Zabójstwo Pawła Adamowicza. Stefan W. twierdzi, że wyjdzie za dwa lata. To mało prawdopodobne

"Zacznę od dobrych wieści. Myślałem, że będę miał dożywocie, ale trzech biegłych psychiatrów uznało, że byłem niepoczytalny, to oznacza, że niedługo pojadę do szpitala, prawdopodobnie w Starogardzie Gdańskim, a tam co sześć miesięcy można wyjść. Posiedzę pewnie ze dwa lata i wyjdę” - brzmi fragment listu Stefana W. do brata, który ujawniła wcześniej "Gazeta Wyborcza".

- Nie znam przypadku takiej osoby, która w dzisiejszych czasach została zwolniona z zakładu psychiatrycznego po dwóch latach - mówi Wirtualnej Polsce Jan Gołębiowski, psycholog kryminalny. I dodaje: - To zdarzało się, ale wiele lat temu, w latach 90. I były to sytuacje epizodyczne, kiedy wypuszczano po dwóch-trzech latach.

Ekspert mówi, że od roku 2000, a zwłaszcza po roku 2010, nie znam takiego przypadku. - Na podstawie mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że jeśli osoba została uznana za niepoczytalną i trafiła do zamkniętego ośrodka psychiatrycznego, w wersji optymistycznej spędza tam minimum osiem lat - dodaje.

- Pamiętajmy, że tu mówimy o sprawie zabójstwa. Znam przypadki, gdzie za groźby karalne, które dla osoby poczytalnej mogłyby się skończyć wyrokiem w zawieszeniu, ktoś siedzi w szpitalu psychiatrycznym nawet lat 15. Wszystko zależy od efektów leczenia i od tego, co zadecyduje sąd na podstawie informacji przekazywanych co pół roku przez biegłych - wyjaśnia Gołębiowski.

CZYTAJ TEŻ: Nowe listy Stefana W. z aresztu. Twierdzi, że nie chciał zabić Pawła Adamowicza

Ekspert tłumaczy też, jak przebiega pobyt osoby niepoczytalnej w zakładzie psychiatrycznym. - W przypadku stwierdzonej niepoczytalności są trzy poziomy środków zabezpieczających wobec sprawcy. Większość zabójców zaczyna od maksymalnego - w jednym z trzech Regionalnych Ośrodków Psychiatrii Sądowej umieszczonych w Starogardzie Gdańskim, Gostyninie lub w Branicach. W tych miejscach przebywa się minimum rok, dwa lata, ale często dłużej. Ponadto z ROPS-ów nie wychodzi się bezpośrednio na wolność, a schodzi niżej, do ośrodka o stopniu wzmocnionym. Na tym etapie zdarza się zwolnienie, ale większość osób jest jednak kierowana do ośrodka podstawowego. I to jest ten trzeci stopień - wyjaśnia.

- Nie można też zapomnieć o tym, że mniej więcej połowa tych osób nie ma później gdzie i do kogo wrócić. Jeśli jest potrzeba, są one kierowane do Domu Pomocy Społecznej. Tu też na miejsce trzeba poczekać – zdarza się, że nawet rok lub dłużej. Muszą to być odpowiednie DPSy dla osób z zaburzeniami psychicznymi - podsumowuje ekspert.

CZYTAJ TEŻ: Mija rok od zabójstwa Pawła Adamowicza. Prokuratura przedłuża śledztwo

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl