Mieszkają w namiocie nad Wisłą. Dzięki temu mężczyźnie ich życie może się zmienić

- Chciałbym zorganizować zbiórkę pieniędzy na przyczepę kempingową dla Kasi, Piotra i Arka. Z pewnością będzie to lepsze miejsce do spędzenia zimy niż namiot - Rafała zaczyna swoją wiadomość na Facebooku i dodaje: - jeszcze lepszym pomysłem byłaby jakaś działka z małym domkiem.

Rafał zapewnia, że pomoże trójcce przyjaciół wyremontować nowe lokum. - W okresie zimowym na pewno by bardzo dbali i pilnowali takiej działki – pisze.

Poza tym Kasia, Piotr i Arek potrzebują nowych ubrań i środków chemicznych. - Każda złotówka się przyda, nawet na paliwo które potrzebują do agregatu – dodaje.

Kasia, Arek i Piotrek "mieszkają" nad Wisłą od czterech lat. Kasia jeździ na wózku inwalidzkim i otrzymuje rentę, ale połowę musi wydać na leki. Poważne problemy zdrowotne ma również Piotr. Panowie zarabiają jak mogą, głównie zbierają puszki albo pracują dorywczo na budowie. Nie piją, nie kradną. Dbają o swoje "mieszkanie" jak mogą.

- Tam mamy garaż. Jest wózek inwalidzki, ubrania zimowe... - wymienia Kasia. - Garaż jest, ale samochodu jeszcze nie ma - mówi żartobliwie Arek. Domownicy pokazują na pierwszy namiot. W środku pełno jest maskotek, figurek, równo ułożonych książek. Nieopodal czeka kuchnia z najważniejszymi sprzętami: z lodówką, kuchenką mikrofalową, stosem naczyń.

Nie da się ukryć, ze oczkiem w głowie Kasi, Arka i Piotrka są trzy pieski, które wciąż domagają się pieszczot i zabaw. - One są zaszczepione, odrobaczone. My potrafimy sobie odmówić, by one miały dobrze. Okazujemy im tyle miłości, ale one dwukrotnie nam tą miłość zwracają - mówi Kasia, głaszcząc Maksia. - Bardzo o nie dbamy. Tak bardzo, że nie śpią na dworze - dodaje.

Dlaczego trójka z nadwiślańskiego obozowiska nie zdecyduje się na pobyt w ośrodku dla bezdomnych? - A kto mnie tam weźmie z psami? - odpowiada natychmiast Kasia. - Za żadne skarby ich nie zostawię, choćbym miała mieszkać tu od końca życia.

Jest jeszcze jeden istotny powód. - Ja mam 631 złotych zasiłku plus pielęgnacyjny, idąc do ośrodka, oni mi zabierają połowę z tego. Zostaję mi około 300 złotych mi zostaje, z czego muszą jeszcze opłacić leki. A co dalej? - Ja nie mam najmniejszej ochoty, żeby ktoś na mojej biedzie sie wzbogacił - oburza się kobieta.

Panowie, którzy dotychczas tylko przysłuchiwali się rozmowie, przy temacie ośrodka wyraźnie się ożywili. - Byłem w niejednym ośrodku. Papierosów nie można palić, nie mowy o kawie, dadzą mi jedynie zupę i to taką, że nawet moje psy, by jej nie zjadły. I jeszcze mam dla nich pracować! - oburza się Arek. - A gdy nie ma się pieniędzy na zapłatę dla ośrodka to już od siódmej trzeba wyjść i wrócić dopiero wieczorem. I co wtedy? Tułać się po noclegowniach? Tu mamy ogrzewanie, telewizor, tu jest lepiej niż w ośrodku - dodaje Piotrek.

Do Kasi, Arka i Piotrka często przychodzą wolontariusze, ale pytają jedynie, czy czegoś nie trzeba. Później znikają albo pojawiają się kolejni. Od czasu do czasu zajrzy straż miejska albo policja. - Ale, co oni mogą zrobić? Nie mają obowiązku nam pomagać - przyznaje Kasia.

Jedyna osoba, która zajęła się trójka bezdomnych była Ela Stec-Michałowska, pracowniczka socjalna. - Jest moją przyjaciółką i aniołem stróżem - powtarza ciągle Kasia. I opowiada, o tym jak pani Elżbieta pomogła załatwić zasiłek, zmusiła do badań i późniejszego leczenia.

Teraz do pomocy przyłączył się Rafał, a wraz nim dziesiątki osób, które skrzyknął w Internecie. - Pan Bóg chyba mi tego Rafałka zesłał. Młody mężczyzna, atrakcyjny... mógłby chodzić po pubu, do kina zająć się rozrywką, a wolał zająć się takimi ludźmi jak my. Ja w taki cud nie wierzyłam - opowiada Kasia. - Ach, dajcie już spokój z tym "Rafałkiem" - macha ręką młody mężczyzna.

To jednak nie wszystko. Historia Kasi, Arka i Piotrka dotarła również do Piotra Ikonowicza, działacza społecznego, który obiecał reprezentować przyjaciół w sprawie przyznania mieszkania socjalnego. Miał dzwonić w tej sprawie do wiceprezydenta Michała Olszewskiego.

- Daj Boże to mieszkanie. Wtedy będę miała jak w bombonierce, po prostu zamknę się tam na cztery spusty... - mówi rozmarzona Kasia. - To będzie najszczęsliwszy dzień w moim życiu - dodaje.

- Nie boi się Pani, że długo będziecie czekać na przyznanie lokum? - pyta reporterka WawaLove.pl - Będąc tu cztery lata, to czekanie rok na mieszkanie to jest dla nas pestka. Ale, pan Ikonowicz obiecał nam, że nastepną zimę na pewno nie pedzili w namiocie. Trzymam za slowo - odpowiada pewnie Kasia.

*Przeczytaj też: Tak wygląda kładka, która połączy prawą i lewą stronę Warszawy *