Powstanie berlińskie '53
Osiem lat po wkroczeniu Armii Czerwonej do Berlina i cztery lata po podzieleniu miasta (jak i całych Niemiec) na zachodnią i wschodnią część, berlińczycy wyszli na ulice. Mieszkańcy stolicy Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD) jako pierwsi wystąpili przeciwko komunistycznym władzom.
W 1953 roku kraj borykał się z kryzysem ekonomicznym, a śmierć Stalina, który trzymał cały blok wschodni żelazną pięścią, nie przyniosła odwilży. Ludność powiedziała "dość", gdy rząd nakazał zwiększenie wydajności pracy o kolejne 10% - bez podniesienia płac. Pierwsi zastrajkowali robotnicy ze stolicy. Ruszyła lawina. W połowie czerwca strajkowało już 167 miejscowości. Moskwa musiała zareagować. 17 czerwca 1953 na ulice Berlina Wschodniego wyjechały radzieckie czołgi - co później stało się stałym scenariuszem tłumienia wolnościowych zrywów. Powstanie upadło. Ponad 300 osób przypłaciło je życiem.