Minister Błaszczak walczy z wrogiem. Słownie [OPINIA]

Sytuacja była dość kuriozalna: mieszkańcy Białowieży, pomiędzy łykiem kawy a kęsem kanapki, dostrzegli białoruskie śmigłowce. Na co cały majestat państwa odpowiedział, że to niemożliwe, że się ludziom przewidziało, że co prawda śmigłowce mogły lecieć, ale po białoruskiej stronie, a nie po polskiej.

Okazało się jednak, że ludzie dobrze widzieli i że naprawdę po polskiej stronie latali Białorusini.

Błąd w przekazie

Przypomnijmy fakty. Posłużmy się tu oficjalnym komunikatem Ministerstwa Obrony Narodowej.

1 sierpnia 2023 r. doszło do naruszenia polskiej przestrzeni powietrznej przez dwa śmigłowce białoruskie, które realizowały szkolenie w pobliżu granicy. O szkoleniu strona białoruska informowała wcześniej stronę polską. Przekroczenie granicy miało miejsce w rejonie Białowieży na bardzo niskiej wysokości, utrudniającej wykrycie przez systemy radarowe.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

"Dlatego też w porannym komunikacie Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych poinformowało, że polskie systemy radiolokacyjne nie odnotowały naruszenia polskiej przestrzeni powietrznej" - informuje MON.

I dodaje, że Mariusz Błaszczak, minister obrony narodowej oraz przewodniczący Komitetu ds. Bezpieczeństwa Narodowego i Spraw Obronnych, polecił zwiększyć liczbę żołnierzy na granicy i wydzielić dodatkowe siły i środki, w tym śmigłowce bojowe.

O incydencie zostało poinformowane NATO.

Tyle fakty, czas na interpretację.

Po pierwsze, nie stała się żadna tragedia. Co więcej, ci, którzy rozdzierają szaty nad nieudolnością polskiego wojska, żyją w złudnym przekonaniu, że państwo jest w stanie 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, 365 dni w roku ochronić każdy skrawek swojego terytorium przed jakąkolwiek niepożądaną ingerencją. Takich państw nie ma, więc Polska też nie jest w stanie tego zrobić.

Po drugie, warto zachować spokój i złapać trzy oddechy, zanim się zakrzyknie "ZESTRZELIĆ ICH!". Raz, że zestrzelić ciężko i najprawdopodobniej trzeba by już strzelać po stronie białoruskiej, a dwa - czy naprawdę chcemy brać udział w regularnej wojnie z tego względu, że białoruski reżim postanowił nas sprowokować?

Po trzecie jednak: tak jak przyjmuję, że nic strasznego się nie wydarzyło, tak fatalnie oceniam sposób zarządzania informacją polegający na tym, że przedstawiciele państwa jeszcze nie znają szczegółów, a już zaprzeczają. Nie buduje to zaufania ani do wojska, ani do rządzących polityków. Podobnie było przecież z rakietą, która niepostrzeżenie wleciała do Polski, a wydarzenie doprowadziło do otwartego sporu pomiędzy ministrem Błaszczakiem a żołnierzami.

Nie jestem specjalistą od uzbrojenia, zatem nie znajdziecie ani jednego mojego tekstu, w którym bym się mądrzył, że należy kupić czołg A, a nie B, bądź karabin C, zamiast D.

Wiem i widzę za to, że dyskusja o bezpieczeństwie Polski została przez rządzących sprowadzona do tego, że kupujemy dużo uzbrojenia i zwiększamy liczebność wojska. Mariusz Błaszczak mówi o tym w ten sposób, że można odnieść wrażenie, iż już teraz, właśnie w tym momencie, stajemy się militarną potęgą. Dość oczywiste i wcale niewstydliwe stwierdzenie, że to proces, który potrwa dziesięciolecia, jest chowane za zdaniami o zapewnianej polskim obywatelstwom przez słuszne decyzje rządzących mocarstwowości.

Jeśli bowiem Mariusz Błaszczak opowiada o polskiej obronie przeciwlotniczej w samych superlatywach w kontekście tego, jaka ta obrona przeciwlotnicza będzie za iks lat, a nie mówi o tym, jaka jest dzisiaj, ciężko dziwić się Polakom, których zaskakuje, że białoruskie śmigłowce po prostu wlatują w polską przestrzeń powietrzną.

Do tego jako obywatel lepiej bym się też czuł, gdybym nie był traktowany przez rządzących jak idiota, który nie musi wiedzieć, co kupujemy i za ile.

O tym, że Polska chce zapożyczyć się w Korei Południowej na 100 mld zł na zakup uzbrojenia, dowiedzieliśmy się z dziennika "The Korea Times".

Wolałbym się tego dowiedzieć od przedstawicieli polskiego rządu.

I nie kwestionowałbym tej decyzji z prostego powodu: jak 99,99 proc. Polaków nie umiem ocenić tego, czy sprzęt, który kupujemy, jest wart takich pieniędzy, i czy właśnie tego rodzaju uzbrojenia potrzebujemy.

Chodzi mi o coś innego: o przejrzystość. Jeśli zaś ktoś twierdzi, że przy zakupach uzbrojenia ta jest niewskazana, to uprzejmie przypominam, że mówię o tych informacjach, które i tak przekazali koreańscy dziennikarze, a po nich powielili dziennikarze polscy.

W ostatnich miesiącach jednym z najbardziej przerażających tekstów, jakie przeczytałem, była publikacja Łukasza Maziewskiego na temat polskiej obrony cywilnej. A właściwie jej braku.

"Przepisów nie ma, bo te istniejące niedawno zniesiono, a nowych nie uchwalono. A jak nie ma przepisów, to nie ma pieniędzy. W Polsce w roku 2023 obrona cywilna - już tylko z nazwy i na 'nielegalu' - opiera się na strażakach" - napisał w kwietniu 2023 r. Maziewski.

I dalej wyjaśniał, że obrona cywilna to nie żołnierz z karabinem. Obroną Cywilną Kraju (OCK) nazywamy system, który w czasie wojny ma zajmować się m.in. ochroną ludności, zakładów pracy, zabezpieczaniem dóbr kultury czy ratowaniem i udzielaniem pomocy rannym. W czasie pokoju OCK ma współdziałać np. w zwalczaniu skutków klęsk żywiołowych i katastrof.

Stworzenie dobrze funkcjonującego mechanizmu obrony cywilnej jest mało widowiskowe, ale konieczne. Ciężko się tym pochwalić na konferencji prasowej. Ciężko znaleźć odpowiednie tło dla przemawiającego ministra w postaci śmigłowca lub czołgu. Ale, najzwyczajniej w świecie, warto.

Tymczasem regularnie dostajemy kolejne niewybitne spektakle, które sprowadzają się do tego, że lada moment będziemy potęgą. A kto ma jakiekolwiek wątpliwości, ten wróg ojczyzny.

Patryk Słowik jest dziennikarzem Wirtualnej Polski

Napisz do autora: Patryk.Slowik@grupawp.pl