Odcięto mu głowę i nabito na pal
Św. Wojciech (ur. ok. 955) był pierwszym polskim męczennikiem. Patron Polski pochodził z książęcego rodu czeskich Sławnikowiców, spokrewnionego przez Dąbrówkę z dynastią Piastów, był biskupem Pragi. W końcu 996 r. przybył do Polski, aby podjąć misję wśród pogańskich Prusów.
Zginął w 997 r. podczas prób podjęcia pracy misyjnej, zabity przez pogańskiego kapłana. Został uderzony toporem lub włócznią w serce, ciału odcięto głowę i nabito na pal wyrazem hańby. Jego towarzyszy oszczędzono i odesłano do Polski. Głowę z pala zdjął potajemnie i przewiózł do Gniezna nieznany Pomorzanin. Wkrótce potem Bolesław I Chrobry wykupił resztę ciała Wojciecha na wagę złota i rozkazał pochować w Gnieźnie.
W 999 r. papież Sylwester II dokonał jego kanonizacji. W 1000 r. utworzono w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. W tymże roku odbył się słynny zjazd gnieźnieński, na który - z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha - przybył m.in. cesarz Otton III.
(js)