Józef Struś. Polski lekarz, do którego w kolejkach ustawiała się cała szesnastowieczna Europa

Zabiegali o niego europejscy władcy. Był jednym z najgenialniejszych polskich umysłów. Józef Struś nie tylko leczył. Prowadził rewolucyjne badania nad tętnem. Urodził się w 1510 roku w Poznaniu. Medycynę studiował najpierw na Akademii Krakowskiej, następnie wyjechał do Padwy, gdzie pod koniec 1535 roku, w wieku 25 lat, uzyskał tytuł doktora i profesora nadzwyczajnego medycyny teoretycznej. W tym włoskim mieście rozpoczął praktykę lekarską, podczas której zajmował się badaniem ludzkiego tętna i układu krwionośnego. Do Polski Struś wrócił w 1537 roku. Sławę zyskał, gdy Zygmunt I Stary poprosił go, by zajął się chorą córką, Izabelą Jagiellonką. Polski lekarz wyleczył ją, a w ramach wdzięczności i uznania trafił na dwór węgierski. W 1542 roku w Poznaniu wybuchła epidemia dżumy. Struś odważnie pomagał chorym i potrzebującym. Badał ich i podawał im lekarstwa, ryzykując własnym życiem. W 1568 roku znów rozszalała się epidemia dżumy w Poznaniu, ale tym razem Józef Struś również zachorował i zmarł.