W Polsce nie mogła zrobić operacji wytworzenia waginy

"Kie­dy po kon­sul­ta­cjach wró­ci­łam do dok­to­ra, do­wie­dzia­łam się, że ze wzglę­du na mój obec­ny stan zdro­wia od­ra­dza mi siedmiogodzinną ope­ra­cję SRS. Za­le­cił pod­le­czyć się i do­pie­ro wrócić, bo ry­zy­ko, jego zda­niem, było zbyt duże. By­łam bar­dzo zawie­dzio­na. Istot­nym ele­men­tem kosz­tu ca­łe­go przed­się­wzię­cia były, opła­co­ne już prze­cież, po­dróż i dwu­ty­go­dnio­wy po­byt w Tajlandii. Wspól­nie z dok­to­rem po­sta­no­wi­li­śmy więc, że za­bieg obej­mie po­więk­sze­nie pier­si i drob­ną ko­rek­tę twa­rzy. Mia­ło się to od­być w cza­sie jed­ne­go znie­czu­le­nia. W ten spo­sób zo­sta­łam skaza­na przez los na dal­szą nie­pew­ność co do za­sad­ni­czej operacji. Ta nie­pew­ność zna­la­zła swój fi­nał mniej wię­cej dwa lata póź­niej, już w Eu­ro­pie" - opowiada.

W 2011 r. Anna Grodzka kandydowała w wyborach do sejmu. Na liście wyborczej Ruchu Palikota w okręgu krakowskim zajęła pierwsze miejsce. Została tym samym pierwszą w Polsce i Europie osobą publicznie ujawniającą swój transseksualizm, którą wybrano do parlamentu na szczeblu krajowym.

Fragmenty autobiografii Anny Grodzkiej "Mam na imię Ania" publikujemy dzięki uprzejmości wydawnictwa W.A.B.

(js)