"Z głodu bolał mnie brzuch"
<img src="http://i.wp.pl/a/i/wiadomosci_04/logo_AP.jpg" alt="AP" onclick='javascript:window.open("http://i.wp.pl/a/f/html/9560/ap_popup.html","ap","left=100,top=100,width=500,height=400")' style="cursor:pointer;border-style:none;vertical-align:bottom;display:inline" /> "Minął ranek, popołudnie i noc. Miałam wrażenie, że zostawił mnie uwieszoną na drucie przez ponad dobę. Z głodu bolał mnie brzuch. Jeszcze w życiu tak bardzo nie chciało mi się pić, a w ustach miałam strasznie sucho od wetkniętej tam skarpetki. Wokół unosił się smród, bo się posikałam. Dwa razy. Od czasu do czasu mdlałam, bo kabel mnie przyduszał. Nawet jeśli on wracał w tym czasie do domu, ja nic nie słyszałam, bo byłam ledwie przytomna, a radio grało na cały regulator.
Kiedy w końcu wparował do pokoju, w ręce trzymał jakąś kanapkę w żółtym opakowaniu z McDonalda. - Musisz coś zjeść - powiedział. Przyciszył muzykę, a potem niespodziewanie zerwał taśmę i wyjął mi skarpetkę z ust. Krzyknęłam, bo razem z taśmą wyrwał mi trochę włosów, a to strasznie bolało. Odpakował bułkę z kiełbasą i próbował wpychać mi ją do ust, ale ja zacisnęłam wargi i pokręciłam głową. Castro zaczął wtedy na siłę otwierać mi szczęki i wmuszać we mnie jedzenie. - Musisz jeść! - krzyczał. A co jeśli w tej kanapce są narkotyki? Co jeśli zamierza mnie otruć? Zaciskałam wargi, jak najmocniej potrafiłam, tak że on w końcu rzucił bułkę na ziemię.
Odwiązał przyczepiony do drutu kabel, a ja spadłam i boleśnie uderzyłam o podłogę. Rozpłakałam się i próbowałam usiąść. Ręce i nogi miałam tak odrętwiałe, że zupełnie ich nie czułam. - Leż i nie ruszaj się, mała dziw...o - powiedział. Jedną ręką odwiązał kabel, który miałam wokół szyi, a drugą przyciskał mnie do ziemi. Kiedy zdjął mi pęta z nóg, krew puściła się z nich strumieniem. - Wstawaj - rzucił. - Żartujesz? Nie dam rady! - krzyknęłam. Nie zdążyłam już nic powiedzieć, bo Castro podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię. Stękając, przeniósł mnie do sąsiedniego pokoiku o białych ścianach. W kącie leżał duży poplamiony materac bez pościeli. Początkowo próbowałam go kopać albo drapać po twarzy, ale nie było mowy, żeby moje małe ciało odparło atak takiego giganta" - opisuje wstrząsający moment autorka książki.
Na zdjęciu: biały pokój, który łączył się z różowym. Zdjęcie znajduję się w książce Michelle Knight "Znajdź mnie. Opowieść o niezłomności i nadziei, które pozwoliły przetrwać piekło".