"Mu­sia­łam wy­brać! I wy­bra­łam: mi­łość"

"Już po krót­kim cza­sie wie­dzia­łam, że chcia­ła­bym dać jej wszystko, o czym ma­rzy­ła, cze­go pra­gnę­ła, chcia­łam sama być jej ma­rze­niem. Cał­kiem zwa­rio­wa­łam na jej punk­cie. By­łam jej chłopcem, przy­ja­cie­lem i przy­ja­ciół­ką, po­żą­da­łam jej, ale tak­że zazdro­ści­łam bar­dzo. Za­zdro­ści­łam ko­bie­co­ści. Chwi­la­mi wręcz utoż­sa­mia­łam się ze Śnie­żyn­ką. Ży­łam jej ży­ciem. Chło­nę­łam jej ko­bie­cość. Tu­li­łam się do niej. By­ły­śmy jed­ną du­szą. Skow­ron­ki, pa­puż­ki, kot­ki".

Ona jed­nak wi­dzia­ła w niej tyl­ko Krzyś­ka. Dopiero po ośmiu latach bycia razem opowiedziała jej wszyst­ko, ale w postrzeganiu Śnieżynki nic się nie zmieniło. "By­łam wprost upo­jo­na mi­ło­ścią. Blisko­ścią, któ­rej do tej pory tak bar­dzo mi bra­ko­wa­ło. Po raz pierwszy w ży­ciu nie czu­łam się sa­mot­na. Jej świat, jej ko­bie­cy świat stał się moim świa­tem. Mimo bra­ku Ani mię­dzy nami wiedziałam, że nie mu­szę ni­cze­go uda­wać i grać. Mu­sia­łam wybrać! I wy­bra­łam: mi­łość. Mi­łość była waż­niej­sza od Ani".

Nie wi­dzia­ła przed sobą in­nej moż­li­wo­ści, więc roz­po­czę­ła grę z życiem. My­śla­ła, skoro ja­koś do tej pory da­wa­ła radę, po­ra­dzi sobie z tym tak­że w przy­szło­ści. "To nie wró­ci. Musi mi­nąć! Da się opa­no­wać, za­ha­mo­wać. Dla na­szej mi­ło­ści, bo prze­cież tak bar­dzo ko­cham. Bo pra­gnę żyć nor­mal­nie. A więc mu­szę ze­pchnąć Anię w mrok nie­świa­do­mo­ści, nie­od­czu­wa­nia. Za­bić ją w imię mi­ło­ści. Dziś wiem, że to był błąd" - czytamy w "Mam na imię Ania".