W drodze do ''ostatecznego rozwiązania''
Od października 1940 r. w Warszawie istniała tzw. ''dzielnica żydowska'', czyli utworzone przez niemieckie władze okupacyjne getto. Mogli w niej mieszkać tylko Żydzi, natomiast Polakom polecono przeniesienie się do innych części miasta. Całość ogrodzono murem. Operacja tworzenia gett na okupowanych terytoriach była wstępem do tzw. ''ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej''. Swój makabryczny finał znalazła ona w komorach gazowych niemieckich obozów zagłady.
22 lipca rozpoczęła się ''Aktion Reinhardt'' - planowa operacja, której celem była likwidacja ludności żydowskiej w Generalnym Gubernatorstwie, jednostce administracyjnej utworzonej z okrojonych ziem II Rzeczpospolitej. Częścią tych działań była tzw. ''Grossaktion in Warschau'' - likwidacja getta warszawskiego. Gromadzonych na Umschlagplatz Żydów kierowano w ostatnią podróż do Treblinki, gdzie czekała ich śmierć.
W kwietniu 1943 r. Żydzi doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że gotuje im się najgorszy los. W porozumieniu, dwie największe organizacje żydowskiego oporu w getcie - Żydowska Organizacja Bojowa i Żydowski Związek Wojskowy - zdecydowały się na zbrojne wystąpienie.