Arafat reformuje Autonomię Palestyńską

Ustawa składa się z preambuły napisanej przez Arafata oraz 112 artykułów. Uznaje ona islam za religię oficjalną i stwierdza, że podstawą ustawodawstwa palestyńskiego jest prawo koraniczne. Wprowadza wolność wypowiedzi i nakłada na władze obowiązek utrzymywania rodzin "męczenników", czyli obywateli, którzy ponieśli śmierć w konflikcie z Izraelem, włącznie z zamachowcami samobójcami.

Ustawa zasadnicza została uchwalona przez Palestyńską Radę Ustawodawczą w 1997 roku, jednak Arafat zwlekał z jej podpisaniem pięć lat. Podpisał ją dopiero we wtorek, a oficjalnie poinformowano o tym w czwartek.

W preambule stwierdza się, że celem Palestyńczyków jest własne państwo ze stolicą w Jerozolimie, a Organizacja Wyzwolenia Palestyny jest jedynym reprezentantem narodu palestyńskiego.

Na podpisanie ustawy wywierało coraz większy nacisk społeczeństwo coraz bardziej niezadowolone ze skorumpowanych władz oraz Stany Zjednoczone i Europa, nawołujące do reform.

Ustawa przewiduje ponadto, że prezydent będzie wybierany w głosowaniu powszechnym oraz rozdział władzy wykonawczej, ustawodawczej i sądowniczej. Gwarantuje też podstawowe prawa obywatelskie, zwłaszcza polityczne i prawa jednostki. Zabrania restrykcji wobec mediów bez wyroku sądowego. Prezydent może zostać usunięty ze stanowiska, jeśli sąd uzna go winnym przestępstwa, a dwie trzecie rady ustawodawczej opowiedzą się za dymisją.

Autonomia Palestyńska powstała w 1994 roku i od tamtej pory trwały skargi na niedostatki władzy sądowniczej. Niektórych Palestyńczyków postawiono w ciągu jednego dnia przed sądem, skazano na śmierć i wykonano wyrok, nie dając im prawa do należytej obrony i odwołania od wyroku. Władze przetrzymywały ludzi w aresztach bez postawienia zarzutów i stosowały cenzurę wobec mediów.

Arafat został wybrany w 1996 roku prezydentem na trzyletnią kadencję, jednak następne wybory nie odbyły się w przewidzianym terminie. (mag)