiła go firmie "Pleyel", która zbudowała instrument specjalnie dla niej. Zyskała sobie sławę na całym świecie, dając koncerty w Europie, Azji, Afryce i obu Amerykach, wielbicielem jej talentu był sam Lew Tołstoj.
W 1899 r. poznała Henryka Lwa, polskiego pisarza i etnografa, który pomógł jej przy pisaniu książki "Musique ancienne" i z którym wzięła ślub w Paryżu w 1900 r. Związek z Henrykiem miał dla Landowskiej jednak charakter drugoplanowy. Sama zatrudniła pokojówkę, która stała się zarazem kochanką męża. Taki układ im odpowiadał, jako że Landowska była orientacji homoseksualnej.
W lipcu 1927 r. we Francji, w Saint-Leu-la-Foret założyła L'Ecole de Musique Ancienne (szkołę muzyki dawnej). W latach 30. poznała Denise Restout, która stała się jej życiową partnerką. W 1939 r. wraz z Restout uciekły na południe Francji, pozostawiając w Paryżu kolekcję instrumentów muzycznych i muzykaliów, które we wrześniu 1940 r. zostały w 54 skrzyniach wywiezione przez Niemców do Berlina. W roku 1941 r. przedostały się do USA. Tam Landowska koncertowała, dawała lekcje i kontynuowała pracę nad nagraniami. Na fortepianie nagrywała dzieła Mozarta i Haydna, na klawesynie Bacha. Zmarła w 1959 r. w Lakeville w Connecticut. Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej jeden z kraterów na Wenus został nazwany Landowska na cześć Wandy Landowskiej.