Magda Gessler: to jest czas, kiedy sprawy polityczne powinny być wyciszone

Magda Gessler: Taka już jestem (śmiech).

Dla mnie święta to cała masa obowiązków. I to trochę inaczej wygląda niż u innych.

Bardzo źle, że jesteśmy tak zabiegani. I że nie przygotowujemy się do tych świąt przez cały miesiąc, od adwentu. Gdyby ten właśnie czas traktować jako święty, oczyszczający i pobudzający nas do tego, żeby te święta były najpiękniejsze i najlepsze, to wtedy byłoby naprawdę fajnie. My, Polacy robimy wszystko na ostatnią minutę. I to chyba jest ten stres.

Trochę schizofrenicznym. Którego ciągle dopadają jakieś nieszczęścia. I to bardzo burzy jakby radość świąt.

Jak pani wparowuje w kolejne miejsce w ramach "Kuchennych rewolucji", to od razu wie, z jakim problemem będzie miała do czynienia?

Ja oczywiście wiem, natomiast wydobycie prawdy z ust właścicieli jest bardzo trudne. Bo przyznawanie się publiczne do własnych błędów, jest rzeczą niełatwą. Ciągle gramy jakąś rolę: wobec rodziny, męża, żony, współpracowników, dzieci, społeczeństwa, w którym żyjemy. I chcemy tę rolę utrzymać. Raptem te "Kuchenne rewolucje" tę rolę albo utrzymują, albo też rozkładają ją na łopatki.

Jesteśmy bardzo różni.

Jesteśmy niedoinformowani, zahukani. Wydaje nam się, że to jest sposób na życie. Jeżeli ktoś chce zrobić szybkie pieniądze, to niech otworzy budkę z kiełbaskami albo z rybą smażoną, ale nie restaurację, gdzie trzeba zatrudniać ludzi. Bo to jest pewna odpowiedzialność prawna, na którą jesteśmy zupełnie nieprzygotowani. A potem niespodzianki są naprawdę niebywałe.

W Polsce niezaprzeczalnie silniejsze są kobiety. Polska to kraj pięknych, silnych i zaradnych kobiet. I bardzo mnie to cieszy.

Chyba na to pytanie nie odpowiem. Zmienność nastrojów politycznych w Polsce jest tak ogromna, że wolałabym o tym nie mówić.

Polska to głównie Wałęsa i Wojtyła, w tym pozytywnym sensie. Resztę niech pani sobie sama dopowie.

Ciągle mnie czymś zaskakują. Tym, że nie widzą, że jako młodzi ludzie bardzo się postarzają. Brakuje im radości życia. Myślą, jak starzy. Dziwi mnie to, że się nie uczą, że mając restaurację nie szukają wzorców w innych restauracjach. Nie odwiedzają ich, nie obserwują, jak dobrze można karmić ludzi. Często nawet nie chce im się zajrzeć do internetu, poszukać nowych rozwiązań. Za mało się uczymy. Ale i tak jest dużo lepiej niż było kilka lat temu.

Karty są mniejsze. Pijemy wino, ale przede wszystkim piwo. Jesteśmy piwoszami.

Na pewno jemy mniej i zdrowiej. Na pewno myślimy, jakie to są produkty. Jesteśmy bardziej dociekliwi. Poprzez mój program "Kuchenne rewolucje" Polacy chcą wiedzieć, za co płacą. I czy powinniśmy w ogóle zapłacić.

Tak. Zmienia się na bardziej globalistyczną.

Polacy pokochali podróże, chętnie zwiedzają świat. Zaczęli szaleć także z kuchnią i to mnie smuci.

Jemy bardzo dużo sushi, pizzy, chińszczyzny. Z racji tego, że egzotyczne składniki często bywają drogie i nie dla każdego są dostępne, to przygotowujemy potrawy, które są "a’la". Natomiast ja bym chciała, by na stole wigilijnym królowały nasze polskie potrawy. Tradycja rodzinnej, uroczystej wieczerzy do tej pory była bardzo mocno zakorzeniona w polskich domach. To zwyczaj, który przetrwał niezmieniony od wielu wieków, od przyjęcia chrześcijaństwa. I nie chciałabym by nam nagle uciekł gdzieś za granicę.

Wiele tradycji uciekło nam w czasie niespokojnych czasów: wojen, powstań, zmian różnych grup politycznych. Teraz także mamy bardzo niestabilną sytuację. I to zarówno polityczną - nigdy nie możemy się spodziewać, co wymyślą nasi posłowie, jak i sytuację geograficzną. Znajdujemy się w samym centrum Europy, gdzie krzyżują się interesy państw regionu. Jesteśmy zagrożeni z każdej strony. Demokracja, którą się tak cieszyliśmy, też okazała się tylko pozorna.

I teraz, w sytuacji, kiedy naród czuje się niepewnie, Wigilia jest taką ostoją normalności, komfortu i zaufania. Każdy wie, jak powinna wyglądać. Chciałabym, że tak też zostało, bo to jedyna rzecz, która wiąże nas z przeszłością. I - mam nadzieję - także z przyszłością Polski.

Tak, jak pani sobie wyobraża. Dwanaście dań, obrus zaprasowany w gwiazdy, sianko pod obrusem, choinka do samego sufitu i wspaniały zapach tej choinki. Bardzo duże skupienie przed składaniem sobie życzeń. I w końcu dzielenie się opłatkiem z bliskimi. Cudowny, wspaniały czas…

Śledź w różnych postaciach, ryba po grecku, karp faszerowany po żydowsku, karp smażony w tempurze z kapustą z grzybami i antonówką albo szarą renetą, pierogi z kapustą. Oczywiście, nie może zabraknąć kompotu wigilijnego. I nieodzownego kisielu z żurawiny. Jest konieczny przy takiej ilości jedzenia (śmiech). Oprócz tego na kolacji u mnie królują słodkości: makowiec, piernik i ciasto drożdżowe.

Zawsze sama przygotowuję Wigilię dla całej mojej rodziny.

Nie wydaje mi się, by święta były na pokaz. Przynajmniej ja nie chcę w to wierzyć. Przecież to jedyne święta, które są tak rodzinne i wyjątkowe. Zwłaszcza dla dzieci. Jeśli ktoś spędza je na pokaz, to znaczy, że takie jest całe jego życie: na pokaz ma dom, samochód, a nawet rodzinę. Pewnie, że zdarzają się takie wyjątki, które ze wszystkiego robią wielkie show, także ze świąt. Ale większość Polaków chce po prostu mile spędzić czas w gronie najbliższych. Jeśli się dobrze znamy i kochamy, to co mamy pokazywać na siłę nowego? Ja przyjaźnię się z ludźmi, którzy traktują święta jako nieodzowną część ich życia, kultury. I czekają na ich wspólne celebrowanie nierzadko przez cały rok.

Taka Wigilia to wielkie nieszczęście. Zamiast rodzinnego ciepła, wokół stołu unosi się wroga atmosfera. Dlatego radzę takie kłótnie wyczyścić wcześniej. Bo nie da się w takim dniu udawać. Niby ktoś zachowuje się lepiej, ale ten lukier w każdej chwili może spłynąć i kłótnie mogą wybuchnąć w najmniej spodziewanym momencie. To się zdarza i nikomu takiej Wigilii nie życzę. Trzeba sobie wcześniej wybaczyć , bo wybaczenie jest podstawą. Albo nie siadać do wspólnego stołu.

Dla mnie ta magia trwa do 6 stycznia, do święta Trzech Króli. Dopóki pachnie, dopóki stoi choinka, świecą się lampki, jest pięknie. Nie da się nacieszyć sobą tylko w Wigilią i dwa dni świąteczne. Przecież potem wyczekujemy Sylwestra, składamy sobie życzenia w Nowym Roku. Ciągle siedzi się w kuchni i coś gotuje, piecze...

To jest czas, kiedy sprawy polityczne powinny być wyciszone, trochę obok. Skupmy się na rodzinach, bliskich, przyjaciołach. Niech ten czas, wyjątkowy i niepowtarzalny naładuje nas energią, radością, spokojem.

Niepokoi mnie obecna sytuacja. Czuję zagrożenie, tak jak większość Polaków. Nie mam komfortu, na co dzień żyjąc w kraju, w którym jest tak niestabilnie, tak chaotycznie. Tak nieprzewidywalnie. To wszystko bardzo źle wróży i nie pozwala Polakom poczuć harmonii i radości ze zbliżających się świąt.

Oni to przede mną ukrywają. Wydaje mi się, że u ludzi myślących przynależność do pewnej części kraju jest krępująca. Bo to nie jest tak, jak w Warszawie, gdzie spotykają się ludzie z różnymi preferencjami politycznymi. Te preferencje rozkładają się też na regiony. Ale nie są to poglądy wyrażane z dumą i oficjalnie.

Ja się czuję jak w średniowieczu.

Można podjąć próbę - wydaje mi się, że zawsze pomaga dobre polskie jedzenie, wzajemny szacunek i radość.

I żadnej perspektywy przed sobą. Ani smaku, ani radości, ani rodziny. Dlatego bardzo ważne jest, by osoba rządząca Polską miała przed sobą jakąś przyszłość. Powinna być radosna, mieć perspektywy inne niż lubość zemsty. Polityka wiąże się nie tylko z własnym widzimisię, z własnym egocentryzmem, ale losem milionów Polaków, z ich przyszłością. Martwi mnie, że osoby, które rządzą Polską, tej przyszłości nie mają. I zjeść chyba dobrze też nie lubią. Bo człowiek najedzony, to człowiek szczęśliwy.

Energia, mówienie prawdy, bezkompromisowość, autentyczna pomoc - tym zjednuję sobie Polaków. Naprawdę nic szczególnego nie robię. Chcę, by dobrze im się wiodło - tylko tyle. Z 200 restauracji, w których przeprowadziłam "Kuchenne rewolucje", przynajmniej 120 żyje bardzo dobrze. Ocaliłam ich życie i ich stosunki rodzinne. Zainteresowałam się nimi. Szczerze porozmawiałam. I to nie jest bajka, to jest prawda.

Uwielbiam. Kocham wszystkich, nieważne czy oni są z prawa, czy z lewa. Potrafię rozmawiać z każdym i wyjaśnić mu, na czym polega problem, z którym się boryka. Być może potrafię też wytłumaczyć, że jego droga nie jest tą, która powinna być polityką wszystkich Polaków.

Wielokrotnie proponowano mi wejście do polityki. Możliwości są ogromne, a poparcie duże. Jestem osoba zdroworozsądkową. I uważam, że jest tyle różnych interesów, które nie są czyste w momencie, kiedy wchodzisz w politykę. Nie mogłabym być sobą. Za każdym razem by mnie bito po łapach.

To nawet nie o to chodzi. Ja bardzo bym chciała stać po jednej ze stron, tylko cena, którą się za to płaci, jest zbyt wysoka. A poza tym musiałabym "przywdziać maskę", byłabym ograniczana w swoim działaniu.

Mój teść przed śmiercią poprosił mnie, bym nigdy nie wyjeżdżała z Hiszpanii. Nie posłuchałam go. I dzisiaj też bym go nie posłuchała. Wydaje mi się, że zrobiłam bardzo dużo ważnych, istotnych rzeczy dla Polski. Ale nie da się ukryć, że gdybym została w Hiszpanii, moje życie byłoby łagodniejsze, prostsze. Nie musiałabym się tam tak pojedynkować, jak tu - w Polsce. Hiszpania jest mi bardzo bliska. To jest moja mentalność, to jest społeczeństwo, w którym ja się dobrze czuję.

To jest społeczeństwo, które nie ma kompleksów. Czują się bezpieczni, dziedziczą z pokolenia na pokolenie. To społeczeństwo, które realizuje cele, jest autentyczne, idealistyczne, ale nie jest tak zdefraudowane w swoich wartościach, jak my. Bo Polacy wierzyli w bardzo wiele rzeczy, które się okazały absolutną iluzją. I chyba to jest największy ból, jaki przeżywają dziś.

Wolności. Swobody myślenia i działania. Szczęścia.

Po prostu szczęścia. Żebym się obudziła w kraju, w którym ludzie się kochają, lubią, są tolerancyjni. Akceptują inność. Bo różnorodność to dar, a nie zagrożenie.

Magda Gessler - polska restauratorka, właścicielka oraz współwłaścicielka kilkunastu restauracji. Prowadząca program "Kuchenne rewolucje" oraz jurorka polskiej edycji "MasterChef". Redaktor naczelna serwisu SmakiZycia.pl.